Akranes - 01.01.1952, Side 22

götu úti, harm heyrir mikla skothríð og
drunur í námunda við sig. Hann gengur
eftir sem áður ósköp rólega leiðar sinnar
eftir götunni, eins og væri hann á gangi
heima í vomæturkyrrð. Kemur þá maður
einn til hans hlaupandi og lætur móðan
mása. Spyr hann séra Friðrik, hvort hann
heyri ekki skotdrimurnar, og viti ekki um
hættuna, sem hljóti að vera á næstu grös-
um. Jú, en ef ég færi að flýta mér, mundi
ég ef til vill fyrr nálgast hættuna. Maður-
inn varð strax rólegri við þetta róandi svar
hins ráðsetta manns. Þetta var áreiðanlega
ekki í eina skiptið, sem séra Friðrik talaði
kjark í danska dáta, og dugandi menn á
þessum miklu hörmungatímum frænda
vorra. Fólk var farið að trúa því, að engin
hætta væri á ferðum, ef séra Friðrik væri
nálægur. Lestin, sem hann ætlaði með, —
en fór ekki með, — varð fyrir óhappi, en
hann henti aldrei neitt. Þetta þótti fólki
einkennilegt á þeim tímum, sem algeng-
ara var að alls staðar væri hætta á ferðum.
Það er ekki óalgengt að heyra þessar
eða þvílikar setningar: HváS get ég einn?
Eða: fig get svo lítiS einn? Séra Friðrik
hefur aldrei borið í munn sér þetta viðlag
heimskingjans, — þetta takmarkalausa
vantraust á Guði. Séra Friðrik veit örugg-
lega, að hann hefur aldrei verið einn í
þessu merkilega „mannaveiðara“-starfi,
sem Guð hefur vígt hann til. Hann þekkir
ekkert ég lengur. Hinn eini sanni Guð
hefur trúað honum fyrir heilum herskara
af viðkvæmum blómum, sem eiga að njóta
blessunar Guðs undir handleiðslu hans.
Vinir hans hafa létt honum gönguna,
styrkt og aukið trú hans á óbrigðula hand-
leiðslu Drottins, samhliða staðfestingunni
á þeirri náð, að honum hafi hlotnast að
vera verkfæri í hendi Hans, með því að
benda tugþúsundum manna í mörgum
þjóðlöndum á þann veg, sem lagður er í
Drottni Jesú Kristi.
MeS Kristi og fyrir Krist. Engin tak-
mörk eru fyriir því, hvað hægt er að gera
vonlitlum mönnum og vesælum til bjargar
og blessunar í tímanlegum sem andlegum
efnum. Þess er þörf að minnast oftar en
vér gerum. En alveg sérstaklega ber nú
nauðsyn til þess, meðan vér erum hér
stödd á merkisdegi, undir þaki þess manns,
sem þetta hefur gert, fremur en nokkur
núlifandi maður með vorri þjóð. Hjá séra
Friðrik hafa áhugi og hæfileikar verið
undursamlega samstilltir og samofnir,
enda er árangurinn ótrúlegur. Fordæmi
þitt, séra Friðrik, starf þitt og örugg hand-
leiðsla um áratugi, hefur verið leiðarljós
og kjölfesta þúsunda frá fyrstu kynnum.
Og þú munt halda áfram að leiðbeina
þeim með óði þínum og óbundnu máli.
Þannig mimt þú einnig verða vökumaður
og verndarengill margra kynslóða. Hið
flekklausa líf þitt, orð og andi, mun hér
eftir sem hingað til benda öllum i eina
átt: AS fótskör meistara þíns og Drottins.
1 ræðu minni verður ekki hægt að segja
helming af þvi, sem þyrfti, þessum óstýr-
láta unglingi til hróss. Hann hatar allar
tolur, sem heyra til liðandi stund. Þó
þreytir hann erfiðustu reikningsþrautir til
að hvíla sig. Og hann reiknar langt fram
í tímann.
Hann undirbýr voryrkjuna fyrstur
allra. Þannig mun hann vera farinn að
„gera skóna“ árinu 1999. Ég hygg, að fáir
hafi fyrr en séra Friðrik undirbúið hina
ungu vini sína undir fullkomið frelsi lands
síns. Og ég hygg, að það sé ef til vill ótvi-
rætt komið í ljós, að í fyrrverandi sam-
bandslandi voru hafi hann unnið afrek til
skilnings og sátta. Á síðastliðnum vetri
fór próf. Sigurður Nordal utan, þar átti
hann tal við ýmsa forystumenn danska
um handritamálið, þar á meðal þá, sem
fremstir hafa staðið og í fylkingarbrjósti
málstað vorum til framdráttar. f samtali
sínu við þann manninn, sem sjálfsagt átti
mestan þátt í hinu fræga ávarpi lýðhá-
skólastjóranna, sagði dr. Nordal eitthvað
á þessa leið: „Þekkið þér þann ma-nn ís-
lenzkan, sem ég held að hafi allra manna
mest aukið á skikning, þekkingu og vel-
vilja meðal Dana í vom garð á síðari tím-
um, og sýnt þeim fsland í réttu ljósi?“
Það væri frá sinu sjónarmiði, tvímæla-
laust séra Friðrik Friðriksson. Hinn danski
foringi lýðháskólastjóranna bar ekki brigð-
ur á réttmæti þessa skilnings. Hann undir-
strikaði það einmitt fagurlega með þessari
látlausu játningu: „Ég var einn af drengj-
unum hans.“ Þessi eina setning segir heila
sögu, um starf og áhrif séra Friðriks í Dan-
mörku. Á slíkum tímiun og slíkum stöðuni
er mikil heill, að njóta starfs þess manns,
sem sífellt hlustar eftir rödd Guðs og geng-
m' á Hans vegum. Fætur séra Friðriks
svíða ekki jörðina, þar sem hann fer, þar
grær allt betur en ella. í návist hans breyt-
ist umhverfið og ljómar af hreinleika, feg-
urð og göfgi. Sá, sem nú og síðar ferðast
um Danmörku mun viða heyra þessa setn-
ingu: Ég var einn af drengjunum hans.
í þessum fáu orðum er ekki hægt að
telja upp öll afrek séra Friðriks, enda þarf
þess ekki fyrir samtíð þess manns, sem
þegar er svo dáður og viðurkenndur, að
hann er hafinn yfir nagg og níð. Ég ætl-
aði aðeins að þakka honum fyrir gæði
hans og göfgandi áhrif hvað Akranes snert-
ir. Hans mun verða minnst þar, meðan
tanginn teygir sig fram í flóann. Við höf-
um hér margt að þakka í dag og gleðjast
yfir. Fyrst það, að hafa hér áttræðan
mann með tvöfalda starfsorku, miðað við
venjulegan mann á bezta skeiði. Annað,
að hann hefur lifað þannig og gengið svo
frá sínu lifsstarfi, að það verður sígild
fyrirmynd, uppspretta þroska og þegn-
skapar við Guð og föðurlandið. Hann mun
þó áreiðanlega segja, að engum beri að
þakka minna en sér, því að hann hafi
aldrei gert neitt, sem þakkarvert sé. —
Stærð og styrkleiki mikilli manna er fólg-
inn í hinni bljúgu þjónslund, sem sér ekki
sjálfan sig í þvi, sem áunnizt hefur, heldur
dýrð Drottins og dásamlega handleiðslu.
Þegar ég stend hér hjá hinni stóru eik,
sem vaxin er upp af litlum frjóanga, er
gróðursettur var í þessum bæ fyrir nær
fimmtíu árum, verður mér ljóst hvilíkt
afrek séra Friðrik hefur unnið. En hann
mun lesa upp langan nafnalista yfir þá
menn, er hann telur, að fremur en hann
hafi stutt og hjálpað þessum frjóanga til
þess sem orðið er. Ég skal ekki draga
fjöður yfir þann sannleiksneista. En fyrst
og síðast vil ég minna á það, sem vini
vorum séra Friðrik er aflaust efst í hug á
þessum degi: AS einum Drottni ber lof og
þökk fyrir allt, sem boriS getur ávexti til
blessunar.
Séra Friðrik! Þú sækist ekki eftir mann-
legri upphefð. Guð hefur upphafið þig og
útvalið, til þess að aðrir skuli blessun af
þér hljóta. Það er dásemdin mesta í hinu
langa, farsæla lífi þínu.
Vegna mín, bæjar míns og ótal vina,
færi ég þér innilegar heillaóskir og þökk.
Guð blessi þig og starf þitt um aldur og
ævi.
Hversu margir lesa
biblíuna á íslandi?
Að makleikum hefur meistari Eirikur
Magnússon lofað nýju biblíuþýðinguna,
og talið hana stórmerkan vott menningar.
En þar sem hann telur hana munu verða
til eflingar góðri tungu vorri, virðist hann
hafa gleymt, við svo margra ára dvöl á
Englandi, þar sem biblían er metin að
verðleikum, að slíkt hið sama þekkist ei
á voru landi, Islandi.
Hversu mörg heimilin skyldu þegar hafa
eignast nýju biblíuna? Og hversu mörg
þeirra munu opna hana hvern sunnudag,
hvað þá daglega?
Því það er ekki nóg, að biblían sjáist í
búkahillum vorum. Lesa verður biblíuna
til þess að hún bæti tungu vora,
til þess að hún bæti siðu vora,
til þess að hún gjöri líf vort sannkristn-
ara, en það er almennt hér á landi.
L.
N. Kbl. 1/10 1909.
Ætli þessu hafi farið fram eða aftur
síðan þetta var ritað? Gaman væri að
heyra álit kaupenda um það. En hvað
sem því líður, á þessi hvatning áreiðanlega
erindi til fslendinga enn i dag.
22
AKRANES