Skátablaðið - 01.12.1950, Síða 33

vitað hafði hann farið nærri um, að þetta
mundi vera hann. Tumi var alltaf að reyna
að gera honum eitthvað til rniska. Hann tók
húfuna upp, dustaði af henni, og setti hana
upp aftur.
„Bíddu þangað til ég hef hendur í hári
þínu, Tumi Hákonar," sagði hann. „Eg
skal láta þig fá duglega ráðningu!"
„Oho!“ hreytti Tumi út úr sér og var
heldur fruntalegur. „Litlu ylfingaveimiltít-
urnar geta enga ráðningu gefið mér!“
Simrni átti erfitt með að kyngja.
„Ylfingar eru engir aukvisar," sagði hann
og kenndi hita í rómnum. „Þér þótti að
minnsta kosti betra en ekki að eiga ylfinga
að einu sinni.“
Þarna hafði Simmi komið við snöggan
blett á Tuma, því að lionum var þvert um
geð að minnast þess, er Simmi bjargaði
lífi hans, þá er hann datt og hjó sig illa á
höfði.
„Já, var ekki ofurlítið hetjubragð að
ykkur þá?“ sagði hann. „Af frví að þið eltuð
mig á röndum og hröktuð fram af brún-
inni á malargryfju og létuð það svo heita
svo, að mér liefði blætt til ólifis, ef þið
hefðuð ekki bundið um meiðslin. Svo hlut-
uð þið allra hrós. Jæja, í næsta skipti kýs
ég heldur að láta mér blæða til ólífis. Ég
kæri mig ekki hót um, að neinar hetju-
nefnur séu að káfa á mér.
„Við erum ekki hetjur," sagði Simmi,
„en hvað sem því líður, gætir þú lært að
búa um sár og með því unnið gagn, ef þú
vildir slást í liópinn með okkur ylfingum.“
„Ég hef skemmtilegri félaga en þessi ylf-
ingahró,“ sagði Tumi og glotti liáðslega.
Honum var svo mikið í mun að gorta, að
hann gætti þess ekki, að hann var að ljósta
upp leyndarmáli, sem gætt hafði verið með
stakri varúð. „Ég og allir liinir strákarnir
erum í virðulegu stigamannafélagi. Rauða
loppan heitir félag okkar, og við ritum nöfn
okkar undir félagssamþykktir með blóði,
og lrjá okkur er enginn skortur ævintýra!
Hæ, það eru nú ævintýri í lagi!“ Það lrlakk-
aði í Tuma.
Simmi glennti upp augun. Þetta var þá
ástæðan til þess, að hinir drengirnir feng-
ust ekki til þess að ganga í félag með þeim.
Hann ákvað að reyna að kvnna sér þetta
mál öllu ger.
„Hvað gerir sá hinn mikli ílokkur ykk-
ar?“ spurði hann.
Tumi deplaði augunum.
„O, það er nú sitt af hverju. Kjörorð
okkar er: „Ekkert gengur Rauðu loppunni
úr greip,“ og sérliver verður að gangast
undir að angra einhvern daglega. Þetta er
að sínu leyti ekki ósvipað og hjá yllinga-
bjálfunum, nema hvað þeir lofa að gera
„greiða“ dag hvern eins og þeir væru ein-
hverjir smáenglar.”
„Ég þori að fullyrða, að þið þorið ekki
að gera ncinunr neitt verulega til miska,“
sagði Benni.
„Nei, ekki? Hver lét öll hænsni ekkjunn-
ar hans Hjálmars út á beitiland? Hver fór
með liundinn lians Brynjólfs Tryggvason-
ar út á engi og olli því að hann fór í kind-
urnar? Hver tók stigann frá húsi Sæmund-
ar Marteins, rneðan hann var að festa loft-
netið á þakið, en það varð til þess, að hann
fékk að dúsa þar klukkustundum saman,
áður en nokkur heyrði til hans?“
Tumi gat ekki varizt hlátri, er hann
rifjaði þetta upp.
„Jæja, ef það hafa verið kumpánar þín-
ir, sem stóðu fyrir jiessu, finnst mér þið
vera auðvirðilegir," sagði Simmi reiðilega.
„Og við munum koma í veg fyrir svona
uppátæki, sjáið þið bara til!“
„Ha! ha!“ Tumi hló meinlega. „Ég ef-
ast ekkert urn, hverjir bera munu sigur frá
borði, ef ylfingarnir fara að slást upp á
Rauðu loppuna. Þið ættuð bara að reyna
SKÁTABLAÐIÐ
113