Vera - 01.04.1984, Blaðsíða 19

ÁFALL fyrirjafn-
réttisbaráttu kvenna
Guðrún Jónsdóttir, sem verið hefur for-
stöðumaður Borgarskipulags Reykjavíkur
í 5 ár, lét af störfum þann 1. apríl s.l. Eins
og við var að búast mun karlmaður taka við
starfi hennar. Þar með hefur konum, sem
eru forstöðumenn stofnana borgarinnar,
fækkað úr þremur í tvær. Lengi getur vont
versnað.
Ljóst er að Guðrún hafði áhuga á að gegna þessari
stöðu áfram en forysta Sjálfstæðisflokksins í borgar-
stjórn, með Davíð Oddsson fremstan í flokki, lagði allt
kapp á að losna við hana. Astæðan er einfaldlega sú að
Guðrún tekur fagleg sjónarmið fram yfir „pólitíska leið-
sögn” borgarstjóra ískipulagsmálum. Borgarstjóri virð-
ist þeirrar skoðunar að embættismenn séu best geymd-
ir í hans vasa og þeir sem afþakka vistina verða að víkja.
Skúlagötumálið aðdragandinn
Flestum er eflaust í Ijósu minni tillaga Sjálfstæðis-
flokksins að aðalskipulagi Skuggahverfis. Tillaga sem
gekk út á það að stórfyrirtæki við Skúlagötu fengju að
byggja háhýsi á lóðum sínum, án tillits til þeirrar byggö-
ar sem fyrir er í Skuggahverfi. Var óskum og mótmæl-
um íbúanna í engu sinnt. Borgarskipulag Reykjavíkur
varaði við þessum fyrirætlunum og lagði fram tillögu um
hvernig standa mætti að aukinni íbúðabyggð í hverfinu,
án þess að gæði umhverfisins yrðu fyrir borð borin. Ekki
líkaði borgarstjóra þessi afstaða og segir í opinberu
bréfi til formanns skipulagsnefndar að stofnunin og
starfsmenn hennar hafi tekið „eindregna hlutdræga af-
stöðu í málinu, sem lengra gekk en innan embættis-
skyldu þeirra rúmaðist.”
Með þessum orðum er mjög ómaklega vegið að
starfsfólki Borgarskipulags, og þá sérstaklega Guð-
rúnu Jónsdóttur þar sem þau voru einungis að vinna
verk sem þeim var falið af skipulagsnefnd Reykjavíkur,
en sú nefnd er jafnframt stjórn Borgarskipulags. Með
réttu hefði borgarstjóri því átt að skamma sína flokks-
menn í skipulagsnefnd, ef einhver átti skammir skildar.
í bréfi borgarstjóra kemur einnig fram mjög undarleg-
ur skilningur á því í hverju embættisskylda starfsmanna
borgarinnar sé fólgin. Verður ekki annað séð en að hún
sé fólgin í því að segja ekki annað en pólitískur meiri-
hluti borgarstjórnar vill heyra hverju sinni. Leggst lítið
fyrir alla þá kappa sem fylla raðir embættismanna borg-
arinnar, ef pólitískur undirlægjuháttur er þeirra hlut-
skipti (sama hver er í meirihluta).
Guörún Jónsdóttir telur hins vegar að hennar
embætttisskylda sé að vera faglegur ráðgjafi borgaryf-
irvalda í skipulagsmálum og því beri henni skylda til að
segja kost og löst á hverju máli og draga ekkert undan.
Þá sé síöan pólitíkusanna að taka ákvarðanir og þeim
er að sjálfsögðu í sjálfsvald sett hvort þeir fara eftir
hennar ráðleggingum eða ekki. Skoðanir hennar og
Davíðs Oddssonar fara sem'sagt ekki saman í þessu
máli og þarna stendur hnífurinn í kúnni.
Eftir á að hyggja þá sýnist manni að Skúlagötumálið
hafi verið aðdragandinn að því sem koma skyldi, þ.e. að
nýr forstöðumaður yrði ráðinn að Borgarskipulagi
Reykjavíkur.
LJÓSmyndR°S"»e*urRagnars2?r
Guðrún dæmd úr leik
Nú er Ijóst að Guðrún Jónsdóttir sótti ekki um stöðu
forstöðumanns þrátt fyrir að hún hafi lýst því yfir við
borgarráð, 6 mánuðum áður, að hún óskaði eftir endur-
ráðningu. En það er líka jafn Ijóst að ákveðinn hópur
manna í Sjálfstæðisflokknum vann að því að dæma
hana úr leik sem umsækjanda til að losna við þau póli-
tísku átök sem af umsókn hennar hlytust.
Það var mjög líklegt fyrirfram, og hefur nú komið í
Ijós, að Guðrún Jónsdóttir yrði hæfust umsækjenda.
Frammi fyrir því vildi Sjálfstæðisflokkurinn ekki standa.
Með því að hafna Guðrúnu hefðu þeir gert sig seka um
pólitíska stöðuveitingu og kynjamisrétti að auki. Þetta
hefði kostað flokkinn mikil pólitísk átök sem eflaust
hefðu dregið dilk á eftir sér langt út fyrir borgarstjórn.
Það var því mjög nauðsynlegt fyrir orðspor og ásjónu
Sjálfstæðisflokksins að koma í veg fyrir að Guðrún
Jónsdóttir sækti um stöðuna. Annars hefðu þeir lent í
vondum málum.
Til að dæma Guðrúnu úr leik sem umsækjanda var
henni því boðið það verkefni að deiliskipuleggja gömlu
hverfin. Átti Guðrún fárra annarra kosta völ en að taka
því boði þar sem vinnuskilyrði hennar sem forstöðu-
manns voru orðin afleit og fátt benti til þess að hún fengi
áframhaldandi ráðningu. Hún átti undir högg aö sækja
hjá æðsta embættismanni borgarinnar, — borgarstjóra
—, hafði ekki frið til að sinna embættisskyldu sinni án
þess að sitja undir ámæli, gengið var framhjá henni í
ýmsum skipulagsmálum og fagleg þekking hennar að
engu höfð í öðrum. Og einsog ég hef fyrr sagt, þágetur
vont lengi versnað.
19