Vera - 01.07.1983, Blaðsíða 10

Veru hefur borist bréf frá Svíþjóð. Það er Þórdís Richardsdóttir
i Uppsölum, sem gaf út ijóðabókina „Ljóð í lausaleik “ árið 1976,
sem skrifar eftirfarandi:
Þegar ég var búin að lesa grein Magdalenu Schram um stelpurnar
í Hagaskólanum sem gerðu allt til að ganga í augun á strákunum,
þá gróf ég upp þessa sögu úr gömlu drasli. Ég byrjaði á henni fyrir
mörgum árum ogþá íalvöru og hún átti að verða ,Jlott“ ástarsaga.
Mörgum árum seinna breytti ég henni ísamrœmi við þœr breytingar
sem orðið höfðu á lífi mínu. Núna finnst mér ég sjá best hvernig
Við hittumst fyrst á gagnfræðaskóladansæfingu. Þar dönsuðum
við fyrir tilviljun saman næstum allt kvöldið. Lentum hvað eftir
annað á hvort öðru í hringdansi. Og sá hringdans hafnaði síðar meir
á skrá með ýmsum að mínu mati forlaga stýrðum atburðum í 15 ára
löngu lífi mínu. Hann var listamannslegur í útliti, öðruvísi en strák-
arnir í gaggó. Hann var eldri og las í menntaskóla. Hendur hans voru
loðnar og karlmannlegar. Bartarnir langir og liðaðir. Hann var fá-
mæltur með lífleg ljósblá augu og uppbrett augnahár. Allt þetta
festist óafmáanlega í minni mínu, þar sem við dönsuðum hring eftir
hring. Og ég sem var vön að sitja út flestöll böll, niðurbrotin af
minnimáttarkennd og ástarsorgum. Ég var frá mér numin af gleði
eftir að hann sem var svona öðruvísi sýndi mér áhuga. Fátt gat á
þessum árum haft meira aðdráttarafl í mínum augum en að vera
listamannslegur, eldri og þá sjálfsagt reyndari og með bílpróf. Á
þjóðhátíðardaginn þetta sama ár dönsuðum við okkar fyrsta vanga-
dans í víðáttumikilli Laugardalshöllinni eftir lagi Procul Harums —
A whiter shade of pale. Og á eftir ók hann mér heim og kyssti mig
lauslega. Um verslunarmannahelgina þetta sama sumar kyssti hann
mig í tjaldi á Þingvöllum nægilega vel og lengi til þess að ég skildi
að biómyndakossinn var álíka sannur og saga mömmu um storkinn
hafði reynst á sínum tíma. Besta vinkona mín var viðstödd flesta
þessa merkisatburði lífs míns og í tjaldinu var hún sem sú reyndari
á þessu sviði fyrir löngu horfin ofan í svefnpoka með strák sem var
bálskotinn í henni. Og hún hafði að öllu leyti komist að ýmsu fleiru
en ég. Hún fylgdist hinsvegar með framgangi mála hjá mér af mikilli
nákvæmni því hún vissi af reynslunni hvað ég tók allt svona lagað
alvarlega. Við vorum báðar ofsalega spenntar og hún gaf mér óspart
ráðleggingar varðandi meik og klæðnað og sameiginlega komumst
við að þeirri niðurstöðu að snoðklippt og með TWiggy augu væri ég
mátulega dularfull. Um að gera sagði hún að vera nógu stíf, láta þá
splæsa á rúntinum og stjana í kringum mann. Ekki vera of auð-
kippileg. Undir þykku yfirborðsmeiklaginu brunnu óblandnar,
hreinar og eilífar tilfinningar mínar til hans og í dagbókinni undir-
strikaði ég þær sem ást við fyrstu sýn og trúði á bíómyndirnar fram
að kossinum og staðfastlega á HAPPY END. Skrif mín innsiglaði
hugmyndir ég hef haft um ástina og strákana og þœr voru beint úr
Familie Journal og Alt for damerne og bókum í sama dúr. Þessi
endalausa rómantík og þetta gamla kvenhlutverk. Eftirsóknarverð-
ast í lífinu varað finna einhvern karlmann tilþess að fá staðfestingu
á sjálfri sér í gegnum. Ég hélt að þessi, sem ég skrifa um hefði verið
sá eini rétti, þegar ég hitti hann. Núna finnst mér gaman að þessu,
að gera grín að sjálfri mér og mínum hugmyndum um ástina og svo
að okkur stöllunum, sem pœldum íþessu daginn út og daginn inn.
En hér kemur sagan.
ég svo á kvöldin með rauðum varalitarkossi og læsti bókinni með
litlum gulllykli, sem ávallt hékk fastur við ítroðinn brjóstahaldarann
minn, sem ég klæddist daglega.
Stundum var þó svörtu Pelikan bleki skvett yfir heila síðu til að
afmá ástarjátningarnar og ásamt vinkonunni hugsuð upp ráð til að
myrða hann, grilla hann hægt og tala aldrei við hann framar. Við
suðum saman sögur um mig og aðra stráka og svo sagði hún honum
þær. Eitt kvöldið þegar hann kom í heimsókn til mín til að spila á
spil með okkur og við vinkonurnar hlógum og flissuðum þóttist ég
reyna að þagga niður í henni.
Svo spilaði ég Fiir Elise á píanóið svo hann fraus næstum fastur
við stólinn af unun... og hryllingi. Loksins hálfbað hann mín í Þórs-
café. Við byrjuðum á föstu. Loksins að mér fannst, eftir langa bið
og baráttu. Ég vildi hann og engan annan og hafði meira að segja
nokkrum sinnum brugðið út af ráðum bestu vinkonunnar til að ná
settu marki, tekið frumkvæðið oftar en leyfilegt þótti samkvæmt
uppskriftinni og þannig teflt á tæpasta vað. Hann átti að vera sá sem
hringdi, skrifaði, kom, keyrði, keypti, kyssti og kepptist við. Ég átti
að vera mátulega áhugalaus, þögul, dularfull, segja réttar setningar
á réttum augnablikum og leyfa honum að bíða sig hálfdauðan úr
vonleysi — og ást. Ég trúði þessu öllu, en átti stundum mjög erfitt
með að halda boðorðin þegar á hólminn var komið eða þegar ég
fékk leið á þvi að kyssa köld blöðin í dagbókinni. Eftirá greip mig
stundum öngþveiti og var þá viss um að ég hefði gloprað öllu út úr
höndunum á mér. Og segði ég vinkonunni frá hliðarsporunum, en
það kom stundum fyrir, fannst henni mér vart viðbjargandi og tók
mig í gegn. Ég gaf þó sjaldnast upp alla von og var þá sannfærð um
að ég fengi hann að lokum.
Hann var minn draumaprins, hafði skoðanir á hlutunum og hluti
af öllu tagi í herberginu sínu. Grammófón á rauðu gæruskinni, upp-
lýstu með jólaseríuperum í sama lit og hýbýlin höfðu því verið sveip-
uð sólarlagsrauðum bjarma í það eina skipti sem ég og besta vinkon-
an höfðum stigið þar inn fæti er okkur var þangað boðið til mynda-
töku. Hann myndaði nefnilega allar stúlkur sem hann þekkti og átti
þá þegar þó nokkuð álitlegt safn. Rekaviður og grjót, netakúlur,
Sá eini
RÉTTI
10