Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1938, Síða 98

meðan þessu fór fram, líkt og þrumu lostinn, og
hafðist ekki að. Loks segir hann stundarhátt: »So,,
so, so, so, þa, þa, pa, pa. Mikið er að sjá spottana,
illa fara þeir.«
Tveir ferðamenn komu eitt sinn að afdalakoti og
beiddust heina. Eigi var fyrir annað manna á bæn-
um en kerling ein örvasa, og kvað hún sér óhægt
um vik, en lét þó tilleiðast að veita mönnunum ein-
hverjar góðgerðir. Fóru þeir nú til baðstoíu og
biðu óratíma, áður en kerling kæmi og setti fyrir þá
fiskstöppu. Mennirnir voru svangir og gengu rösklega
til matarins, en sú gamla horfði á þá drykklanga
stund, unz hún segir: »Ja, mennirnir verða að fyrir-
gefa, að plokkfiskurinn er í grófasta lagi, en satt að
segja hefi ég nú ekki eftir nema eina tannargemluna
og gat ekki tuggið hann betur, hvernig sem ég fór að.-<
Einu sinni sem oftar var skip að fara og fjöldi
manns á bryggjunni. Þegar landfestar höfðu verið
leystar, gekk maður einn fram úr hópnum, klappaði
blíðlega á skipshliðina og sagði svo sem eins og við
sjálfan sig: »Blessað skipið.« — Konan hans og
tengdamóðir voru um borð.
Maður nokkur lagðist á spitala til uppskurðar. —
Daginn eftir hringir kunningi hans og spyr, hvernig
honum líði. Ung stúlka, sem var nýkomin til hjúkr-
unarnáms, varð fyrir svörum og segir: »Hann er
dáinn.« »Er hann dáinn? Það er alveg ómögulegt«,
segir maðurinn. »hann sem var lagður inn í gær,
galfrískur.« »Bíðið þér annars eitt augnablik,« segir
stúlkan. »Ég skal gá að«. Að vörmu spori kemur hún
aftur og segir í símann: »Já, það er alveg rétt hjá
yður. Hann er ekki dáinn, en það er verið að skera
hann.«
(94)