Vera - 01.07.1983, Blaðsíða 8

%1
kennsla færi fram utan venjulegs vinnu-
tíma. Það ætti meira að segja að verða til
þess að kennslurými Háskólans nýttist bet-
ur. Það þyrfti ekki að vera nema t.d. þriðja
hvert ár sem hver kúrs væri fluttur yfir á
tima, sem væri utan venjulegs vinnutíma.
Þar að auki er helmingur allrar kennslu í dag
í höndum stundakennara, sem hafa þá
væntanlega annað aðalstarf. Þetta ætti líka
að auðvelda fólki að vinna með námi og
komastþannig hjáþvíað taka fokdýr náms-
lán. Eins væri hægt að hugsa sér að fá að
stunda hálft nám. Þá á ég við að skila t.d.
helmingi færri einingum á ári.
Ég held að með smá lagfæringum á hönn-
unargöllum kerfisins væri hægt að stór
bæta fullorðinsfrœðsluna.
Þegarég var tæplega hálfnuð með námið,
bauðst mér vellaunuð vinna oggafst upp við
að hafa líka námskonuna að togast á innan
í mér. Og vissulega er daglega lífið léttara án
námsins, þó ég sjái svolítið eftir þvl. Og
kannski er ekki öll nótt úti enn — við erum
að sækja í okkur veðrið stelpur. Þvíekki að
sveigja kerfið að okkar sérþörfum.
Húsmóðir í vesturbænum
C/Cc&ui Sc/cÉa
Vegna bréfsins hennar Eddu í 2. tbl. Veru
frá í apríl sl. vil ég reyna að festa nokkur orð
á blað.
Það er vissulega ákveðin tvöfeldni að vera
kona I íslensku þjóðfélagi I dag, og flestar
okkar þekkja togstreituna sem hún Edda
lýsir á milliþess að vera hin fullkomna eigin-
kona og móðir, alltaf til staðar reiðubúin að
dekra við heimilisfólkið, baka, prjóna,
saumafötinábörnin oglagagóða matinn
eftirflóknu uppskriftunum úr kvennablöð-
unum. Geta þannig alltaf haft heimilið í röð
og reglu og þurfa ekki að hafa neinar á-
byggjur af því að vera að vanrœkja það sem
er manni næst, á móti því að vinna úti, vera
gjaldgeng á vinnumarkaði, taka þátt í mót-
un þjóðfélagsins og reyna að nýta þá mennt-
un og krafta sem maður býr yfir.
Oft hef ég hugleitt þetta og reynt að kom-
ast að því hvers konar líf það er sem ég vil
lifa, hvernig ég geti skipt mér upp á milli
heimilis, starfs og þátttöku í félagslífi. Með-
fœdd samviskusemi segir mér að standa mig
vel alls staðar, svo oft er það ansi erfitt að
koma þessu öllu heim og saman og stundum
alls ekki hœgt.
Þegar ég eignaðist fyrra barnið, ákvað ég
að vera heima um tíma og njóta allsþesssem
ég taldi upp hér að framan, dúlla við barnið,
hlusta á það hjala og hekla blúndur á vöggu-
sett. Þá hafði ég verið gift í 5 ár og hafði ný-
lokið lagaprófi. Eftir nokkra mánuði heima
hafði ég fengið nóg af mömmuleiknum.
Það var ekki það að mér þætti ekki gott i
sjálfu sér að vera heima, heldur hitt að mér
fannst ég verða að fara að vinna til að nýta
menntun mína, svo ég staðnaði ekki í fag-
inu. Þennan tíma heima fann ég líka til veru-
legrar einangrunar, mér fannst ég ekki taka
þátt lengur, og ég varð bæld, lokuð og
kjarklaus. Ég kveið fyrir að þurfa að
hringja út í bæ, eða tala við ókunnugt fólk,
jafnvel aðfara út í búð. Svo égfórað vinna.
Hálfa vinnu til að byrja með og reyndi að
skipta mér á milli starfs og heimilis. Það
gekk ágœtlega, nema mér fannst aíltaf hálf-
súrt að vinna bara hálfa vinnu. Ég var ekki
fullgild. Nú vinn ég fulla vinnu og hef alveg
losnað við samviskubitið hvað vinnuna
snertir. Ég er meira að segja mjög ánægð
með vinnuna og nýt starfsins.
En samviskubitið gagnvart heimilinu tví-
eflist. Ég reyni að leiða það hjá mér eins og
ég get. Sauma ekki föt, stoppa ekki I sokka,
engar tímafrekar mataruppskriftir, upp-
þvottavél og aðstoð við hússtörf. Reyni að
gefa börnunum þann tíma sem ég er heima.
Mérfinnst þau meta það að hafa mömmu
hjá sér þegar hún er heima, mamma er ekki
bara sjálfsagður hlutur sem alltaf er hægt að
ganga að, eins og mamma mín var þegar ég
var lítil.
Félagslífið fer einna verst út úr þessu.
Bara einn kvöldfund á viku, hámarkið er
tveir kvöldfundir. Sleppi allri þátttöku í
félagsstarfi sem ekki er beinlínis nauðsynleg
til að vinna að framgangi mála, t.d.
skemmtifundum og partíum. Þyki voða
leiðinleg fyrir bragðið. Stundum tek ég
börnin með áfundi. Kvöldin vil ég hafa fyrir
fjölskyldu og vini.
Þetta gengur ágætlega svona, þótt ég
gjarnan vildi vera virkari á öllum sviðum.
En samviskubitið hverfur ekki.
Lára V. Júlíusdóttir
CtCc&Þa C f/c/ci
Mér finnst bréfið þitt I öðru tölublaði
Veru í ár vera fengur fyrir kvennablað eins
og við viljum að Vera sé, hún á einmitt að
taka til umræðu mál svipuð því sem þú
bryddaðir upp á.
Ég þori að fullyrða að allar konur eiga
fyrr eða síðar við þann draug að etja sem þú
ert að fást við nú. Aldagamalt munstur
kynjanna er erfiður draugur að glíma við, og
væntanlega er það á fœri fæstra okkar að
gera það hver í sínu lagi. En ef við stöndum
saman, tekst kannski dætrum okkar betur,
dœtradætrum enn betur og hver veit nema
dætra-dætra dætur okkar verði frjálsar
konur. Það er aldrei að vita, en án bjartsýni
komumst við ekkert. Þessi tilfinningalegi
klofningur sem þú lýsir í bréfiþínu hefur, að
ég held, bœði verið dragbítur og örvun hvað
varðar kvenfrelsisbaráttuna. Persónulegt
uppgjör íþessum málum hefur einmitt orð-
ið hvatning fyrir margar konur til þátttöku
í kvennahreyfingunni. Ensannfæring hinna
um að þessar konur séu „sjálfsöryggið holdi
klætt" eins ogþú orðarþað, hefur hins veg-
ar haldið mörgum konum heima, fullum af
minnimáttarkennd og sjálfsmeðaumkvun.
Ég er sannfærð um að einmitt þessi til-
finningalegi klofningur og viljinn til að
berjast gegn honum var ein af ástœðunum
fyrir tilurð kvennaframboðanna. Og þar er-
um við nú staddar, að vísu mislangt komnar
með ýmis konar reynslu að baki. Sumar höf-
um við skilið við karla okkar, e.t.v. vegna
þess að við kenndum þeim að einhverju leyti
um vandann, aðrar þrauka í hjónabandi og
hafa tekið upp baráttuna við sinn innri
mann sem er að öllum líkindum skynsam-
legri baráttuvettvangur.
Eitt get égfullvissað þig um. Engin okkar
er „sjálfsöryggið holdi klætt". Flestar okkar
eru hins vegar að reyna að klæða öryggis-
leysið hlífðarfötum og tekst það misvel. Ég
segi fyrir mig að það er ósjaldan að mér
finnst ég standi nakin úti í kuldanum, og þá
langar mig heim að „baka, stjana og
sauma". En ég veit að þessi leið heim er ekki
fœr. Það er of seint að snúa við, þegar út I
baráttuna er komið. Gamla góða kvení-
myndin endist hvort eð er ekki tilframbúðar
l þeirri veröld sem bíður okkar. Það er því
okkar von að ímynd hinnar nýju konu sigri
þegar fram í sækir, og að okkur fari að líða
vel með henni.
Af bréfi þínu get ég ekki betur séð en að
þú sért nokkurnvegin- í sama báti og við.
Blessuð láttu sjá þig í okkar hópi. Það er
auðveldara að kveða niður draug í fjöl-
menni en í einsemd, það mátt þú bóka. Ég
tala af reynslu.
Imba
8