Ægir - 01.10.2002, Blaðsíða 41

41
Með ljósið slökkt
Þau höfðu verið gift í meir en tuttugu
ár og í hvert sinn sem þau gerðu hitt
slökkti hann ljósið. Hún var orðin ákaf-
lega leið á þessu pukri og eitt kvöldið
þegar leikurinn stóð sem hæst slæmdi
hún hendinni á náttborðslampann svo
ljósið kviknaði. Það fyrsta sem hún sá
var að það sem hún hélt tilheyra manni
sínum var í reyndinni gríðarlegur
dildó.
– Náttúrulausa kvikindið þitt! hreytti
hún út úr sér. – Hvernig gastu fengið af
þér í öll þessi ár að hafa mig að fífli?
Hann leit á hana og sagði rólega:
– Ég skal útskýra dildóinn ef þú út-
skýrir börnin!
Piparmyntubragð
Þarfanautið hans Óla á Bakka var orðið
náttúrulaust og ófært um að sinna
skyldustörfum sínum. Óli hringdi í
dýralækninn og hann kom og skoðaði
bola nákvæmlega.
– Ég skrifa lyfseðil fyrir pillum sem þú
skalt gefa honum, og svo skulum við
bara vona það besta, sagði doxi.
Viku seinna var boli kominn í topp-
form og kelfdi kýr sem aldrei fyrr.
– Þetta er stórkostlegt. Hvað gerðist?
spurði nágranninn, sem hafði komið til
að dást að kraftaverkinu. – Hvað heita
þessar pillur eiginlega?
– Það veit ég ekki, svaraði Óli, – en það
er piparmyntubragð að þeim ...!
Ljóska í vondum málum
Ljóska frá Dalvík er í prófi í VMA. Öll-
um spurningunum er hægt að svara
með „já“ eða „nei“. Hún lítur yfir próf-
ið stundarkorn, tekur síðan tíkall úr
vasa sínum og kastar honum upp og
krossar við svar. Þannig leysir hún allt
prófið. Í hvert skipti sem landvættirnar
koma upp krossar hún við „já“ en við
„nei“ ef loðnurnar koma upp. Hún er
eldfljót að ljúka prófinu. Þegar hún er
búin hallar hún sér makindalega afturá-
bak í stólnum og horfir í kringum sig.
Allir grúfa sig yfir blöðin. Þegar nokkr-
ar mínútur eru eftir af próftímanum fer
ljóskan allt í einu að bölva og ragna.
Hún kastar upp peningi hvað eftir ann-
að og sótbölvar. Kennarinn gengur til
hennar og spyr hvað sé að.
– Ég kláraði prófið á fáeinum mínútum
en ákvað svo að fara yfir það aftur til ör-
yggis áður en ég skilaði!
Dýrt brokkoli
Olla frá Ólafsfirði brá undir sig betri
fætinum og skrapp til Oslóar. Hún
hafði heyrt að útsýni væri frábært frá
Oslo Plaza og fer inn í lyftuna. Á leið-
inni upp stoppar lyftan og inn kemur
fín frú í angandi ilmvatnsskýi. Hún lít-
ur á Ollu og segir:
– Giorgio Beverly Hills, ett tusinn
kroner per flaske!
Nokkrum hæðum ofar stoppar lyftan
aftur og inn kemur enn fínni frú og
kringum hana enn sterkar angandi ilm-
vatnsský. Hún snýr sér að Ollu og segir
yfirlætislega:
– Chanel nummer fem, ett tusinn og
fem hundra kroner per flaske!
Þegar upp er komið opnast lyftudyrnar.
Um leið og Olla stígur út lítur hún á
fínu frúrnar, beygir sig áfram, sleppir
út vænum fret, réttir sig síðan upp og
segir með áherslu:
– Brokkoli, otte kroner per kilo!
Spurning dagsins
– Af hverju er forstjórinn svona skap-
vondur í dag?
– Hann stóð upp í jólaglögginu og
hrópaði: „Lifi starfsliðið.”
Þá spurði ég: „Af hverju?“
Ekkert mál!
Vændiskonan vildi ekki að amman vissi
um atvinnu hennar. Dag einn þegar
lögreglan tékkaði á liðinu var hún þar á
meðal. Þær fengu skipun um að standa
í beinni röð.
Amman átti leið hjá og spurði af hverju
hún væri í þessari röð. Þar sem ömmu-
barnið vildi ekki að upp kæmist um at-
vinnuna svaraði hún því til að góðar
manneskjur ætluðu að útbýta ókeypis
appelsínum. Ömmuna langaði líka í
appelsínu og fór því aftast í röðina.
Einn lögreglumaðurinn krafði allar hór-
urnar um persónuskilríki og atvinnu-
leyfi. Þegar hann kom að ömmunni
spurði hann hissa:
– Þú ert svo gömul. Hvernig ferð þú
að?
Amman hugsaði sér gott til glóðarinnar
að gæða sér á appelsínunni: – Eh ... eh
... það er enginn vandi. Ég bara tek út
úr mér tennurnar og sýg!
Slæmu fréttirnar fyrst
Óli sjóari hafði fengið að vita að þyrfti
að taka af honum annan fótinn. Þegar
búið var eftir aðgerðina að trilla honum
fætinum fátækari inn á stofuna kom
læknirinn til hans.
– Óli, ég hef góðar og slæmar fréttir
handa þér.
– Æi, nei, sagði Óli og býst við hinu
versta. – Láttu mig þá fá slæmu frétt-
irnar fyrst.
– Slæmu fréttirnar eru þær að við tók-
um af þér rangan fót!
– En góðu fréttirnar?
– Það þarf ekki að taka af þér hinn fót-
inn!
Svörtu fötin
Eiginmaðurinn var orðinn náttúrulítill
og konan kvartaði við vinkonu sína.
– Þú verður að vera í einhverju sexý á
nóttunni. Kauptu svört undirföt, ráð-
lagði vinkonan.
Konan gerði það og lagðist spennt í
rúmið í nýja, kynæsandi dressinu. En
eiginmaðurinn var jafndaufur sem fyrr
og ekkert gerðist.
– Sérðu ekki nýju, svörtu undirfötin
mín, spurði konan örvæntingarfull.
– Jú, auðvitað. Er mamma þín dáin?
Hvað sagði pabbi?
– Mamma, sagði Óli litli. Viltu gefa
mér hundraðkall?
– Nei, þú átt það svo sannarlega ekki
skilið!
– En, mamma, hélt stráksi áfram, – ef
ég fæ hundraðkall þá skal ég segja þér
hvað pabbi sagði við vinnukonuna með-
an þú varst úti í búð.
Mömmunni varð hugsað til bráðfallegu
vinnukonunnar, þreif veskið sitt og
rétti Óla hundraðkall.
– Jæja, Óli, hvað sagði pabbi?
– Hann sagði: „Agnes, mundu að þvo
stigann.“
Í vist hjá mannætum
Norðmaður, Svíi og Dani fóru í leið-
angur inn í frumskóginn og voru teknir
þar til fanga af mannætum.
– Hvað verður nú um okkur? spurði
Norðmaðurinn.
– Við sjóðum ykkur og búum til kanó
úr skinninu af ykkur, svaraði höfðing-
inn, – en þar sem ég er réttlátur fær
hver ykkar síðustu ósk sína uppfyllta.
Mannæturnar tóku Danann fyrst og
hann óskaði eftir að fá tvo kassa af bjór.
Svíinn óskaði sér að eiga nótt með fal-
legasta kvenmanni í heimi og fékk
óskina að sjálfsögðu uppfyllta.
Nú var röðin komin að Norðmannin-
um.
– Hver er þín síðasta ósk? spurði höfð-
inginn.
– Að fá gaffal, var svarið.
– Gaffal??? spurði höfðinginn, furðu
lostinn.
– Já, láttu mig fá gaffal, ítrekaði Norð-
maðurinn.
Hann fékk gaffalinn og byrjaði að
pikka í skrokkinn á sér og öskraði á
meðan: – Þið skuluð að minnsta kosti
ekki geta búið til kanó úr skinninu af
mér!
P L O K K F I S K U R