Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Page 52

honum að verða heitt um hjartaræturnar, þegar hann hugsaði
til alis þess heiðurs og ununar, sem hann hafði af þessum einka-
syni sínum. Hann klökknaði líka af gleði, þegar hann sá Þor-
vald. Hann var nú orðinn hár og karlmannlegur maður,
fluglærður, í frakka og klæðisfötum með hvítt um hálsinn, en
ljóshærður og hrokkinhærður var hann ennþá og sami mál-
rómurinn, sem áður.
„Guði sé lof, að eg sé þig eins og þú varst, þegar eg sigldi“,
sagði Þorvaldur. „Eg þakka þér, faðir minn, fyrir alla föður-
lega góðvild og ástríki við mig, allt fram á þenna dag“.
„Sjálfþakkað!" sagði Magnús, og faðmaði son sinn að sér.
Meira gat hann ekki sagt, en tárin runnu niður eptir kinnum
hans. Þau sögðu Þorvaldi meira, en orð hefðu getað í Ijós
látið
Þeir feðgar riðu nú báðir heimleiðis. Porvaldur reið ennþá
gráum hestí, því að faðir hans hafði vel munað eftir, hvernig
reiðhesturinn hans var litur. Margt var nú að tala um, þvíað
langt var sfðan þeir skildu, og Þorvaldur fór fyrst að læra, og
margt var breytt og nálega allt, sem mannahendur náðu tii.
En náttúran var við sama. Grímsbakka fjallið var sama, sem
það hafði verið, fjörðurinn sami, og æðarfuglinn sat þar enn-
þá á hólmunum, eins og áður.
„Hvar erum við nú, faðir?" spurði Þorvaldur. „Mér finnst
að eg kannist hérna við mig?“
„Hjá Grímsbakka«, svaraði faðir hans, „þarna er sjálfur
bærinn uppfrá, og þarna er hrafnagjáin nokkuð lengra burtu,
og hérna við veginn? — Vittu nú, hvort þig ránkar ekki við
neinu, sem hér átti að vera“.
Þorvaldur þurfti ekki þessa áminníngu. Hann mundi vel
eptir kvöldinu, þegar hann fór hér fram hjá, og hljóp af baki
og kastaði þiemur steinum í dysina, eins og faðir hans bauð
honum. Allur þessi æskuviðburður var honum nú fyrir sjónum
eins og hann hefði borið við deginum áður; litla stúlkan fallega
og gamla konan með augnaskýluna. — En hvað hér var orðið
umbreytt: dysin var orðin að grænum hól og holtið að fögr-
um grasbala.
„Ertu ekki alveg hissa?" sagði faðir hans, þetta hefir hún
Helga Grímsbakkasól gjört, meðan þú varst f burtu. Sfðan sagði
hann honum frá öllu, sem hanu og aðrir vissu um þetta fyrir-
tæki.
Þorvaldur varð nú alltaf meira og meira hugsandi, meðan
faðir hans lét dæluna gánga. Hún, sem einusinni var svo ein-
urðarlaus, að hún þorði ekki að llta upp á hann, var nú orðin
stór og falleg stúlka. Hvenær hafði hann líka heyrt um annað
eins þarfaverk? Meðan hann var að hugsa um ymsar bolla-
leggfngar og ætlaði sér ekkert ófært, hafði hún, litla stúlkan
einurðarlausa, unnið það verk, sem enginn gat annað en dáðst
að. Hún hafði gjört dys glæpafullrar konu að fögrum legstað,
og þaggað niður allar ákærur gegn henni, svo þær voru gleymd-
ar. Hún hafði afnumið illgresið, og yfir þenna stað hafði hún
(50)