Vera - 01.12.1993, Blaðsíða 30

Vera - 01.12.1993, Blaðsíða 30
WaVaV^VaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVíVaV^VaVaVaVaV 30 BARNSHAFANDI IBANDARIKJUNUM í/aAf <i'VÓ U'>' cfáafítáací i/rc^/i' egar ég sest niður til að skrifa þessar línur, þá byrjar hann aftur að sparka. Eg segi hann því að ég held að það sé strákur, en ekki af því að læknirinn hafí sagt mér það þegar ég fór í sónarskoðunina. Eg sagðist ekki vilja vita hvers kyns væri, og þá kvaðst læknirinn líka vera tregur til að upplýsa veróandi mæður um slíkt. Þá vissi ég ekki hvað gæti aftrað honum frá því, en nú veit ég hvað veldur. Staðreyndin er sú að bandarískir læknar veigra sér við að segja til um kyn barns í móðurkviði, því í fimmtán prósent tilvika getur þeim skjátl- ast og þess eru dæmi að foreldrar hafi lögsótt lækna sem gerðu slíka skyssu. Og hvemig studdu foreldrarnir mál sitt? Jú, þeim var sagt að þeir ættu von á dóttur og sam- dægurs hófust fjárútlátin og undirbúningurinn fyrir komu hennar: Barna- herbergið var veggfóðrað í bleiku munstri, saumuð voru bleik gluggatjöld, barnarúmið var málað bleikt, keypt voru bleik rúmföt, bleik kerra, bleikir kjólar á krílið, bleikar slaufur í hárið, bleik hand- klæði, bleikt allt. En hvað gerist þá? Jú, hjónunum fæðist sonur! Allur undirbúningurinn til einskis, öll vinnan fyrir bí. ímyndið ykkur viðbrögð fólks sem séð hefði drenginn í bleikum kjól. Það hefði eflaust spurt eins og læknirinn spurði Þormóð Kolbrúnar- skáld forðum: „Furðu bleikr er þessi maðr. Hví ertu slíkr?” Auðvitað er slíkt áfall næg ástæða til að lögsækja iilmennið lækninn. Ekki bætti úr skák að á bandarískum spítölum verður að gefa bömum nafn um leið og þau líta dagsins Ijós, og þar eð hjónin höfðu aðeins komið sér saman um kvenmannsnafn stóðu þau ráðalaus frammi fyrir þessu barni, sem krafðist karl- mannsnafns í skyndi. Svo er það fæðingarnámskeiðið. Þangað fer ég einu sinni í viku. Ætlast er til að bandarískar konur sæki slík námskeið þegar þær eru komnar um það bil sjö Fyrr en varir liggja níu karl- menn á gólfinu, konan gefur merki um að hríbin sé hafin, og samstundis fara þeir að anda djúpt, stynja og nudda í sífellu á sér kvibinn. mánuði á leið, og þá ætíð ásamt eigin- mönnum sinum. Maðurinn minn, sem er læknir, komst ekki í fyrsta tímann, því hann var á vakt, en í síðastliðinni viku fór hann með mér í fyrsta sinn. Við sátum í hálfhring, níu pör og fylgdumst með leiðbeinandanum lýsa í smáatriðum allri þeirri kvöl og pínu sem í vændum væri. Hún fór fíngrum um kvið sér og bak og sagði okkur hvernig hríðirnar myndu heltaka skrokkinn. Við þetta fölnuðu sumir eiginmennirnir og allir fylgdust með konunni af athygli og áhuga, nema eiginmaður minn, sem fór að geispa um leið og við settumst. Því hélt hann stöðugt áfram þótt ég gæfí honum hvert olnbogaskotið á fætur öðru, og hvíslaði að honum á móðurmálinu að þessu yrði hann að hætta. Hafandi tekið á móti fjölda barna og verið við sauðburð árlega, höfðu þessar lýsingar aðeins svæfandi áhrif á hann. Þegar konan hafði lokið máli sínu dró hún fram sjónvarp og sýndi okkur kvikmynd af þrenrur fæðingum. Þar sáust hinar verðandi mæður með þjáningarsvip þegar hver stórhríðin á fætur annarri skall á. Hríðunum brugð- ust þær við með því að anda djúpt, leggjast á fjóra fætur, á hækjur sér eða krjúpa uppi í rúmi. Við hlið þeirra sátu eigin- mennirnir og hvísluðu í eyra þeirra hughreysting- arorðum, önduðu djúpt þeim til samlætis og struku þeim um bakið. Loks kom að því að bömin fæddust og við þá sýn sá ég margan manninn á námskeiðinu verða óttasleginn á svip. Að myndinni lokinni voru karlarnir allir grafalvarlegir, nema sessunautur minn, sem geispaði stómm og mændi von- leysislega á úrið sitt. Tvær klukkustundir liðnar. „Fer þetta ekki að verða búið?” spurði hann. Nei, nú var gamanið rétt að byrja, því nú átti að kenna okkur öndunar- æfíngar. Okkur konunum var sagt að koma okkur fyrir í uppáhalds hríðastellingunni og anda djúpt þegar merki væri gefið um að hríð væri skollin á. Eiginmennimir áttu að krjúpa okkur við hlið, hughreysta okkur og sjá til þess að við önduðum rétt. Af þessu hafði maðurinn minn litla skemm- tan, en lítt granaði hann hvað í vændum var. Þegar þessari æfingu lauk skipaði kennarinn körlunum að koma sér fyrir í hríðastellingu á gólfínu, og kenndi þeim
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.