Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 47

JÓLAGJÖPIN
45
Daginn eftir sendi landinn mér orð, að hann hefði sjeð
sig um hönd.
Og síðar um daginn komu endurskoðendurnir — alveg
að óvörum, og eg var handtekinn.
Eg gel ekki lýst kvölum ) eim sem eg leið, timann sem
á eflir fór. Það var ekki vanvirðan og hegni 'gin sem mest
fékk á mig. Heldur það, að viku síðar fjekk eg þær fregnir
að bróðir minn hefði flúið með fjeð, og að simskeyli lians
hefði verið uppspuni. Faðir minn hafði orðið gjaldþrota, —
það var satt — og það hafði gert útaf við hann. Hann hafði
orðið bráðkvaddur fám dögum síðar. En mannorð hans var
óskert. Bróðir minn hafði náð símskeyti mínu, vegna þess
að faðir minn var látinn, og svarað því í nafni hans“.
Gerner, sem setið hafði kyrr, éins og höggmynd, tók að
ókyrrast mjög er hjer var komið sögunn:. Þegar Axelþagn-
aði sem snöggvast, spurði hann skyndilega.
„Segið mjer, hét faðir yðar meira ?n Krúse?“
„Faðir minn hét als ekki Krúse, — hann hét Möller.
Eg breytti um nafn áður en eg kom heim aftur“.
„Möller, — nú já, eg skil það, — haldið þjer svo á-
fram“, mælti Gerner.
„Eg var dæmdur í hálfs árs hegningarhúsvist.
Hvað mér leið illa. Og þegar mér verður hugsað um
þann tíma, finst mér það vera kraftaverk Guðs, að eg skyldi
ekki stytta mér aldur.
Eg hafði snuið baki við Guði, og það var fyrirhafnar-
lítið, því að samband mitt við hann hafði aldrei verið raun-
verulegt. Eg baðst ekki fyrir. Eg gekk sem í svefni, til-
finningarlaus og kærulaus um alt.
En Guð gleymdi mjer ekki. Og nú kem eg að nýjum
kafla í sögunni, — að nýju, björtu og hamingjuríku tímabili,
sólin skein í gegnum sorgarskýin — sól Guðs náðar, og
varpaði geislum sínum inn í dimma klefann minn.
Einu sinni er eg var á gangi í fangelsisgarðinum að
vanda, nam eg alt í einu staðar, eins og mér hefði birtst sýn.
Og sýnin var: stór, broshýr og blíðleg konuaugu, sem störðu
niður til mín úr glugga á íbúðarherbergjum umsjónarmannsins.