Akranes - 01.01.1959, Qupperneq 21

gegna samtímis, né heldur ævilangt. Kem-
ur þar margt til greina: Framgirni, fjár-
græðgi, pólitízkur ávinningur og klíku-
skapur í ótal myndum. Engu slíku var
til að dreifa í samhandi við Pétur Magn-
ússon. Hvorki metorð, völd né fjárhagsleg-
ur ávimiingur freistaði hans nokkru sinni.
Hann var eftirsóttur til starfa og því meir
sem hann eltist. Samstarfsmenn hans, og
þeir, sem njóta áttu, sáu, að eigi varð
betur fyrir séð. Það sýnir hins vegar vel
hófsemi hans, að hann færðist jafnan und-
an meiri veg og vanda, og taldi ýmsa aðra
hæfari en hann sjálfan til að rækja þau
störf, sem gengið var eftir honum að taka
að sér.
f þessu fámenna landi, þar sem hver
þekkir annan, og þar sem flokkamir hafa
háð hjaðningavig, svo að likja má við
pólitízka Stinlungaöld, var eins og Pétur
væri innan vébanda, sem enginn áræddi
að óvirða. Hinir hatrömmustu andstæð-
ingar flokks hans lögðust aldrei eins lágt
um val vopna, er sótt var á hendur Pétri.
Pétur var í skapgerð allrí, háttsemi og
vinnubrögðum, óvenjulegur maður. Skap-
festan var mótuð af mannkærleika. Hin
illu og óréttmætu sjónarmið varð fyrst
og fremst að útiloka í hráð og lengd. Hann
var einn þeirra fáu manna sem sagt verður
um með sanni, að ekki megi vamm sitt
vita. Sókn hans og vöm í hverju máli var
fyrst og fremst mótað af þessum glæstu
dyggðum, sem aldrei munu undir lok líða:
Mannúð og réttlæti. Dagleg störf hans
vom og miðuð við þetta sjónarmið. Þrátt
fyrir hægð og yfirlætisleysi Péturs, hlaut
athygli manna að beinast að þessum gáfu-
lega gæðamanni, og þá ekki siður vegna
festu og traustleikans, sem samgróinn var
persónunni. Við nánari kynni drógust
menn því að honum og dáðu hann æ því
meir sem kynnin urðu meiri, enda varð
vináttan frá Péturs hendi traust og óhagg-
anleg. Til slikj’a manna var gott að leita
ráða, vinna með þeim og njóta göfg-
andi áhrifa þeirra. Slíkum mönnum þarf
að ýta fram til athafna og áhrifa í æðstu
stöður þjóðfélagsins, en halda að sama
skapi aftur af hinum, sem nota hvert tæki-
færi til að ota sjálfum sér fram í eigin-
hagsmunaskyni.
1 öllu lífi sínu bar Pétur hinu andlega
og sýnilega umhverfi hið fegursta vitni.
Hann skapaði öðrum fordæmi í hugsun
orðmn og æði. Þess gætti jafnt meðal vina
sem vandalausra, við hvers kyns störf, í
sókn eða vöm, utan réttar og iirnan. Þing-
ræður hans bera þess glögg merki, hve
umhugað honum var um að finna rétta
lausn í hverju máli. Hann úthýsti alger
lega og útilokaði alla áreitni og agnúa, sem
gátu orðið til að glepja mönnum sýn á
hinum sanna kjama málsins og réttu
lausn. Þannig var hann ætíð og í öllum
efnum samkvæmur sjálfum sér og sívak-
andi yfir þessu aðalsmerki göfugra manna.
Pétur Magnússon var maður hógværð-
arinnar. Hann har í hrjósti hugarró og
festu, sem grundvölluð var á trú þeirri
og lífsspeki, er homnn var innrætt í æsku.
Þegar hann sá, hvað verða vildi, æðraðist
hann eigi. 1 síðasta vinarbréfinu, er hann
skrifaði frá Ameríku, segir hann: „Allrar
veraldar vegur víkur að sama punkt“.
Þegar hann vissi, að hann var að leggja
upp í hina hinztu för, tók hami sér i
munn þessi gullvægu orð hins mikla skálds
þjáningarinnar. En í þessari síðustu til-
vitnun hans birtist æðmleysi þroskaðrar
sálar, sem skilur hin æðstu sannindi, sem
aldrei verða þó fullskýrð eða skilin.
Þessi mæti maður hefur nú gengið ver-
aldarveginn á enda. Hann hefur lokið
störfum sínum á þessum vettvangi mann-
legs lífs. Þegar litið er yfir hið athafna-
sama lif hans, sést þar eigi blettur né
skuggi, sem kastað geti rýrð á minningu
AKRANES
21