Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1881, Blaðsíða 68

sambandsherinn mætti eisi vera meiri en 3000 manns. Wash-
ington tók ekki illa í það, en kvaðst ætla þá að koma með
dálítið viðauka-atkvæði, svo látandi: „Óheimilt er hverjum
íjandmanni Bandaríkjanna að herja á landið með meira liði
en 2000 manna, hvernig sem á stendur.11 Hláturinn, sem
að þessu varð, steindrap uppástungu þingmannsins.
— Sjertu í vafa um, hvað þú átt meira að meta ai'
tvennu, sem þú veizt að er skylda þín, þá tak það heldur, ,
sem þjer er örðugra.
— Læknir ráðlagði nokkuð rosknum kvennmanni það til ^
lieilsubótar, að giptast. „Jæja“ segir hún, „þjer eruð læknir
minn, eigið þjer mig þá!“ þetta kom nokkuð flatt upp á
læknirinn. Hann áttaði sig samt og svarar: „Jrjer verðið að
gá að því, blessaðar verið þjer, að læknarnir eru aldrei vanir
að gjöra nema ráðleggja meðulin, þeir taka þau ekki inn
sjálíir.“
— Glötunarvegurinn er jafnan í góðu standi; veitinga-
stofurnar gjalda kostnaðinn til að halda honum við.
— Prestur þráttaði við herramann um eitthvert málefni.
Herramaðurinn reiddist og segir: „Hefði jeg orðið svo óhepp-
inn að eignast aula fyrir son, skyldi jeg hafa látið hann
læra til prests.“ „Jeg trúi yður vel til þess,“ segir prestur,
„en ekki hefir faðir yðar verið á þeirri skoðun.“
— I enskum vitfirringaspítala var vitfirringunum einu
sinni haldin veizla. „þeir höguðu sjer óaðfinnanlega,“ segir
sá sem þetta hefir í frásögur fært. „það var einungis eitt, 1
sem sýndi, að ekki var allt með felldu: það varð enginn
þeirra drukkinn í veizlunni.“
— þegur frægur læknir einn lá banaleguna, komu nokkrir
embættisbræður hans að kveðja hann, og fengust mikið um,
hve óbætanlegt skarð yrði fyrir skildi, er hans missti við.
Hann ljet lítið yfir því. „Iljer eru eptir þrír miklir læknar,
þó jeg falli frá,“ mælti hann. Hinir vildu vita hverjir það
væri, og vonaðist hver um sig eptir að verða nefndur sem |
einn í þeirra tölu. Hinn sjúki læknir svarar: „Einn þeirra
heitir vatn, annar líkamshreifing, hinn þriðji hóf í mat og
drykk.“
— Sjómaður nokkur, sem átti svarra fyrir konu, varð
einu sinni fyrir því, að vofa ásótti hann um nótt. Hann varð
dauðskelkaður, en herti upp hugann um síðir, og segir, í
eymdarróm samt: „Hver ertú? Sjertu engill, er líklegt þú I
gjörir mjer ekkert illt, en sjertu fjandinu sjálfur, þá vona ;
jeg þú farir ekki að áreita hann mag þinn, því jeg á hana
systur þína fyrir konu, eins og þú veizt líklega.“
— það er ekki auðlært að týna niður því sem ljótt er
eða rangt. Margur vill miklu heldur láta draga úr sjer tönn
heldur en einhverja heimskuna eða hleypidóminn. það er
opt næsta óþakklátt verk hvorttveggja.
— Karl konungur fimmtándi segir við dáta í liði sinu,
sem var orðlögð skytta: „Hæfðu markið að tarna“ (sem hann
(64) 5