Skátablaðið - 01.12.1950, Qupperneq 34

það, ég segi ekki meira, og er þá betra fyrir
ykkur að vera vel á verði. Litlu kemp-
urnar!“
Og Tumi rólaði af stað upp götuna, var
hinn hnakkakertasti og þóttist vera í meira
lagi dillað af fyndni sinni.
Undir niðri sárnaði Tuma enn, er hann
minntist atburðanna í malargryfjunni og
þess, er bar við daginn þann. Hann var
einn af þeim, sem alltaf vill vera fremstur
í flokki, og hann gerði sér í hugarlund, að
hann drýgði dáðir miklar og hlyti lof að
launum. Honum var sár raun að því, að
ylfingar skyldu hljóta þakkir fyrir að hjálpa
honum, er liann hrapaði og hjó sig svo illa,
og þegar mamma hans ávítaði hann fyrir
að detta í gryfjuna, brást hann reiður við.
„Viðbjóðslegu ylfingar,“ hugsaði hann.
Hann gat orðið jafnoki þeirra og sýnt öll-
um, að hann væri í engu síðri þeim og al-
veg eins fær að gera sitt hvað það, er fólki
varð tíðrætt um.
Og svo var félagið Rauða loppan stofn-
að. Allir drengir í þorpinu, sem voru nógu
litlir til þess, að liægt væri að ógna þeim
til að ganga í félagið og halda sér saman,
voru í því. Tumi hafði ekki ætlað að láta
Simma vita um þetta, en nú þótti honum
vænt um, að hann skyldi hafa ljóstað þessu
upp.
Það var ekki afslagur að mega eiga von á
styrjökl við ylfingana. Hann skyldi sýna
þessum ylfingum í tvo heimana og láta þá
setja ofan!
Laugardaginn næsta fóru ylfingarnir út
á víðavang. Þeir voru allir vopnaðir aldin-
maukskrukkum, því að þeir höfðu meðal
annars í hyggju að safna froskahrognum
og fylgjast með breytingu eggjanna í frosk-
unga og síðan í froska.
Og síðan fóru þeir að rekja spor, og
Sinnni, sem var í fylgd með Benna, Vefar-
anum, Nonna og Billa hélt af stað til að
rekja slóð afbrotamanns, er sloppið liafði,
og eitthvert slys olli því, að rekja mátti
blóðferil hans, því að hann hafði skorið
sig illa, er hann var að brjótast út úr
fangelsinu.
Slóðinn, litlar rauðar baunir, lágu yfir
flatlendið og gegnum skógana og sömu leið
aftur til lækjarins.
„Ég skal vera kyrr hérna og gæta aldin-
maukskrukknanna,“ sagði Palli. „Ég hef
dálítinn verk í fæti í dag og get ekki gengið
neitt að ráði. Og það væsir ekki um mig
hérna.“
Það varð því Palli, sem varð fvrst var við
athafnir Tuma Hákonar og þeirra félaga,
því að hann sat eftir umkringdur af krukk-
unum og fletti blaði sér til dægrastyttingar.
Hann fylgdist með Tuma og þremur fé-
lögum hans, er þeir fóru yfir völlinn og
gengu inn um hliðið hjá kofa Margrétar.
Frú Margrét átti heima þarna á flesjunni
og þvoði fyrir fólk. Palli sá þvott hengdan
til þerris á mörgum stöðum, og veitti hann
því athygli, er hann bærðist fyrir blænum.
Allt í einu varð honum aftur litið upp.
Tumi og félagar hans voru einmitt að koma
út um hliðið. Þeir stöldruðu við og gerðu
eitthvað við hliðið, og olli það hlátrum
miklum, og hlupu þeir inn í skóginn, er
var í kringum flesjuna.
Palli stóð letilega á fætur og gekk í hum-
áttina að hliðinu. Hvað skyldu þeir hafa
verið að gera? hugsaði hann með sér. En
hann varð þess brátt vís. Á grindina hafði
verið máluð rauð loppa, — merki flokksins.
Honum varð litið inn í garðinn og stóð
á öndinni af hryllingi. Þessi þrjú löngu
stög lágu í forinni með öllum þvottinum!
„O, andstyggðar-ódóin,“ hugsaði Palli og
varð sárgramur. Svo snerist hann á hæli
og hökti eins hratt og járnið um fót hans
leyfði í áttina til kógar á eftir prökkurunum.
Hann heyrði hlátursköll og glens mikið,
1T4
SKÁTABLAÐIÐ