Akranes - 01.01.1952, Side 13

Árið 1919 var Ágúst falin umsjá með
stofnun og starfrækslu sorphreinsunar í
bænum, ennfremur umsjón með gatna-
hreinsun og salernahreinsun. Þar næst var
honum falið að hafa á hendi umsjón með
sjúkraflutningum, almenningsnáðhúsum
og eyðingu rotta.
Ár frá ári jukust þessi verkefni hröðum
skrefum og urðu brátt mjög umfangs-
mikil. Samdist þvi svo milli Ágústs og
borgarstjóra, að umsjón með götuhreinsun
yrði falin hæjarverkfræðingi, og að
slökkviliðsstjóri tæki við framkvæmd
sjúkraflutninganna. En öll önnur auka-
störf hefur Ágúst haft á hendi alla tíð,
þar til hann lét af embætti 31. júlí 1950.
þá 76 ára að aldri.
Það er eina bótin, að Ágúst hefur alla
tið verið ólatur og frár á fæti, þvi að
starf hans hefur verið æði ónæðissamt og
stöðugur erill um hinn vaxandi víðáttu-
fflikla bæ. Aldrei hefur Ágúst þó notað
hjól eða bíla, heldur þrammað það allt
á tveim jafn-fljótum. Þegar heim var
komið voru svo oft stöðug viðtöl og síma-
hringingar seint og snemma, svo helga
daga sem rúmhelga. Hann segir, að oft
hafi fólk verið ósanngjarnt og heimtu-
frekt um lagfæringar og umbætur, en með
þolinmæði og lipurð tókst honum oftast
að stilla geðsmuni þess, og með því að
uppfylla sanngjarnar kröfur, þegar búið
var að koma því i skilning um, hvað
væri sanngjarnt og hvað ósanngjamt, eða
hvaða skyldur það ætti sjálft að uppfylla,
en engir aðrir.
Þegar Ágúst tók við starfinu var Knud
Zimsen borgarstjóri. Það kom þvi i hans
hlut að leggja honum lífsreglurnar. Ágúst
segir, að Zimsen hafi verið mikill elju-
maður og kröfuharður í öllum starfshátt-
um, bæði gagnvart sjálfum sér og öðrum.
Hann gat stundum verið nokkuð ákaf-
lyndur, en aldrei ósanngjarn. Það fór þvi
vel á með þeim öll þau ár, er þeir unnu
saman og Zimsen var yfirboðari hans.
Ágúst segir, að hann hafi þegið af honum
margar góðar leiðbeiningar, sem auðveld-
uðu honum starfið og honum beri að
þakka.
Ágúst segist oft hafa verið spurður að
því, hvort sér hafi ekki þótt leiðinlegt að
standa í stöðugu nuddi og þjarki við fólk.
Þótt ótrúlegt sé, segist Ágúst ekki hafa
getað svarað þessu öðm vísi en neitandi.
Hann segir, að starfið hafi þroskað hjá sér
veralega hæfileika til mannþekkingar,
komst hann því fljótt upp á að skilja
nokkurn veginn, hvémig snúast bæri við
hverju verkefni, af hvaða stétt eða stöðu
sem sá var, sem kröfumar bar fram.
Svo blessunarlega tókst Ágúst að sigla
þarna milli skers og báru, að hann heldur
°ð fleiri hafi verið ánægðir en óánægðir
með afstöðu hans og ákvarðanir snert-
andi starf hans.
akranes
Ýmis trúnaðarstörf o. fl.
Ágúst átti sæti í sáttanefnd Reykja-
vikur í mörg ár, annað hvort sem aðal-
maður eða varamaður. Hann var og mörg
ár í fasteignamatsnefnd. Þá var hann einn
af 36 stofnendum barnavinafélagsins
„Sumargjafar" 22. apríl 1924. Einn af 9
frumkvöðlum að stofnun „Bálfararfélags
Islands", og verið í stjórn þess frá upphafi.
Þá átti Ágúst frumkvæði að stofnun
Starfsmannafélags Reykjavikurbæjar, og
var formaður þess fyrstu 5 árin. Hann
átti og frumkvæði að stofnun Styrktar-
sjóðs Starfsmannafélags Reykjavikurbæj-
ar, og verið í stjórn sjóðsins frá byrjun.
Sjóðseign er nú orðin kr. 80.000.00, og
hefur bæjarstjórn tvívegis gefið sjóðnum
stórgjafir, á tuttugu og tuttugu og fimm
ára afmæli Starfsmannafélagsins.
Ennfremur var Ágúst i 20 ár gjaldkeri
Styrktarsjóðs verkamanna- og sjómanna-
félaganna í Reykjavík. Einnig mörg ár í
húsaleigunefnd Reykjavíkurbæjar. Sæmd-
ur var Ágúst hinni íslenzku Fálkaorðu
1. janúar 1951.
Heimili og börn.
Þegar Ágúst Jósefsson og kona hans
byrjuðu búskap í framandi landi voru
þau eignalaus, en þau voru bjartsýn og
gerðu ekki hærri kröfur en brýnasta nauð-
syn krafði, og voru sammála um að við-
hafa strangasta sparnað á öllum sviðum.
Með þvi ætluðu þau að eignast smátt og
smátt, það sem þau urðu að neita sér um
í byrjun. Þetta tókst okkur furðardega,
segir Ágúst, „þvi að konan mín var spar-
söm, þrifin og nýtin, og hafði einkar gott
lag á því, að gera heimilið vistlegt og að-
laðandi. Og alla okkar samverutíð áttum
við því láni að fagna, að vera fremur
veitendur en þiggjendur.“
Enn segir Ágúst: „Uppeldi bama okkar
hvíldi mest á herðum konu minnar, þvi
að ég var við vinnu mína fjarri heim-
ilinu allan daginn, og oft í ýmsu vafstri
utan heimilis eftir virmutíma. Mér finnst
líka, að bömin hafi tekið að erfðum frá
henni alla hennar beztu eiginleika, og
famast vel eftir atvikum, hvert í sinni
stöðu. Hún var mjög áhugasöm um að
börnin stunuðu skólanám sitt af kostgæfni,
og nytu þeirra menntunar, sem efni okkar
frekast leyfðu.“
Ég hef fyrir satt, að sambúð þeirra
hjóna og heimilisbragur allur haifi verið
hin mesta fyxirmynd. Börn þeirra hjóna
eru þessi:
1. Kristján Andreas, vélsetjari og verk-
stjóri i Steindórsprent í Reykjavik. —
Kona hans er Guðríður Jónsdóttir, Þór-
arinssonar, steinsmiðs frá Sauðagerði
í Reykjavik, ættaður úr Biskupstung-
rnn. Þeirra sonur: Ágúst, kvæntur
Sigurlaugu Jónsdóttur úr Reykjavík.
Þau eiga einn son, Kristján að nafni.
2. Ágústa Guðriður, gift Arinbirni Þor-
kelssyni, trésmíðameistara, Skaftfell-
ingi að ætt. Þau eiga tvö börn: Pálínu
Ágústu og Þóri Sigurð.
3. Maria Júlíana Kristjana, gift séra Sig-
urði Stefánssyni á Möðravöllum 1
Hörgárdal. Þeirra börn:
a. Sigrún, gift Sigfúsi Einarssyni, stúd.
med. Þau eiga tvo syni: Sigurð og
Einar.
b. Björn.
c. Ágúst.
d. Rannveig.
Móðir Ágústs.
Um móður sina segir Ágúst þetta: „Eins
og að líkum lætur, get ég ekki sagt neitt
um móður mína, uppvöxt hennar og ævi-
kjör á þeim árum, sem almennt er talið
blómaskeið kvenna, þar sem hún var orðin
rúmlega fertug þegar ég fæddist, og meira
en hálf fimmtug þegar ég man fyrst eftir
mér að nokkru ráði.
GuSríSur GuSmundsdóttir,
húsfreyja á Belgsstöðum.
F. 15. júlí 1833.
D. 11. nóv. 1911.
Um þetta leyti var hún fyrirvinnulaus
blásnauð ekkja, og ég föðurlaus vesalingur
á fimmta árinu. En móðir mín var kjark-
mikil kona og nokkuð stórlynd að eðlis-
fari, sem ekki gat sætt sig við að komast
í tölu þurfalinga. Hún var kröfuhörð til
sjálfrar sín, og hún var líka kröfuhörð við
mig þegar ég komst á legg, bæði til náms
og vinnu, en ekki gat ég hugsað mér, að
nokkur drengur ætti betri móður, þvi að
þótt hún agaði mig nokkuð strangt, var
hún samt svo undur blíð og góð þegar
hún leiðbeindi mér um orðbragð og hegð-
un á bernskuárunum, að ég skyldi að
þetta voru lög sem ég inátti ekki brjóta.
Fyrir allt þetta hef ég verið henni þakk-
látur alla ævi, cg jafnframt hryggur yfir
þvi, að ég hafði ekki aðstöðu til að endur-
Framhald. á siSu 33.
13