Vera - 01.07.1994, Blaðsíða 9

Ljósm. Alda Lóa
KVENNALISTINN
TIL VALDA
Kristín (aðstoðarkona borgarstjóra), Steinunn, Ingibjörg Sólrún og
Guðrún þann 13. júní síðastliðinn.
Sigur Reykjavíkurlistans í borgarstjómarkosningunum í
Reykjavík í vor markar tímamót í íslenskum stjómmálum.
Ekki aðeins vegna þess að bundinn var endir á nær sam-
felldan sextíu ára valdaferil Sjálfstæðisflokksins, heldur
vegna þess að nú komst Kvennalistinn til valda í Reykja-
vík - í fyrsta skipti á tólf ára ferli sínum.
Þegar Kvennaframboðið í Reykjavík bauð fyrst fram
vorið 1982 var hlutur kvenna í sveitarstjórnum 6,2% en
fór upp í 12,5% eftir kosningamar. Kvennaframboðið
fékk tvo borgarfulltrúa af 21 og vann sinn stærsta kosn-
ingasigur í Reykjavík þangað til núna. 1 kosningunum
1990 beið Kvennalistinn töluverð afhroð og mátti í raun
þakka að halda borgarfulltrúa sínum. Nú bregður hins
vegar þannig við að Kvennalistinn „á“ tvo borgarfúlltrúa
og borgarstjórann. Kvennalistinn er loksins kominn í
valdaaðstöðu og þarf nú að sýna að hann getur axlað þá
ábyrgð.
Það var ekki eingöngu í Reykjavik sem kvennalista-
konur komust inn í sveitarstjórnir. Að minnsta kosti 13
aðrar kvennalistakonur náðu kjöri, tvær af kvennalistum,
fimm af sameiginlegum listum og sex vom kosnar óhlut-
bundinni kosningu. Þær hlutu allar þau örlög að lenda í
minnihluta, nema Valgerður Gunnarsdóttir sem er forseti
„Systumar" Anna J. Krístjánsdóttir, Bryndis Guöinundsdóttir, Guðrún Guðmundsdóttir, Margrct Sæmundsdóttir,
Ingibjörg Guðmundsdóttir, Guðrún Sæmundsdóttir frá Hafnarfirði á vorþingi
bæjarstjórnar á Húsavik og Sigríður Jensdóttir sem er að
hefja þriðja kjörtímabil sitt sem bæjarfulltrúi á Selfossi og
annað kjörtímabilið sem forseti bæjarstjómar. Kvenna-
listakonur geta verið ánægðar með hlut sinn og þá ekki
síður það að helstu baráttumál Kvennalistans bar hátt í
umræðunni fyrir kosningar.
En hvaða dilk munu kosningaúrslitin draga á eftir sér? Er
sérstöðu Kvennalistans hætta búin af samstarfi við aðra
flokka og hvaða afleiðingar mun samstarfið í Reykjavík
hafa? Miklar umræður spunnust um það á vorþingi
Kvennalistans sem haldið var á Selfossi dagana 3.-5. júní
síðastliðinn. Meðan sumar konur líta á úrslit kosninganna
í Reykjavík sem stórsigur fyrir Kvennalistann óttast aðrar
að þau rnarki upphafið að endalokunum.
Að sögn Sigríðar Jensdóttur var það gagnrýnt töluvert
þegar kvennalistakonur fóm í sameiginlegt framboð á Sel-
fossi 1990, en hún segist vera í stjómmálum til að hafa
Erla Guðmundsdóttir syngur afmælissöng fyrir Maríu Þorsteinsdóttur á
vorþingi.
áhrif og taldi þetta vænlegri lcið til þess. En afleiðingin
varð sú að það fækkaði töluvert í Kvennalistanum og
fremur dauft hefur verið yfir grasrótinni hin síðari ár. Það
var greinilegt á umræðunum á vorþinginu að það var
einmitt þetta sem margar konur óttast, að sameiginleg
framboð grafi undan Kvennalistanum. Mikil áhersla var
því lögð á að það yrði að halda uppi öflugu Kvennalista-
starfi, ekki síst þar sem farið var í sameiginlegt framboð.
Uppi voru háværar raddir urn að ímynd Kvennalistans
bíði hnekki í sameiginlegum framboðum þar sem áhersl-
urnar etu oft á skjön við hugmyndir Kvennalistans.
Vinnubrögðin sem vom viðhöfð innan Reykjavíkurlistans
voru talin mjög ókvennalistaleg og áherslan sem lögð var
á persónu Ingibjargar Sólrúnar í kosningabaráttunni
„ógeðfelld foringjadýrkun“, eins og ein orðaði það, sem
fellur mjög illa að hugmyndafræði Kvennalistans. Var
minnt á það að Kvennalistinn hefði valið framboðsleiðina
til að hafa áhrif á eðli stjómmála, en ekki eingöngu til að