Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 52

50
JÓLAGJÖFIN
geri yður að félaga mínum, tel eg það aðeins sem lítilfjör-
lega afborgun af skuld sem eg var í við hjnn góða og göf-
uga föður ' yðar. En vegir okkar skildust, at ástæðum, sem
þýðingarlaust er að greina hér.
Hjónin voru að þakka velgerðarmanni sínuni þegar hurð-
inni var hrundið upp og Knútur litli kom inn í slofuna.
Hann var grátbólginn og gekk til föður sins og tók um
hönd hans:
„Pabbi, eg heyrði það altsaman. Mamma skildi dyrnar
eftir opnar. Og pabbi minn, nú þykir mér miklu, miklu
vænna um þig en áður“.
Axel Krúse vissi hvorki upp né niður. Hvað hafði komið
fyrir ? Hai n var þá horfíun og gat ekki komið aftur —
skugginn ógurlegi, sem svo oft hafði angrað hann.
Og um kvöldið, þegar hann var háttaður, þakkaði hann
guði í brennheitri bæn, fyrir hina dásamlegu jólagjöf.