Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 38

AÐ var eins og að yfir heimilið skini breiður og bros-
andi sólargeisli, sem lýsti inn í bvern krók og kima.
Það birti yfir svip Axels Krúse í hvert skifti
sem konan hans kom inn í stofuna, og ástríki og
blíða speglaðist í Ijósbláum augum Helgu í bvert sinn er
henni varð litið á mann sinn. Og einkum skein þó gleðin i
augum Knúts litla, þegar bann stökk upp á kné föður sins
eða tók um mitti móður sinnar og hrópaði glaðlega:
„Eg fæ eittbvað ósköp fallegt í kvöld — eg veit það“.
Og það var ekki kynlegt þótt glaðlegt væri á þessu
snotra heimili. Því að þau elskuðu hvort annað af alhug,
ungu hjónin. Þau höfðu heilið hvort öðru trygðum á reynzlu-
tima i lifi Axels, og þeim þótti báðum innilega vænt uni
fallega, tólfára drenginn sinn.
Og nú var aðfangadagskvöld — þá er eins og guð
brosi við öllum mönnum — og þó einkum við þeim sem eru
hans börn
Og þau voru bæði trúuð, ungu hjónin. Þau höfðu bæði
reynt líts-sæluna sem í því er fólgin að geta trúað því, að
allar syndir þeirra væru afmáðar — fyrir blóð Jesú.
Og þá verður jólagleðin margfalt meiri.
Og guð hafði gefið þeim hraustann og vel gefinn son,
sem þau væntu sér mikillar gleði af.
Og engar áhyggjur höfðu þau, hvað efnahaginn snerti.
Axel var framkvæmdarstjóri stórverzlunar einnar þar í borg-
inni, með góðum launum. '