Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1900, Síða 80

Skrítlur.
Yilhjálmur II. Þýzkalandskeisari hafði að vanda
haldið langa ræðn; í þetta skifti var hún við herdeild í
liði hans. Meðal annars sagði hann »að enginn gæti verið
góður hermaður, nema hann væri vel kristinn«. En svo
vildi til, að margir Gryðingar voru í herdeild þessari.
Skömmu siðar kom út í þýzku skop-blaði mynd af
djöflinum með hnút á hálanum. Hann var mjög áhyggju-
fullur að tala við sjálfan sig og segir: »hversvegna hnýtt/i
eg þennan hnút? Hvað var það sem eg artlaði að muna'i')
— Jú, nú man eg hvað það var. Það var rœða keisar-
ans um daginn«.
I horninu upp yfir myndinni sáust líkt og i þoku mynd-
ir af þrenrar frægustu herforingjum fornaldarinnar, sem
hvorki voru né gátu verið kristnir.
* * #
Ungur prinz sagði við söngkennara sinn: »Yður finst
sjálfsagt, herra prófessor, að eg hafi ekki spilað vel í dag;
mér hefir gengið svo i!la«.
Kennarinn: »Nei, yðar tign! Það vantaði lítið
á að það væri ágætt; hinar réttu nótur lágu optast fast við
þær, sem yðar tign þóknaðist að slyðja á«.
* * *
Krúin sat í miðju leikhúsi og segir ergileg: »Eg sé
ekkert fyrir henni frú B. Eg vildi óska að hún væri svo
nærgætin, að taka af sér hattinn; hann hyrgir fyrir alt
leiksviðið«.
Maðurinn hennar: »Þú situr sjálf með stóran hatt,
góða min«.
Frúin: »Já — en er það ekki alt annað? Hún situr
fyrir framan mig«.
* *
Hún: »Eg get ekki að þvi gert, að eg er ævinlega hrædd
i þrumuveðri«.
Hann: »Mér þykir það mjög náttúrlegt, að þér séuð
hræddar, fröken, sem hafið svo ákaflega sterkt aðdráttarafl«.
1) Margir gera þaö sér til minnis. að hnýta hmlt A vasaklút-
.nn sinn. til að minna þá A það. sem þeim er Arídandi að muna.
(66)