Vera - 01.07.1983, Blaðsíða 6

CtCœsia Codda
Það er nú ekkert grln að fá svona bréf,
sem hægt vœri að svara með heilli bók án
þess að komast að neinni niðurstöðu! Það er
eiginlega bara eitt sem ég get sagt þér og
verið alveg viss: Elsku Edda mín, þú ert sko
ekki ein í heiminum! Af hverju helduruðu
að Kvennaframboðið hafi orðið til!
Nú, en til að henda reiður áþvísem kemur
í hug mér við að lesa bréfið þitt, gríp ég
tvennt á lofti og skal ríghalda mér I það. í
fyrsta lagi: Kona „upp á gamla mátann “ eins
og þú kallar það, er ekki alvond. Raunar
skrambi góð á köflum. Við skulum ekki
týna henni. Þú eins og gefur í skyn að kona
„upp á nýja mátann"geti ekki verið tilfinn-
inganœm, barnaleg og ósjálfbjarga. En
hvers vegna ekki? Það hlýtur þó að vera
kostur að vera tilfinninganæm? Og oft
fallegt að vera barnaleg og alveg óhjá-
kvæmilegt að vera ósjálfbjarga stundum?
Kona upp á „nýja mátann “þarf ekki að vera
eins og karlmaður, sem byrgir tilfinningarn-
ar inni, þorir ekki að sýna barnið í sér og
þykist karl I krapinu hvað sem á dynur.
Þannig er enginn og þannig ætti enginn að
reyna að vera. Efþað er viðtekið mat að slíkt
sé „rétt" viðmót, þá œttum við að leggjast á
eitt til að breyta því mati.
íöðru lagi: orðið að dekra. Það hefur víst
merkinguna að vera góður við einhvern. Ég
hef það einhvern veginn á tilfinningunni að
það þýði í raun að vera góður við einhvern
að matiþess, sem dekrarfremur en hins, sem
þiggur. Þannig þykir það t.d. dekur við barn
að gefa því nammi en eiginlega kemur
nammið barninu sjaldnast vel og það væri
betra að gefa því alls ekki nammi!
Nú en segjum svo að það að dekra sé að
vera góður við einhvern. Þá getur verið
spurning hver er góður við hvern og hvers
vegna. Ég elska kallinn minn þó nokkuð og
hann mig. (Nú fer þetta að verða persónu-
legt!) Það sem ég geri honum gott og hann
mér er gert ekki síst í þeim tilgangi að okkur
líði vel saman, ástin blómstri og heimilisllfið
og tilveran séu notaleg. Svo við reynum að
vera góð hvert við annað. En það verður þó
að vera gott að mati beggja. Og ég skal segja
þér alveg eins og er að ef égyrði vör við það
að manninum mínum þætti ég vera góð við
sig með því að baka, sauma, strauja, vera
alltaftil taks—þá myndi ég fara frá honum.
Og ef hann fyndi að mér fyndist hann góður
við mig ef hann, tja hvað er það nú allt sam-
an sem ætlast er til af þeim blessuðum? —
skaffaði, gæfi mér hringa, ætti flottan bíl,
sýndi slitendalausa karlmennsku... Þá fœri
hann frá mér. Kröfurnar sem við gerum til
hvors annars eru ástarjátning út af fyrir sig
og kannski sú, sem mest mark er takandi á.
Þœrsegja til um hvers konar manneskju þú
heldur þig elska og ef ég fyndi til þess, að
kallinn minn teldi sig elska konu, sem ég get
aldrei orðið, nú þá held ég það sé best að
forða sér áður en ég lœt hafa mig út íþað að
breyta mér í þá konu, sem hann heldur mig
vera! (nú ferðu að sjá hvers vegna ég gæti
skrifað heila bók!) Það sama gildir um
börnin mín. Þau verða að elska mig fyrir
það sem ég er, en ekki fyrirþað, sem einhver
segir þeim að mömmur yfirleitt eigi að vera.
Þá myndu þau alls ekki elska mig. Vœri það
dekur?
Auðvitað kemur þetta niður á hús-
haldinu. En, matur og þrif eru bara nauð-
synjahlutir, oftast leiðinlegir en nauðsynleg-
ir samt rétt eins ogþað að taka strætó I vinn-
una eðafara á klóið. Það þarf bara að gera
þetta allt og við skrifum öll okkar eigin
leiðabók. Og húshald er bara vinna, ekki
hlutverk. Sumirgera slna vinnu að sínu hlut-
verki í lífinu um leið, en ekki allir. Ég hef
verið heimavinnandi húsmóðir og reynt að
líta á það sem vinnu, ekki annað. Ég geri
þessi störf ekki vel, þau henta mér ekki en
oft er alls ekki hjá því komist að stunda þau.
6