Ritmennt - 01.01.1999, Blaðsíða 126

JÓN VIÐAR JÓNSSON
RITMENNT
Saga Film.
Úr kvikmyndinni Leynimel 13. Emilía Jónasdóttir sem einn af „gestum" Madsens.
Það er ekki glæta í kollinum á þessum manni,
og hann vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið þeg-
ar öll hans undirbúningsvinna reyndist ónýt. Og
þegar við byrjuðum loksins, og helmingur mynd-
anna var í algerri móðu, aðrar rammskakkar, enn
aðrar kolsvartar - þá sá ég ekki fram á annað en
við yrðum að hætta. Ég kann nefnilega ekki sjálf-
ur að taka myndir - það geta mjög fáir leikstjór-
ar, og það eru bara viðvaningar sem halda að
bæði sé hægt að leikstýra og taka mynd. En þá
birtist eins og af himnum sendur engill í líki
ungs manns sem átti að sjá um hljóðtökurnar -
hann hefur lært til þess í Ameríku. Það kom sem
sé á daginn að hann hafði kynnt sér kvikmynda-
töku upp á eigin spýtur og vissi þess vegna hund-
raðfalt meira um þá hluti en hinn ágæti „for-
stjóri".
Og nú heldurðu kannski að allt hafi fallið í
ljúfa löð. Ekki var því þó að heilsa. Maðurinn
hafði látið algerlega undir höfuð leggjast að
ganga frá framkölluninni. Hann gerði ráð fyrir
því að ameríska fyrirtækið myndi sjá um hana og
við myndum fá filmuna frá þeim eftir mánuð
sem var út af fyrir sig nógu slæmt - ég á við að
þurfa að bíða svo lengi - en síðan líða tveir mán-
uðir áður en við fáum fyrstu tökurnar - og þá er
framköllunin svo hörð að leikararnir eru eins og
negrar að sjá. Þær voru ónothæfar. Og hljóðið
sem var sent til Englands er ekki enn komið til
baka eftir tvo og hálfan mánuð.
122