Vera - 01.12.1993, Qupperneq 30

WaVaV^VaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVaVíVaV^VaVaVaVaV
30
BARNSHAFANDI
IBANDARIKJUNUM
í/aAf <i'VÓ U'>' cfáafítáací i/rc^/i'
egar ég sest niður til að skrifa þessar
línur, þá byrjar hann aftur að sparka.
Eg segi hann því að ég held að það
sé strákur, en ekki af því að læknirinn hafí
sagt mér það þegar ég fór
í sónarskoðunina. Eg
sagðist ekki vilja vita
hvers kyns væri, og þá
kvaðst læknirinn líka vera
tregur til að upplýsa
veróandi mæður um slíkt.
Þá vissi ég ekki hvað gæti
aftrað honum frá því, en
nú veit ég hvað veldur.
Staðreyndin er sú að
bandarískir læknar veigra
sér við að segja til um
kyn barns í móðurkviði,
því í fimmtán prósent
tilvika getur þeim skjátl-
ast og þess eru dæmi að
foreldrar hafi lögsótt
lækna sem gerðu slíka
skyssu. Og hvemig studdu
foreldrarnir mál sitt? Jú,
þeim var sagt að þeir ættu
von á dóttur og sam-
dægurs hófust fjárútlátin
og undirbúningurinn fyrir
komu hennar: Barna-
herbergið var veggfóðrað í bleiku munstri,
saumuð voru bleik gluggatjöld,
barnarúmið var málað bleikt, keypt voru
bleik rúmföt, bleik kerra, bleikir kjólar á
krílið, bleikar slaufur í hárið, bleik hand-
klæði, bleikt allt.
En hvað gerist þá? Jú, hjónunum
fæðist sonur! Allur undirbúningurinn til
einskis, öll vinnan fyrir bí. ímyndið ykkur
viðbrögð fólks sem séð hefði drenginn í
bleikum kjól. Það hefði eflaust spurt eins
og læknirinn spurði Þormóð Kolbrúnar-
skáld forðum: „Furðu bleikr er þessi maðr.
Hví ertu slíkr?” Auðvitað er slíkt áfall næg
ástæða til að lögsækja iilmennið lækninn.
Ekki bætti úr skák að á bandarískum
spítölum verður að gefa bömum nafn um
leið og þau líta dagsins Ijós, og þar eð
hjónin höfðu aðeins komið sér saman um
kvenmannsnafn stóðu þau ráðalaus frammi
fyrir þessu barni, sem krafðist karl-
mannsnafns í skyndi.
Svo er það fæðingarnámskeiðið. Þangað
fer ég einu sinni í viku. Ætlast er til að
bandarískar konur sæki slík námskeið
þegar þær eru komnar um það bil sjö
Fyrr en varir liggja níu karl-
menn á gólfinu, konan gefur
merki um að hríbin sé hafin, og
samstundis fara þeir að anda
djúpt, stynja og nudda í sífellu
á sér kvibinn.
mánuði á leið, og þá ætíð ásamt eigin-
mönnum sinum. Maðurinn minn, sem er
læknir, komst ekki í fyrsta tímann, því
hann var á vakt, en í síðastliðinni viku fór
hann með mér í fyrsta sinn.
Við sátum í hálfhring, níu pör og
fylgdumst með leiðbeinandanum lýsa í
smáatriðum allri þeirri kvöl og pínu sem í
vændum væri. Hún fór fíngrum um kvið
sér og bak og sagði okkur hvernig
hríðirnar myndu heltaka skrokkinn. Við
þetta fölnuðu sumir eiginmennirnir og allir
fylgdust með konunni af athygli og áhuga,
nema eiginmaður minn, sem fór að geispa
um leið og við settumst. Því hélt hann
stöðugt áfram þótt ég gæfí honum hvert
olnbogaskotið á fætur öðru, og hvíslaði að
honum á móðurmálinu að
þessu yrði hann að hætta.
Hafandi tekið á móti
fjölda barna og verið við
sauðburð árlega, höfðu
þessar lýsingar aðeins
svæfandi áhrif á hann.
Þegar konan hafði lokið
máli sínu dró hún fram
sjónvarp og sýndi okkur
kvikmynd af þrenrur
fæðingum. Þar sáust hinar
verðandi mæður með
þjáningarsvip þegar hver
stórhríðin á fætur annarri
skall á. Hríðunum brugð-
ust þær við með því að
anda djúpt, leggjast á
fjóra fætur, á hækjur sér
eða krjúpa uppi í rúmi.
Við hlið þeirra sátu eigin-
mennirnir og hvísluðu í
eyra þeirra hughreysting-
arorðum, önduðu djúpt
þeim til samlætis og
struku þeim um bakið.
Loks kom að því að bömin fæddust og við
þá sýn sá ég margan manninn á
námskeiðinu verða óttasleginn á svip.
Að myndinni lokinni voru karlarnir
allir grafalvarlegir, nema sessunautur
minn, sem geispaði stómm og mændi von-
leysislega á úrið sitt. Tvær klukkustundir
liðnar. „Fer þetta ekki að verða búið?”
spurði hann. Nei, nú var gamanið rétt að
byrja, því nú átti að kenna okkur öndunar-
æfíngar. Okkur konunum var sagt að koma
okkur fyrir í uppáhalds hríðastellingunni
og anda djúpt þegar merki væri gefið um
að hríð væri skollin á. Eiginmennimir áttu
að krjúpa okkur við hlið, hughreysta okkur
og sjá til þess að við önduðum rétt. Af
þessu hafði maðurinn minn litla skemm-
tan, en lítt granaði hann hvað í vændum
var.
Þegar þessari æfingu lauk skipaði
kennarinn körlunum að koma sér fyrir í
hríðastellingu á gólfínu, og kenndi þeim