Vera - 01.07.1990, Blaðsíða 4

LOFSONGUR
TIL LÍKAMANS
Ef mannkynið hefði sloppið við
mígren — þá væri Lísa í Undra-
landi ekki til. Breskur stærðfræð-
ingur sem skrifaði skáldsögur
undir nafninu Lewis Caroll þjáð-
ist mjög af þessum kvilla. Höfuð-
verkjaköstum hans fylgdu sjón-
truflanir, sem gerðu það að verk-
um að hann sá hluti stækka og
minnka. Lísa í Undralandi stökk
því fullsköpuð út úr höfði hans í
lok eins kastsins.
Mígrenköst geta verið mjög já-
kvæð þegar þau eru gengin yfir.
Þau veita oft langþráða hvfld. En
þó að upprisan sé yndisleg, ákvað
ég fyrir um það bil sjö árum að
losa mig við mígrenið. Það er sagt
að hugarfarsbreyting taki sjö ár.
Jafnlangan tíma og það tekur
frumur líkamans að endurnýjast.
Og ég er svona um það bil orðin
laus við óþægindin sem sjúk-
dómnum fylgja, þó að ég viti að
hann blundar enn innra með mér
og bíður eftir tækifæri til að
brjótast út.
Ég var alltaf að heyra sögur um
stórkostlegan bata. Ein hafði farið
í nálarstungu og önnur hætt að
borða ost og báðar höfðu lifað
hamingjusamar til æviloka. Ég var
alltaf að leita að hinni einu réttu
lækningu. Ég reyndi allt — án ár-
angurs. Eftir að hugarfarsbylting-
in byrjaði hélt ég áfram að prófa
allt. En ég bjóst ekki lengur við
kraftaverkum, heldur áfangasigr-
um. Nú vinn ég að margþættri og
langvarandi rannsókn á starfsemi
líkama mfns — rannsókn á sam-
spili líkama og hugsana.
Oþægindin byrjuðu þegar ég fór
að vinna í fiski fjórtán ára. Síðan
hef ég haft verki í öxlum og
hnakka. Höfuðverkurinn fylgdi
franskbrauði og rauðvíni á flakki
um Frakkland sumarið sem ég var
sautján. Hann stóð yfir í ein átta
ár, með hléum vegna meðgangna.
Hvorki læknar né skottulæknar
gátu hjálpað mér. Með auknum
þroska Iærðist mér ýmislegt, sem
kom mér vel í baráttunni gegn
mígreni. Ég sá að ég er ekki ómiss-
andi, að ég þarf ekki að vera alls-
staðar í einu og taka að mér allt
sem gera þarf. í orðaforða minn
bættist hið nytsama orð NEI.
En orsakir mígrens eru líkam-
legar. Það er engin lækning að
læra að segja nei. Aukið sjálfs-
traust er aðeins liður í því að
halda sjúkdómnum í skefjum. En
sjálfstraustið fæðir af sér vonina.
Vonina um að eitthvað sé hægt að
gera. Vissuna um að hægt sé að
lækna sjálfa sig. Ég ferðaðist um
sjúkdóminn á þessum nýfengna
fararskjóta mínum og fann tvær
leiðir sem örugglega lágu til heil-
brigðis. Önnur var mataræðið,
hin líkamsburðurinn.
Þegar ég var barn var matur ann-
aðhvort hollur eða óhollur. Síðar
varð hann hollur og óhollur til
skiptis, alltaf samkvæmt síðustu
rannsóknum. Nú er allur matur
meira eða minna óhollur, en mis-
óhollur eftir því hverjir innbyrða
hann.
Ég hef það á langtímaáætlun-
inni að finna út hvaða fæðuteg-
undir henti mér best. Síðasta upp-
götvun mín er fjallagrös. Ég sýð
úr þeim lífselexír sem styrkir mig
og gleður. Ég reyni að draga úr
neyslu þess sem ég finn að fer illa
með mig, en auka neyslu gleöi-
gjafa í formi matar. Ég er að verða
sannfærð um að guð býr í gæða-
fæðu. Til dæmis í lýsi. Sumir
erlendir vísindamenn segja að
lýsi sé ekkert hollt. Það finnst
mér vera guðlast. Mér finnst viss-
ara að trúa bæði á guð og lýsið,
svona til öryggis. Hugsið ykkur
bara ef á hinsta degi reyndist guð
vera til og lýsið hollt — og maður
hefði ekki trúað á þetta.
En trúarkenningar fæðuefna-
fræðinnar verða stundum svo
flóknar að þær draga úr mér allan
mátt. Maturinn er fjölskyldumeð-
limunum mishollur, það er ekki
sama hvernig hann er matreiddur,
hvaða fæðutegundir verða sam-
ferða niður meltingarveginn og á
hvaða árstíma þeirra er neytt.
Maturinn sem ég kaupi í búðinni
er skemmdur með meðhöndlun
— það vantar í hann lífsorkuna,
það vantar í hann guðið! Mér
verður ljóst að mannkyn er á
góðri leið með að fremja sjálfs-
morð, ákveð að verða fyrri til og
fylli mig af sjoppufóðri. En eftir
slfkar hrasanir held ég áfram ferð-
inni til heilbrigðis.
Nú er ég byrjuð að sprikla og
svitna niðri í skóla ásamt öðrum
konum í hverfinu. Ég er sannfærð
um að frúarleikfimi er sterkasta
vopn kvennabaráttunnar. Hún
gerir okkur hraustar og hressar og
til í slaginn. Andinn er hnepptur í