Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 20

18
JÓLAGJOFIN
Það má einu gilda, svaraði Adam og rölti heim, þreylt-
ur eins og daglaunamaður.
*
* *
Adam dó og margir ættliðir afkomenda hans. En
þyrnikvisturinn blómstraði á hverju sumri.
Hirðir nokkur lá hálfsofandi hjá hjörð sinni. Ilmurinn
af þyrnirunnanum hafði deyft hann, og suðan í bíflugum og
engisprettum svæft hann. Það var fertugasta árið seni hann
var þarna, til þess að temja sér hógværð. Og nú var þessu
námi að verða lokið. Stjörnurnar höfðu kent honum um
langar nætur. Allir þessir gullnu, glitrandi smádeplar, sem
svifu þarna uppi, hinir sömu ár eftir ár, sem komu aldrei
of seint og átlu aldrei i huippingum, — höfðu kent honum
nokkuð af listinni. Og girðingin þarna, þyrnikvistarnir sem
teygðu úr sér ofurlítið ár frá ári, visnuðu og grænkuðu aft-
ur, blómstruðu og dreyfðu snjóhvitum blómblöðunum um
jörðina, þeir kendu honum líka. Og fuglarnir, sem aldrei
létu glepjast á tímanum, komu þegar þeim bar og fóru aft-
ur þegar tími var til kominn, bygðu þolinmóðir litlu hreiðrin
sín, sóttu eitt og eitt strá i einu, byrjuðu á nýjan leik aftur
þegar stormur eða illgjörn dýr höfðu eyðilagt verk þeirra,
þeir kendu honum hina sömu speki.
Nú vildi eg helst vera kyrr hjá prestsdótturinni, hugsaði
hann með sér. Hún fór þar framhjá, vaggandi og hálfleti-
leg í gangi, en þó vóru allar hreyfingar hennar svo yndis-
legar, er hún gekk frá einni geitinni til annarar til að mjólka
þær. Hirðirinn hló. Eg er kóngssonur! og hún er kóngs-
dóttir! og þetta er þjóðin mín jarmandi........
En svo fanst honum á ný að hann heyra hinn rauna-
lega söng, sem altaf kvað við í eyrum hans I bernsku sinni
hafði ómurinn af þessum söng borist upp til hallarinnar, þar
sein hann ólst upp. Þá hafði hann eigi skilið hvernig á því
stóð að söngurinn þessi snerti svo mjög hjarta hans. Ut-
lendu þrælarnir sungu svo aumkvunarlega við erfiðu vinn-
una sína. Þeir vóru að draga að grjót í pýramídana, oft
féllu þeir til jarðar og lágu kyrrir, þótt umsjónarmaðurinn