Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 37

JÓLAGJÖFIN
35
að fletta, að þessi ókunni maður var br]á]a8ur. Náfölur og
skjálfandi hýmdi Jónas í einu horni klefans það em eftir var,
og jafnskjótt og lestin staðnæmdist við fyrstu aukastöðina,
hljóp hann út. Páll sat eftir og néri hendur sínar af gleði,
Þegar lestin kom til Kaupmannahafnar, sá Páll, sér til
mikillar undrunar, að hinn óliepni samferðamaður hans heils-
aði góðum kunningja Páls. Og undrun hans vaið enn meiri,
er hann frétti að Jónas Emilius var frændi Rolfs stórkaup-
manns. — Sláninn mundi auðvitað blaðra öllu í föðurbróður
sinn, það sá hann greinilega á hinu reiða og lymskulega
augnatilliti hans.
Páll var nokkuö óstyrkur, þegar hann daginn eftir gekk
inn í hús Rolfs stórkaupmanns, en honum jókst styrkur
við það að; stórkaupmaðurinn var mjög vingjarnlegur í við-
móti. En að lokum mintist hann á samtal þeirra Jónasar
Emillíusar og sagði hálf brosandi:
„Bróðursonur minn var eitthvað að tala um að þér vær-
uð uppfyndingamaður“.
„Eg verð að biðja herra stórkaupmanninn fyrirgefning-
ar“, sagði Páll i bænarrómi. „Herra Jónassen þreytti mig
svo mjög með masi sínu um að — —“
„Jú, eg skil, eg þekki þar frænda minn. — En hvaö
var það eiginlega sem þér voruð að segja honum ?“
I fyrstu var Páll ófáanlegur til að segja honum nokkuð,
en varð að síðustu að láta undan og stórkupmaðurinn hló
svo að undir tók í stofunni.
„Hver þremillinn! Þvilík enda-leysa“, sagði hann, „og
þessu trúði hann?“
„Ef til vill ekki öllu“, svaraði Páll, og hló, „það var
vísl heldur of strembið fyrir hann“.
„Hann er samt sem áður auli“, sagði .-JórkaupmaSurinn“,
og svo stendur hann í þeirri meiningu að hann fái bæði verzl-
unina og frænku mína. Það mundi vera ábyrgðarhluti. Vel
á minst um frænku mína! Gleymið ekki að segja henni frá
uppfyndingum yðar. Þér hittið hana á morgun, ef þér vilj-
ið gera okkur þá ánægju að borða þá með okkur miðdagsverð.“
3*