Ægir - 01.10.2002, Blaðsíða 24

24
Æ G I S V I Ð TA L I Ð
Guðmundur Halldórsson segist hafa verið sjómað-
ur allt sitt líf. Hann segir að í þá daga hafi í raun
ekkert annað komið til greina en að fara á sjóinn.
Guðmundur er fæddur á Ísafirði 21. janúar 1933 og
verður því sjötugur á næsta ári. „Ég var lengi á tog-
urum hér áður fyrr og sömuleiðis bátum. Á sjónum
byrjaði ég þrettán ára gamall sem hjálparkokkur á
síld á Stóru-Gróttu, 250 tonna skipi frá Ísafirði. Það
var ekkert annað inni í myndinni en að fara á sjóinn.
Ég er fæddur á kreppuárunum og síðan kom stríðið
þegar ég var kornungur. Lífið snérist um sjómennsku
og það var fátítt að menn væru kostaðir til mennta á
þessum árum,” segir Guðmundur. Á uppvaxtarárun-
um bjó hann á Ísafirði, í fjögur ár var hann í Ólafs-
vík, en hefur í fjóra áratugi búið í Bolungarvík.
Gerir út Tóta ÍS-12
Árið 1987 fór Guðmundur alfarið í trilluútgerð. „Ég
hafði áður átt 12 tonna báta og sömuleiðis 24 tonna
bát. En 1987 keypti ég sænska trillu í Færeyjum, sex
tonna bát, sem fékk nafnið Kristín ÍS, og fór af krafti
í trilluútgerðina. Oft er það svo að menn byrja á
trillunni og enda sömuleiðis á trillunni! Út af fyrir
sig var ekki mikið fjárhagslegt átak árið 1987 að fara
út í þessa útgerð, á þessum tíma var mun auðveldara
að hefja trilluútgerð en nú. Kristínu gerði ég út til
ársins 1990 og keypti árið eftir þann þriggja tonna
bát sem ég á enn, Tóta ÍS-12. Þetta er nú farið að
minnka verulega hjá mér, til dæmis fór ég mjög lítið
á sjó í sumar,” segir Guðmundur.
Áfall í fyrra
Að undanförnu hefur meiri tími Guðmundar farið í
félagsmálin fyrir trillukarlana á norðanverðum Vest-
fjörðum. Hann segir að staða margra í trilluútgerð-
inni sé mjög þröng. „Það var vissulega mikið áfall í
fyrra þegar frelsi til að veiða ýsu og steinbít var tekið
af. Við teljum að þessi gjörningur hafi verið algjör
óþarfi, enda höfum við orð fræðinganna fyrir því að
ýsustofninn sé í vexti. Þetta hafði alvarleg áhrif hérna
fyrir vestan, enda eru hér mörg byggðarlög sem eru
afar veik. Staðreyndin er sú að ef ekki hefði áður ver-
ið frelsi til veiða á steinbít og ýsu, væru Vestfirðir
ekki lengur á kortinu. Þetta gaf okkur kraftinn hérna
fyrir vestan til þess að byggja upp smábátaflotann.
Kvótasetning á þessar tegundir var okkur því veru-
legt áfall. Frá náttúrunnar hendi væri góðæri á Vest-
fjörðum, ef ekki hefðu komið til þessar hamfarir af
manna völdum. Við erum ósáttastir við niðurskurð ár
eftir ár og það árangursleysi kvótakerfisins sem birt-
ist í honum. Þetta er með ólíkindum. Við segjum
hingað og ekki lengra. Nú eru að verða tuttugu ár
síðan kvótakerfið var sett á og okkur var sagt á sín-
um tíma að það tæki fimm ár að byggja upp þorsk-
stofninn. Nú á þjóðin að mínu mati heimtingu á því
að farið verði ofan í saumana á því af hverju ekki hef-
ur náðst árangur í fiskfriðuninni á tuttugu árum.”
Veiðarfærin stærri og öflugri
„Kanadíska leiðin hræðir í þessum efnum, en þar
vísa ég til þess að við Nýfundnaland hefur verið
þorskveiðibann í ellefu ár en ekki hefur samt tekist
Við viljum
rannsóknir!
Guðmundur Halldórsson er einn af ötulustu talsmönnum trillukarla á
landinu. Hann hefur undanfarin fimm ár verið formaður Eldingar - fé-
lags smábátaeigenda á norðanverðum Vestfjörðum og látið vel í sér
heyra um hagsmunamál trillukarla. Að hans mati er enda af nógu af
taka. „Ég ætlaði nú að hætta formennsku í félaginu núna á aðalfundin-
um, en þeir þrýstu á mig að vera lengur. Ég lét til leiðast og verð næsta
árið í þessu,“ sagði Guðmundur sem í vali Bæjarins besta og Snerpu á
Ísafirði var valinn maður ársins 2001 á Vestfjörðum. Í rökstuðningi fyr-
ir þessu vali var m.a. vísað til þess hversu eindreginn málsvari Guð-
mundur væri fyrir landsfjórðunginn, en á síðasta ári stóð hann m.a.
fyrir tveimur fjölsóttum ráðstefnum fyrir vestan. Önnur var almennt
um atvinnumál og hin um bætta umgengni við auðlindir sjávar, en á
síðarnefndu ráðstefnunni var m.a. fjallað um færeyska fiskveiðistjórn-
unarkerfið og vakti sú umræða töluverða athygli.