Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1906, Blaðsíða 43

tókst þó að láta fallbyssur sínar tala sínu máli svo
snjalt, að landsmenn urðu þeim samþykkir.
Pað er efiirtektavert, að allir þessir samningar
vóru gerðir við taikúninn, en ekki við koteiinn (mika-
dóinn). Ætluðu þeir að takúninn væri keisari, en
koteiinn ekki annað en æðsti þrestur. En margir
vóru þeir aðalbornir höfðingjar í ríkinu, er illa gazt
að þessum mökum við útlendinga og vildu halda
landinu luktu eins og áður. Fundu þeir það til, sem
satt var, að takúninn væri að eins umboðsmaður
koteisins (keisarans) í stjórnmálum innanlands, og ætti
ekki með að semja við útlend ríki án samþykkis hans.
Um þelta leyti (Febr. 1867) andaðist 122. kóteiinn,
en sonur hans, Mutsu Hito (f. í Nóv. 1852) var þá á
15. ári, er hann varð kótei eftir föður sinn. Hann
vissi vel, þó að ungur væri, hver óánægja varílend-
um mönnum við taikúninn út af samningunum við
útlendar þjóðir. Fetta hagnýtti hann sér og heimti
nú keisaradæmið í sínar hendur úr'höndum taikúns-
ins, en taikúninn vildi ekki undan láta. Mutsu Hito
hét nú á lenda menn og herinn að duga sér og varð
af þessu blóðug styrjöld, er svo lauk, að taikúninn
heiö ósig'ur (1868). Mutsu Hito flulti sig nú til Yeddo.
þar sem taikúnarnir höfðu setið til þessa og nefndi
nú borgina Tokio (= höfuðstað inn eystra).
En er Mutsu Hito hafði sigrað taikúninn með til-
styrk lendra manna, sýndi hann það brátt að honum
hafði ekki sama til gengið sem þeim, að amast við
útlendum þjóðum og mentun þeirra. I’rír voldugustu
höfðingjar í suðurhluta ríkisins vóru hlyntir útlend-
ingum. Peirra fylgi fékk Mutsu Ifito og lýsti nú yfir því,
að hann vildi alla samninga halda við útlendinga og eíla
viðskifti við þá á allan hátt. Hann tók og' uþp útlenda
siðu sjálfur, var á gangi á strætum úti meðal þegna
sinna, klæddist búningi Norðurálfumanna, lét hætta
við sínverska liirðsiðu og alla tignun á sér, fékk sér
nýtustu menn til ráðaneytis, þá er honum vóru sam-
(29)