Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1881, Blaðsíða 33

almennt við, hvað Island ætti Jóni mikið að }>akka,
I>ví þá var það í einu hljóði saniþykkt að veita honum
æfilangt heiðurslaun úr landssjóði; en um sama
leyti var heilsa hans farin að bila og frá þvi að hann
1877 var á alþingi í síðasta sinni tók hann aldrei á
heilum sjer. Eptir langvinnar þjáningar dó hann 7.
desbr, 1879. Hann hafði kvongazt 1845 og gengið }>á
að eiga frændkonu sína Ingibjörgu Einarsdóttur; unni
hún honum mjög mikið og iagðist tveim dögum eptir
fráfall hans og dó viku síðar. þau eignuðust engin börn.
! viðkynningu allri var Jón Sigurðsson einhver
hinn elskuverðasti maður. Yiðræður hans voru sjerlega
skemmtandi og jafnframt fræðandi og uppörfandi til
allra góðra framkvæmda. Ljúfmennska hans og göfug-
lyndi hlaut að laða menn að sjer, og af öllum }>eim
er jiekktu hann mun varla nokkur einn vera sá, er
eigi minnist hans með virðingu og }>akklæti. Hann
var maður fríður sýnum og augun ákaflega snör og
fjörleg. I framgöngu sinni var hann hið mesta prúð-
menni og öll hegðun hans lýsti }>eim vandaða og
göfuga hugsunarhætti, er honum bjó í brjósti. Með
einstöku þolgæði og ósjerplægni hafði hann alla æfi
unnið að framförum fósturjarðar sinnar, og komandi
kynslóðir munu vissulega geyma minningu hans sem
eins hins mesta og bezta manns, sem á íslandi hefir
alizt.
Svo kvað Mattías:
„Full af frægð og stríði
fjöri, 'von og þraut
fyrir land og lýði
lá hans grýtta braut.“
(sa)
E. Br.