Akranes - 01.01.1952, Qupperneq 8

Konan var löngum þræll allra þræla;
og að mínum dómi tók það hana miljónir
ára, að vinna sig upp úr argvítugri ánauð
og ná hjónabandsréttindum. Leyfið mér
að segja nú þegar, að ég álíti hjónabandið
helgustu stofnun í mannriki. Án arinelds
væri engin framför; án fjölskyldutengsla
væri ekkert líf þess vert að það væri lifað.
Sérhver góð stjórn byggist á góðum fjöl-
skyldum. Kjarni góðrar stjómar er fjöl-
skyldan, en allt, sem miðar
að þvi að uppræta fjölskyld-
ima, er blátt áfram djöfullegt
og spillandi. Ég trúi á hjóna-
band, og ég fyrirlít af hjarta
þá síðhærðu menn og þær
stuttkhptu konur, sem af-
neita heilögu hjónabandi.
Háleitasta viðleitnin, sem nokkur mað-
ur getur haft, er að hfa þannig og betra
sig þannig i huga og sál, að hann geti
orðið verðugur elsku einhverrar ágætis
konu; og háleitasta viðleitni sérhverrar
stúlku er að gera sig verðuga ástar og lotn-
ingar einhvers ágætis manns. Þetta er
skoðun mín. Það er engin blessun til í
lífinu án kærleiks, og hjónabands. Betra
væri sérhverjum manni, að rikja yfir einu
ástríku og viðkvæmu konuhjarta, og hún
yfir hans, heldur en að vera konungur
stórveldis. Mér er sama þótt sá maður
deyji öreigi í rennusteini, er ávann sér
í raun og sannleika ást og virðingu góðrar
konu. Þá var líf hans blessunarríkt þrátt
fyrir allt.
Ég segi, að það hafi tekið hana miljónir
ára, að vinna sig upp úr argvitugri ánauð
og ná hjónabandsréttindum. Heiðruðu
konur, djásnin, sem þið berið á yður í
kvöld eru minjar um ánauð formæðra
ykkar. Hálsfestamar og baugamir á ykk-
ar hvítu höndum hafa breytzt úr jámi í
glóandi gull fyrir töframagni menning-
arinnar.
En næstum öll trúarbrögð hafa rakið
siðleysið í veröldinni til syndar einnar
konu. Er það ekki dásamlegt! Og ef það
er satt, þá vil ég heldur lifa með konunni,
sem ég elska, í heimi fuLlum af böli, held-
ur en í himnaríki innan rnn tóma karl-
menn.
Ég las í bók — en ég tek það fram nú
þegar, að ég get ekki sagt frá því orðrétt,
sem ég las, þvi að orðunum hefi ég gleymt,
en frá aðalefninu get ég sagt — ég las í
bók, að drottinn allsherjar hafi ásett sér
að skapa konu og einn mann; að hann tók
ekkert og skapaði úr því konu og mann,
og að hann setti mann þennan i aldin-
garð. Að dálitlum tima liðnum, tók hann
eftir því, að manninum leiddist; að hann
ráfaði fram og aftur eins og hann væri
að bíða eftir strætisvagni. Þama var ekkert
til að hvetja áhuga hans; engar fréttir,
engin dagblöð, engin stjómmál, ekkert
stjómarfar; og þar eð djöfullinn var ekki
farinn að láta á sér kræla, þá var enginn
möguleiki á breyttu fyrirkomulagi. Og
maðurinn ráfaði um garðinn i þessu á-
standi þar til drottinn allsherjar ákvað að
lokum, að skapa honum fömnaut.
Þar sem ekkert var eftir af þessu engu,
sem hann hafði upphaflega notað til að
skapa úr heiminn og manninn, þá varð
hann að taka stykki úr manninum til þess
að geta skapað konu. Hann lét því svefn-
Viö arineldínn
Eftir Ingersoll
Höfundur þessarar greinar, Robert
G. Ingersoll, var fæddur í Dresden,
New York-fylki, árig 1833. Hann var
lögfræðingur að mennt, og saksókn-
ari ríkisins um eitt skeið. — Inger-
soll var einn hinn mesti mælsku-
snillingur, sem Bandarikjamenn hafa
nokkru sinni átt. Ingersoll var frels-
isunnandi maður og barðist hatram-
lega gegn allri undirokun, andlegri
sem likamlegri. Sérstaklega var hann
frægur fyrir baráttu sína gegn
kirkjulegum kreddum. Fyrir þetta
var hann stimplaður sem alger guð-
leysingi og erkióvinur kirkju og
kristindóms. En þótt hann gæti ekki
trúað algerri spillingu mannsálar-
innar og eilifri útskúfun, þá trúði
hann á göfgi mannsálarinar, og rétt
allra manna til að lifa mannsæmandi
lífi. Fyrir þetta barðist hann með
sínum volduga penna. — Þótt Inger-
soll væri hataður í lífinu, þá er hann
nú virtur og elskaður af öllum ,sem
lesa verk hans og meðtaka anda hans.
Ingersoll andaðist árið 1899.

höfga færast yfir manninn — og ég bið
ykkur að skilja mig ekki svo, að ég sé að
segja, að saga þessi sé söxm. Þegar maður-
inn var sofnaður, tók drottinn allsherjar
rif úr síðu hans eða cutilet, eins og frakk-
ar kalla það, og úr því skapaði hann kon-
una. En með hliðsjón af hráefninu, sem
í þetta fór, þá tel ég þetta hina snjöllustu
smíði, sem nokkru sinni hefur verið af
hendi leyst. Þegar nú konan var fullger,
var farið með hana til mannsins, ekki til
að vita, hvemig henni litist á hann, heldur
til að vita, hvemig honum litist á hana.
Hún féll honum í geð og þau tóku að búa
og þeim var sagt, að vissa hluti mættu
þau gera, en eitt mættu þau ekki gera —
og vitanlega gerðu þau það. Ég mundi
hafa gert þetta sama í þeirra spomm innan
fimmtán mínútna, það er ég viss um. Það
mundi ekki hafa verið eitt einasta epli
eftir á trénu hálf tíma síðar, og greinar
þess mundu hafa verið fullar af lurkum.
Og þau vom rekin úr garðinum og vara-
lögregla sett til að gæta þeirra svo að þau
kæmu þangað ekki aftur.
Og bölið hóf innreið sína í veröldina.
Hettusóttin, mishngamir og rauðu hund-
amir hófu kapphlaup sitt um manninn.
Hann fór að fá tannpínu, rósimar þyma,
höggormarnir eiturtennur og alþýðan fór
að þrátta um trúarbrögð og
„pólitík“, og veröldin hefur
verið full af armæðu ávallt
síðan.
Næstum því öll trúarbrögð
skýra tilveru hins illa með
slíkri sögu og þessari:
Ég las í annari bók frá-
sögn um sama efni. En sú frásögn var
færð í letur fjögur þúsund árum áður
en hin. Samt em allir biblíuskýrendur
sammála um, að frásögnin, sem skrifuð
var seinna sé hin upprunalega frásögn,
en að hin, sem skrifuð var fyrr sé stæl-
ing á hinni, sem skrifuð var síðar. —
Ég vil biðja ykkur um, að láta ekki trú
ykkar raskast út af öðrum eins smámun-
um og fjögur eða fimm þúsund árum.
I þessari frásögn ákvað drottinn Brahma
að skapa heim, og mann og konu. Hann
skapaði heiminn, og hann skapaði mann-
inn og svo konuna og setti þau á eyjuna
Ceylon. Samkvæmt sögimni var eyja
þessi hin fegursta, sem hugsast gat. Hví-
likir fuglar, hvilíkur söngur, hvilík blóm
og hvílíkur maður! Og greinum trjánna
var þannig komið fyrir, að þegar vindur-
iim þaut um þær, þá var sérhvert tré
þúsund sólhörpur.
Og þegar Brahma setti þau þar, mælti
hann: „Látum þau hafa tilhugalíf, þvi
að það er ósk mín og vilji minn, að sönn
ást sé undanfari hjúskaparlífs." Þegar ég
las þetta, er var svo miklu fegurra og há-
leitara en hitt, sagði ég við sjálfan mig:
„Ef önnur hvor þessara sagna reynist
nokkurn tíma sönn, þá vona ég, að það
verði þessi.“
Og þau höfðu sitt tilhugalíf með nætur-
galann syngjandi, stjömurnar tindrandi,
blómin blómstrandi, og þau tóku að unn-
ast. Hugsið ykkur slíkt tilhugalíf! Enga
tilvonandi tengdafeður eða tengdamæður;
enga forvitna og gasprandi nágranna; eng-
ann til að segja: „Ungi maður, hvemig
ætlar þú að fara að því, að sjá henni far-
borða?“ Ekkert af þessu. Þau vom gefin
saman af hinum æðsta Brahma og liann
sagði við þau: „Hér skulið þið vera, og
af eyju þessari megið þið ekki fara.“ En
að nokkrum tima liðnum sagði maðurinn,
sem hét Adami, við konu sína, sem hét
Heva: „Ég held ég verði að líta svolitið
i kringum mig.“ Hann gekk út á nyrsta
odda eyjarinnar, þar sem dálítið eyði
tengdi hana við meginlandið, en djöfull-
8
AKRANES
i