Sameiningin - 01.02.1911, Qupperneq 4

356
stenzt kirkjulýðr vor ekki til lengdar án aukinnar og
sívaxandi þekkingar á uppsprettum sinnar eigin trúar
í keilagri ritning vorri.
Öllum er enn í fersku minni, hvílíkt los vildi fyrir
skömmu verða á söfnuðum kirkjufélagsins í öllum átt-
um við það, er nýja guðfrœðin, Önítara-trúin í dular-
klæðum, klappaði á dyr með lófa sínum og leitaði hjá
oss inngöngu. tTr því losi varð einsog kunnugt er bylt-
ing eigi all-lítil, sem væntanlega lægist með öllu áðr en
langt um líðr; en engan veginn sér þó fyrir endann á
henni enn. Þar birtist skýrt veikleiki hins kirkjulega
félagslífs vors, og ekki er það forsjá vorri né orku að
þakka, að kirkjufélagið íslenzba hér varð ekki til í
þeirri liríð, heldr drottni einum og frelsandi náð hans
við þá, er í veikleika sínum vildu reynast honum og
málefni hans trúir. Þessi sérstaka reynsla ætti að
vera oss öllum til vakningar, svo að menn horfi með al-
opnuin augum á þá miklu og brýnu nauðsyn, að almenn-
íngr safnaðanna nái þeirri trúarfestu, sem gjörir þá
undir leiðslu lieilags anda fœra um að standa uppi
sómasamlega og fyrirfram sigrihrósandi í sjálfsagðri
og ef til vill enn harðari baráttu á ókominni tíð. En
slík trúarfesta fæst ekJd nema með því móti, að safn-
aðalýðrinn — fullorðna fólkið einmitt — leggi úr þessu
miklu meiri rœkt við guðs orð en að undanförnu, kepp-
ist eftir að afla sér miklu meiri þekkingar á því svæði
en áðr.
Málefni truar vorrar er borgið hjá almenningi, ef
það sama fólk ber fullkomlega skyn á fjársjóðu trúar-
innar — fjársjóðuna, sem drottinn sjálfr hefir fengið
því til varðveizlu og ávöxtunar. En skortr þekkingar
á þeim fjársjóðum — guðs orði — kemr kirkjulegu fé-
lagslífi útá kaldan klaka.
1 því skyni þarf að fœra sunnudagsskólann svo út,
að hann nái útyfir fullorðna fólkið með börnunum.
Fullorðna fólkið þarf að verða nákunnugt biblí-
unni — langt fram yfir það, sem nú er — til þess að
geta farið svo með hin kristilegu og kirkjulegu félags-