Vera - 01.10.1987, Síða 39

* *nn fmm
3*-11 *ra
L1,r'*wi g*-»
*BlBa £*r*
JsinBn r»-*
tjKT'íinii |r«‘

Tulkurinn Gena, sem aldrei vék frá okkur. Ljósmynd: Guðrún Jónsdóttir.
'* li 1 B !! ggjjjj
;2«ararpijÍMi
zz alysftSESS!08,18
A heimsþingi
kvenna í Moskvu
Heimsþing kvenna var haldið í
Moskvu dagana 23.-27. júní í sumar.
Það kom í minn hlut að fara þangað sem
fulltrúi Kvennalistans, hitta konur
heimsins og flytja svo skilaboðin heim.
Á síðustu stundu barst mér boð um að mæta viku fyrr
og skoða eitthvert Sovétlýðveldið. Ég sló til og hélt utan
þann 16. júní sl. til Moskvu. Þaðan var mér svo boðið
ásamttuttugu öðrum konum til Minsk í Hvíta-Rússlandi.
Mér var sagt áður en ég fór að heiman að í Sovétríkjun-
um byggi gestrisnasta fólk heimsins. Ég hafði enga
ástæðu til þess að véfengja það, en aldrei hefði mig
órað fyrir þeim móttökum sem ég fékk.
Hvíta-Rússland er tiu milljóna manna lýðveldi sem
liggur að pólsku landamærunum og Minsk er höfuð-
borg þess. í borginni búa ein og hálf milljón íbúa. Þang-
að ferðuöumst við með næturlest. Þegar þangað var
komið heyrði ég undurfallegan söng innum lestarglugg-
ann. Þar var kominn barnakór ásamt „mikilvægu fólki“
úr stjórn landsins. Auk þess voru þarna fulltrúar sjón-
varps og útvarps og sægur af blaðaljósmyndurum. Ég
áleit að liklega væri eitthvert merkisfólk í lestinni og
dreif mig út. Einhver þreif af mér töskuna og fang mitt
fylltist af blómum. Áöur en ég gæti stunið upp að um
misskilning hlyti að vera að ræða, var ég ásamt hinum
tuttugu búin að ganga gegnum heiðursvörð lögreglu
(sem bægði mannfjöldanum frá) og upp í rútubíl sem
lagt var við aðalinnganginn. Á undan rútunni sem við
höfðum svo þessa viku, keyrðu alltaf tveir lögreglubílar.
Sá fyrri var 500 metrum á undan, keyrði á miðri götunni
og stoppaöi alla umferð á móti, þannig mættum við
aldrei bíl áferð allan tímann. Þriðji lögreglubíllinn keyrði
svo á eftir okkur. Á hverjum gatnamótum voru lögreglu-
þjónar sem sáu til þess að við þyrftum aldrei að stoppa
á Ijósum. Þegar komið var að hótelinu sem við áttum að
búaá, kom allt starfsfólkið úttil þess að bjóðaokkurvel-
komnar.
Þetta var aðeins byrjunin. Hver mínúta var skipulögð
og móttökurnar og gestrisnin engu lik. Þótti mér oft nóg
um. Þrátt fyrir að ég væri þarna í opinberri heimsókn
tókst mér að fræðast óbeint um daglegt líf fólksins í
Minsk með eilífum spurningum til túlksins Gena sem
fylgdi mér hvert fótmál. Ég komst að því að meðalmán-
aðarlaun í Sovét eru nálægt ellefu þúsund krónum. Að-
eins 30% fólks eiga bíl og húsnæðisskortur er mikill.
Það tekur ein átta ár að bíða eftir íbúð. Gena sem er 29
ára gamall, býr með foreldrum sínum, bróður, mágkonu
og syni þeirra í þriggja herbergja íbúð. Það tók föður
hans fimmtán ár að fá hana. Hann sagði að svona væri
þetta fyrir þorra fólks. Ekki hvarflaði að honum að
kvarta, sagði að samkvæmt umbótastefnu Gorbachj-
ovs myndu allir vera komnir í séríbúðir fyrir árið tvö þús-
und. Ég öfundaði Rússana af tískuleysinu. Fólk gekk í
heilum og hreinum ódýrum fötum og ég gat ekki séð að
einhver ein ,,lína“ væri annarri vinsælli.
Allir sem ég talaði við, voru sammála um að kvenna-
39