Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1900, Síða 85

Einu sinni var stoliO peningum frá rikismanni. Hann
kærði það fyrir dómaranum, en hann lét kalla alla heimil-
ismennina fyrir sig, fekk þeim sitt prikið hverjum og sagði:.
»011 þessi prik eru jafnlöng; komið þið með þau til mín
aftur í fyrra málið; þá verður prik þjófsins orðið þumlungi
lengra, svo að þá er hægt að vita, hver þjófurinn er«.
Þegar þeir voru komnir út, var þjófurinn orðinn hræddur
og sagaði þumhmg af sinu priki. Þegar dómarinn athugaði
prikin daginn eftir, sagði hann strax, hver þjófnaðinn hefði
framið, svo pilturinn þorði þá ekki annað en meðganga.
Um myndirnar.
Vorið og sumarið 1897 var óvanalega litið um ís i norð-
urhöfunum. En árið 189b var þar mikill is, eins og sjá
má af myndunum, sem voru í síðasta almanaki. Ef mynd-
um þessum verður haldið áfram nokkur ár í almanakinur
getur orðið talsverður fróðleiknr að þvi; öllum hlýtur að
vera áhugamái, einkum þeim, sem byggja norður- og austur-
land, að verða því nokkuru kunnugri en áður, hvernig lands-
ins versti óvinur hagar sér ár hvert. — Fyrir góðfýsi veð-
urfræðafélagsins i Khöfn hefir verið hægt að prenta þess-
ar myndir hér í almanakinu. Þær eru upphaflega gerðar af
félaginu. Það hefir öllum framar áreiðanlegar skýrslur um
ísalögin í norðurhöfum
Þeir sem hafa ánægju af fegurð himinhvolfsins, þegar
himinn er heiður og alstirndur, geta af 2 myndum hér að
framan lesið sig áfram, að þekkja nöfn fegurstu sjarnanna,
sem sýnilegar eru.
Það er einkennilegt ferðalag, að fara í »kláf« yfir stór-
ár. »Kláfnr er óvíða notaður á íslandi til flutninga yfir
ár; hann er helzt hafður á Jökuldal yfir Jökulsáí N-Múla-
sýslu. í Skagaíirði er að eins einn kláfur yfir Héraðsvötn-
um og er sýnd mynd af honum hér að framan, en þvi mið-
ur sést »kláfurinn« óglögt. Tveir strengir eru strengdir
yfir gljúfrið milli efstu hjarghrúnanna; neðan í þessa strengi
eru svo kláfarnir hengdir. Efst i kláfstuðlana eru greypt
hjól, sem leika ofan á strengjunum. Ekki er hægt aðstrengja
þessa þræði svo, að þeir lafi eigi dálítið niður í miðjunni;
hleypur því kláfurinn frá bjargbrúninni af sjálfu sér fram
(71)