Ritmennt - 01.01.1999, Blaðsíða 115

RITMENNT
LEYNIMELUR 13 SNÝST í HARMLEIK
höfum fengið viðurkenningu fyrir því að við sé-
um að vinna að menningu og fræðslu í sveitum
landsins, en erum ekki eingöngu fjáraflamenn
sem aðeins hugsa um að græða.
Haraldur segir hafa staðið til að hann færi
sjálfur fyrir Sögu til Hollywood vorið 1947
„til þess að læra að skrifa manuskrift fyrir
lcvikmyndir". Hann hafi þó ekki áhuga á að
leggja í svo langt og strangt ferðalag og vilji
miklu heldur dvelja þennan tíma í Englandi
eða Danmörku; komist hann „undir hand-
leiðslu réttra manna á öðrum hvorum
staðnum", telur hann sig geta lært fullt eins
mikið og í Hollywood. Hann vill gjarnan
heyra álit Gunnars á þessum ráðagerðum.
En Haraldur hefur fleira á prjónunum.
Hann stingur því að Gunnari hvort hann
geti ekki orðið þeim að liði „með að skrifa
manuskrift að fræðslumynd sem tekur
10-12 mínútur?" og spyr einnig hvað hann
taki fyrir
að sltrifa stærra manuskrift, fyrir filmu sem tæki
1 ‘/2 til 2 klukkutíma? Stærri filmur kæmu nátt-
úrlega ekki til greina fyrr en á næsta ári. Þú gæt-
ir ef til vill fengið þó nokkuð extra með því að
gera þetta, ef tírni þinn leyfir. Við myndum
senda þér öll þau gögn sem nauðsynleg væru til
þess að þú gætir unnið úr þeim. Viltu athuga
þetta mál fyrir mig, og láta mig vita á næstunni?
Forstjóri Sögu, Sören Sörenson, færði það í tal við
mig eftir að ég sagði honum frá því að þú gerðir
mikið af manuskriftum fyrir danska Ríkið, að ég
leitaði upplýsinga hjá þér um það hvort komið
gæti til mála að þú gætir orðið okkur hjálplegur
að einhverju leyti. Hann talaði einnig um að fá
upplýsingar um filmtökuréttinn á Fjalla-Eyvindi.
Auðvitað yrði það ekki fyrr en eftir eitt til tvö ár,
að hægt væri að leggja út í slíkt stórræði, en gam-
an væri að athuga það. Við erum byrjaðir að safna
drögum til kvikmyndar af Hornströndum, og
höfum talað um að hefjast handa með þá filmu
sumarið 1947. Það er afskaplega interessant við-
fangsefni. Hornstrandir eru einn afskekktasti
hluti landsins. Landslag þar afar stórbrotið. Vetr-
arríki mikið. Flutnings-erfiðleikar miklir. Fólkið
dálítið sérkennilegt, mótað af einangrun og stríði
við hinar miskunnarlausu höfuðskepnur, illviðri
og hafísa. Tilgangur okkar er sá að gera þarna
stóra filmu, lýsingu af lifnaðarhætti íbúanna og
flétta inn í það dramatískum þræði. Ef þú hefðir
áhuga fyrir að hjálpa okkur í þessu efni, þá gæti
ég sent þér bók um héraðið og hitt og þetta því
viðvíkjandi. Höfundur bókarinnar um Horn-
strandir hefur lofað okkur stuðningi sínum og er
hann manna kunnugastur um þessar slóðir. At-
huga þú málið Gunnar minn, og láttu mig svo
vita. Svo ekki meira um Sögu að þessu sinni.
Gunnar svarar bréfi Haralds 9. apríl. Hann á
ekki orð til að lýsa þakklæti sínu fyrir pakk-
ann, segist dauðskammast sín fyrir að hafa
nefnt te - en auðvitað sé hann óskaplega
glaður og aldrei hafi hann séð jafn mikla öf-
und skína úr mannlegum augum eins og
þegar hann gelck fram hjá biðröðinni á póst-
húsinu með pakkann í fanginu. Nú kveðst
hann sitja með ilmandi tebolla við hlið sér,
kveikja í einni Lucky Strike, lygna aftur
augunum og heyra hljóðlátan englasöng.
Þennan dag voru liðin sex ár frá því Þjóð-
verjar réðust inn í Danmörku. Gunnar segir
Haraldi að allar kirkjuklukkur hafi hringt
frá hálf tólf til tólf „og klukkan tólf stöðv-
aðist allt á götunum - það var aftur tveggja
mínútna alger þögn. Eg leit út um gluggann,
það er svo skrýtið að sjá fólk breytast
skyndilega í styttur, nánast frjósa í þeirri
stellingu sem það er í, á einum stað stóð
sendill eða sat á hjólinu með annan fótinn á
götunni. Þetta minnti mest á ævintýrið urn
Þyrnirósu þar sem allir sofna við iðju sína -
m.a.s. kokkurinn með höndina reidda til að
löðrunga hjálparkokkinn."
111