Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 74

með því að hlusta á þá« — og seinna í sömu ræðn sagði
hann: »Sekur maðuróttast sverð réttvisinnar, og saklaus hræð-
ist sjóndepru hennar, en báðir skelfast þeir að vera lagðir
4 met hennar«. — I hréfi til konu sinnar segir hann um
nokkra stjórnmálamenn og þingmenn, sem hann minnist á:
»Eg veit að þeir sjóða í vatni, en eg hefði ekkitrúað því,
að þeir bvggi til eins andalausa vatnssúpu, sem engi minsta
fitu-mæra er í«; og siðar segir hann: »Mér er þó annars
að fara fram í þvi, að tala eins og þeir: tala mörg orð,
en segja þó ekki minstu ögn með þeim«.
Eitt sinn sagði Bismarek: »Guð hefir gefið mér augu
til að sjá með, en það er einkennilegt við þau, að eg hefi
miklu skarpari sjón á bresti annara en kosti þeirra. —
Um Lasalle foringja jafnaðarmanna, sagði hann eitt sinn á
þingi: »Eg játa það fúslega, að Lasalle er öflugur vinur
einveldisins, en hann er ekki búinn að bræða með sér enn,
hvort það á að verða keisaraættin Hohenzollern eða höfð-
ingjaættin Lasalle, sem æðstu völdin á að hreppa«.
I lok ófriðarins milli Frakka og Þjóðverja, þegar Par-
is gafst upp, fóru þeir Thiers og Favre á fund Bismareks
til að semja við hann um friðarskilmálana. Yið kvöld-
verðinn fór hann að lýsa þeim háðum; Thiers væri ekki
stjórnmálamaður, sagði hann; til þess væri hann um of
hreinskilinn, opinskár og fljótfær. Hann hefði t. d. get-
að haft upp úr honum, að Parisbúar ætti ekki vikuforða
eftir af matvælum, hvorki fyrir herlið sitt né aðra bæjar-
búa; og Favre væri hégómagjarn, er bann hefði sett einn
friðarskilmálann þannig, að Frakkar ætti að skjóta sein-
asta skotið. »En svona eru Frakkar gerðir«, segir Bis-
marek, »að þó að þeir séu lúbarðir, halda þeir að það sé
ekkert, ef talað er við þá á meðan um frelsiog mannréttindi«.
* * *
Jósep Chamberlain hefir allmörg ár undanfarin verið
einn af ráðherrum Bretadrotningar. Hann er ræðumaður
mikill, ötull og harðfylginn að þvi skapi, og hefir því kveð-
ið mikið að honum. Hann var um tíma öflugur flokks-
maður Gladstones, en snerist síðar frá honum og varð eiun
af skæðustu andvigismönnum hans. Við það aflaði hann
sér óvildar og jafnvel haturs margra manna. Til þess henda
(60)