Vera - 01.07.1990, Page 28

HUGUR
EINN ÞAÐ VEIT
SMASAGA
EFTIR
SÓLVEIGU
EINARSDÓTTUR
A leið þeirra um bæinn tók Björt fleiri og
fleiri töflur. Hún hafði tekið sumar ófrjálsri
hendi ýmsum stöðum, aðrar fengið sjálf.
Hafði safnað lengi. Hún tók um það bil tíu
í einu, gat ekki kyngt fleirum í einni bunu.
Hafði ekki gert sér grein fyrir að það væri
svona óþægilegt að kyngja þessum
óþverra. Hún hafði litla hugmynd um
hversu margar hún hafði tekið í allt.
Þrammaði bara áfram í krapinu og gustin-
um. Fann enga breytingu. Skyldi hún hafa
geymt þær of lengi? Skyldi hann gruna
nokkuð?
Hún sagðist þurfa að snýta sér þar sem
snyrtiherbergi voru og var búin að fara
ískyggilega oft. Hún sem var ekkert kvef-
uð.
Björt hugsaði sem allra minnst. Allt
hafði mistekist, hún hafði gefist upp. Vildi
fá frið fyrir hugsunum sem snérust í
hringi.
Hann vildi ekki ræða nein mál. Þagði
bara eða sagði að ekkert kæmi út úr eilífum
kjaftagangi. Að byrja nýtt líf án hans fannst
henni ekki koma til greina. Ekkert hafði
verið afgreitt og hún myndi bara sitja ein
uppi með allt ruglið. Hafði reynt það einu
sini. Þá var enginn friður fyrir honum.
Hann hafði lofað öllu fögru, bót ogbetrun.
Nei, ekkert hafði breyst. Best að afgreiða
þetta í eitt skipti fyrir öll.
Björt ætlaði að velja aðra leið núna.
Undarlegt að það skyldi vera auðveldara
að velja það hlutskipti að fórna lífinu en
standa við val sem hafði í för með sér þrot-
lausan andlegan sársauka fyrir utan alls
kyns annan vanda. Hún hafði ekki verið
viðbúin því þarna um árið. Nú hafði hún
valið annan kost.
Þau fóru inn í bókabúð. Dvöldu lengi.
Hann virti hana ekki viðlits. Sá hana ekki.
Horfði á bókatitlana. Las með áfergju aftan
á nýja bók. Veitti því ekki athygli að hún
gerðist æ fölari og sinnti engu um bækur.
Hún gekk til hans og sagðist þurfa frískt
loft. Honum háifbrá þegar hann sá að hún
var reikul í spori.
Leigubflstjórinn varð feginn að fá farþega.
Það hafði verið lítið að gera. Hann virti
parið fyrir sér. Skyldi konan vera drukkin?
Hún var smekklega til fara og fönguleg, en
slagaði. Maðurinn gekk nánast undir
henni og kom henni fyrir í sætinu.
Þegar leigubflstjórinn ók af stað og
horfði á farþega sína í speglinum sá hann
að maðurinn hélt utan um konuna og hún
var með lokuð augun. Gat verið að hún
væri meðvitundarlaus?
— Er eitthvað að? spurði hann vin-
gjarnlega.
— Ja, ég veit það ekki — já, sagði mað-
urinn vandræðalega. — Ég verð að komast
með hana sem fyrst heim.
Leigubflstjórinn, sem öllu var vanur, ók
greiðlega, velti þó fyrir sér hvort ekki væri
skynsamlegra að fara á slysavarðstofuna.
Hann kærði sig samt ekki um að vera með
of mikla afskiptasemi. Sagði ekki meira að
svo stöddu. Ef til vill var þetta eitthvaö sem
stundum gerðist, ef til vill átti konan
meðöl heima. Hvað vissi hann svo sem,
trúlega kom honum þetta ekkert við.
Útvarpið var lágt stillt og nýjasta lag Syk-
urmolanna hljómaði og minnti á glaunt og
lífsgleði.
— Slökktu á þessu gargi, sagði maður-
inn hranalega. Hann var greinilega í upp-
námi. Ef til vill var þetta uppákoma sem
hann hafði ekki reiknað með og var lítt
hrifinn af. Hafði í för með sér aukaútgjöld
hvað þá annað.
— Sjálfsagt, sagði bflstjórinn. Þögnin
ríkti ein.
Björt sem var náföl og utan þessa heims,
skynjaði hvorki þögn né orð, hita né kulda
þessa bfls né mannanna sem í honum voru.
Vissi ekki að hún átti líf sitt undir því sem
var að gerast í hugum þessara tveggja karl-
manna.
— Bara að hún vakni ekki upp og fari að
æla, hugsaöi bílstjórinn. Honum datt ekki
í hug að konan gæti dáið. Væri ef til vill
þegar dáin í bflnum hans sem var vel þrif-
inn og snyrtilegur í alla staöi. Hann ók
ískyggilega greitt.
Utan bflsins var annað líf, hávaði, ys og
þys. Inni í bflnum ríkti þykk þögn. Svo
þykk að bflstjóranum fannst hann verða að
segja eitthvað.
— Þeir halda áfram að ausa saltinu á
göturnar, bölvaðir. Það er eins og þeim sé
ekki sjálfrátt, sagði hann.
Ekkert svar.
Þaö rann upp fyrir honum að engin
áfengislykt var af konunni. Engin slík lykt
var íbflnum. Hún gat auðvitað hafa drukk-
ið vodka eða annað sem var lyktarlítið.
Maðurinn hristi konuna dálítið til en
hún var máttvana. Nánast eins og tuska
sem dustuð er út um glugga.
— Heldurðu að þú náir ekki í lækni á
þessum tíma dags? spurði bflstjórinn eins
rólega og honum var unnt. Honum leist
ekki meira en svo á þetta.
— Þetta er ekkert mál, sagði maðurinn,
hún á meðal við þessu. Þá lagast þetta fljót-
lega. Auk þess er gott að ná í lækni núna
eins og þú segir. Við erurn lfka rétt ókomin
heim.
Leigubflstjóranum létti. Hann gat ekki
vitað að þetta var tóm lygi. Hvernig átti
honum að detta slíkt í hug? Hvernig gat
honum komið til hugar að manninum
kæmi betur að þessi kona dræpist? Að þessi
þokkalegi maður þyrfti tíma til þess að
hugsa sig um og átta sig á aðstæðum. Þyrfti
að hugsa um þá dásantlegu vorkunnsemi
sem aðrar konur sýndu honum ef Björt
dræpist núna. Þyrfti aö meta og vega allar
aðstæöur. Þetta gat verið tvíeggjað. En
spenna var einmitt það sem þessi maður
vildi.
Bíllinn nam staðar. Maðurinn borgaði.
Höndin með peningaseðlinum skalf dálít-
ið. Bflstjórinn spurði, hvort hann ætti að
hjálpa honum að bera konuna inn. Nei,
maðurinn sagðist geta borið konu sína
sjálfur.
Hann bar hana eins og poka yfir öxlina
og fór létt með. Hún var ekki þung enda
28