Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Blaðsíða 79

73
Heil sittu dís!*)
Heil sittu dís, sem hér á vegamótum
hátyptan lætur rísa bautastein.
Heill þeirri eik, er stendur styrkum rótum
stofnhörð og sýnum næsta vaxtarbein.
Sprottin á versta vori nýrrar aldar
veðurhönd slegin, frosti bitin stáls
óskemdum þó hún efsta toppi faldar
ungsprota heila réttir greinafrjáls.
Myndir og orð í vorum sálum vaka. —
Velferðar óskir hreyfast efst á bug.
Framundan vegir við og grundir taka.
Víðfeðmur geimur skapar bjartan hug.
Héðan á ferð að hefja um alda raðir
hreysti og trú á gæði þessa lands.
Máttugri hendi haldi tímans faðir
hækkandi yfir þroska sérhvers manns.
Æfin er stutt og enginn veit nær lýkur,
ógengnu fetin ná ei mynda slóð.
Því miður oft í æskusporin fýkur
áður en gætir þess, er veginn tróð. —
Hver mun nú vilja óska lágt und leiði
lífsafli því, er ryðja vann hér braut?
íslenska menning, afl og dáð þér greiði
alt það, sem göfgast býr við móðurskaut.
Tæmast mér orð og táp á hugar vegi
til þess að draga skýrri minja rún
*) Flutt fyrst í kveðjugildi smiða i des. 1924 og aftur við 1.
skólasetningu.