Vera - 01.10.1987, Síða 41

Nokkrir þátttakendur
á rádstefnunni.
Ljósmynd:
Guörún Jónsdóttir.
ans. Þaö sannfærði mig enn einu sinni um hversu vel
hefur tekist til viö samningu hennar. Áhrifaríkast þenn-
an fyrsta morgun þingsins var þegar sovésk börn
flæddu í salinn úr öllum áttum. Þau komu syngjandi
friðarsöngva og færðu öllum konunum blóm. Gorbach-
jov færðu þau lítinn kristalshnött, sögðu hann vera brot-
hættan og hann ætti að passa hann vel.
Eftir þetta starfaði þingið I átta deildum samtímis og
auk þess störfuðu aragrúi vinnuhópa, það var boðið
uppá myndasýningar og allskyns uppákomur.
Blaðamannamiðstöð var sett upp og miðstöð þar
sem konur gátu vitnað um kúgun og ofbeldi í sínum
heimalöndum. Basarvarástaðnum meö munumfráöll-
um þátttökulöndum o.fl. o.fl. Allir veggir voru þaktir
veggspjöldum, myndum, upplýsingum og fundarboð-
um.
Ég hélt mig mest á hliðarfundum. Þeir voru smærri í
sniöum en aðalfundirnir, þátttakendur virkari og um-
ræðan frjórri. Það var t.d. ansi heimilislegt að sitja á
gólfinu með Greenham Common konum. Þar var rætt
um kynþáttamisrétti í friðarhreyfingum. Ável undirbún-
um kvöldfundi sem norskar konur boðuðu til um kjarn-
orku, heyrði ég fyrst I Helen Culticut. Hún stofnaði sam-
tök lækna gegn kjarnorkuvá og hefur nú helgað sig frið-
arstarfi. Hún heillaði mig með ræðusnilld sinni. Gaman
hafði verið að fá hana til íslands, sú hefði aldeilis hrist
uppí okkur. Ein af þeim konum sem Helen Culticut
hefur hrifið með sér I friðarstarfið er Vivian Verdon Roe.
Hún sýndi þarna kvikmynd sína Women for American
— women for the world, sem hlaut Academi verðlaunin
1986. Bergþóra Einarsdóttir fékk eintak af henni sem
vonandi verður sýnt I sjónvarpinu á næstunni.
Fánaverkefniö
Hér verður aldrei sagt frá öllu því sem þarna var um
að vera, en ég verð þó að segja ykkur frá „Fánaverkefn-
inu“. konan sem stóð á bak við heimsókn barnanna á
opnunarhátíðina heitir Patricia Montandon. Hún kom
frá samtökunum „Börn sem boðberar friöar'‘ og kynnti
seinna fyrir okkur „Fánaverkefnið". Það er þegar kom-
ið í gang. Hugmyndin er að í hverju landi sem þátt tekur
í verkefninu verði búinn til fáni. Hann verði m.a. skreytt-
ur nöfnum þeirra barna sem farist hafa eða beðið varan-
legan skaða í stríði síðan áriö 1930. (Ég veit um a.m.k.
sex börn hér). Síðan verði fánarnir skeyttir saman og
ferðast með þá um þátttökulöndin. Reiknað er með að
fáninn verði mílulangur. Við opnunarhátíðina var
fremsti hlutinn tilbúinn og börn báru fánann um salinn.
Þau voru svo falleg, einlæg og saklaus að þau grættu
sjálfan Sovétleiðtogann. Hafandi orðið vitni að því,
finnst mér að ef eitthvað kemst innúr skelinni á valda-
mönnum heimsins, þá hljóti það að vera börnin. Þess
vegna tók ég við fánaefni fyrir okkar hönd og vona að
takast megi að virkja íslensk börn til friðarstarfs á þenn-
an hátt.
Mörgum leikur eflaust forvitni á að vita hversu mikla
athygli Kvennalistinn vakti þarna. Ég hitti konurfráýms-
um löndum sem höfðu heyrt um hann, m.a. frá Argen-
tínu og Japan. Ég setti upp auglýsingar og bauð uppá
kynningu og nokkrar konur nýttu sér það. Við vorum
hins vegar ekkert aðalatriði.
í heild má segja að megin umræðuefni þingsins hafi
verið friðarstarf kvenna. Það voru konurnar frá stríðs-
hrjáðum svæðum sem áttu senuna og það réttilega.
Þetta voru konur með allar heimsins pólitísku skoðanir,
konurnar sem hafa gengið I gegnum stríðsfréttatíma
sjónvarpsins undanfarin ár.
Til þess að skynja hvað ég er að skrifa um þarf að
hitta þessar konur. Áhrifunum verður ekki komið til skila
skriflega. Það voru einstök forréttindi að fá að sitja þetta
þing og við sendum ekki margar konur til útlanda. Þess
vegna held ég að við ættum að halda alþjóðlega
kvennaráðstefnu á íslandi. Við ættum að nýta athyglina
sem íslenskar konur hafa fengið eftir kosningar. Athygli
sem birst hefur í formi bréfa, skeyta, heimsókna, viðtala
við erlend blöð, boðum á fundi og ráðstefnur erlendis.
Þannig fengju flestar konur tækifæri til þess að hitta
konur utan úr heimi og þannig kæmum við best til skila
því starfi sem við vinnum hér.
Guðrún Jónsdóttir
;
Léttur og
spennandí
leíkur!
41