Skátablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 14

MAÐUKINN í MASTRINU
eftir K. MAGLEBY SÖRENSEN.
Sólin var að ganga til viðar. Hægur and-
vari blés úr vestri og bylgjurnar földuðu
hvítu. Langt í austri mátti sjá fjallhryggi
Noregs teygjast til himins.
Lítil skúta skar öldurnar.
„Halló!“ hrópaði varðbergsmaðurinn til
skipstjórans, sem stóð við stýrið, „land
fyrir stafni.“
Skipstjórinn bað einn hásetann að taka
við stjórn og gekk síðan fram á skipið og
athugaði landsýn.
Þetta var Noregur, það vissi hann, en
þess leitaði hann ekki. Hann leitaði að skipi,
stóru skipi með þöndum seglum! En nú
höfðu þeir siglt alla leið frá Færeyjum og
ekki svo mikið sem séð siglutopp á skipi.
Skipstjóri þessarar litlu skútu var Björn
barkarbani, frægasti sjóræningi 16. aldar,
enda þótt hann hefði talið Friðriki II.
Danakonungi trú um það, að hann væri
friðsamur verzlunarmaður, sem af dyggð
þjónaði landi sínu, og sem þar af leiðandi
átti heimtingu á vernd hans!
Skyndilega greip Björn í handlegg jress,
sem hjá honum stóð.
„Sigurður," sagði hann fullur áhuga.
„Sjáðu.“ Hann benti til lands.
Sigurður kipraði augun og horfði i sömu
átt. „Segl!“ hrópað ihann. „Það skyldi þó
aldrei vera .. . ætli Jrað geti verið hann . ..?“
„Það vitum við bráðlega," sagði Björn.
Og það leið heldur ekki á löngu, áður en
hann var þess fullviss, að þetta skip var ein-
mitt \rd<S, sem hann hafði lengi leitað að.
Það hafði áður komizt tindan, en nú lá Jrað
þarna við akkeri um eina sjómílu frá
ströndinni.
„Þetta er feikna stórt skip,“ sagði Sig-
urður.
„Ekkert skip er of stórt fyrir Björn bark-
arbana og menn hans! Vor náðugi konung-
ur hefur lengi haft horn í síðu Einars skip-
stjóra — og |).að myndi án efa skemmta
hans hátign og rnilda dóm hans yfir okkur,
ef við nú gætum framkvæmt það, sem okk-
ur liefur áður mistekist."
„Við getum ekki borið þá ofurliði í orr-
ustu,“ sagði Sigurður og varð hugsi.
„Nei,“ sagði Björn hlæjandi. „Ég hef
heldur ekki hugað mér að ganga til atlögu
á þann hátt.“
í skjóli myrkurs, sem óðurn skyggdi yfir,
heppnaðist Birni að ná landi, án þess að
óvinirnir sæju til ferða hans. Hann lagði
skipinu í lítilli vík, bak við klettadrang.
Þegar því var lokið, gekk Björn einn á land
og livarf milli klettanna. Enginn spurði,
hvert lrann ætlaði, þeir Jiekktu hann. Björn
var ekki vanur að segja mikið, en þeir þótt-
ust vita, að hann hefði eitthvað fyrir stafni.
og einnig það, að ekki Jrýddi að spyrja.
Við sólarupprás næsta morgun kom Björn
aftur. Fyrst í stað þekktu skipsmenn hann
ekki og héldu hann norskan bónda, sem af
forvitni sinni hefði komið út í skipið.
Stýrimaðurinn var í þann veginn að reka
hann í land, en Jtegar hann leit brosandi
94
SKÁTABLAÐIÐ