Sameiningin - 01.02.1911, Side 27

•379
K.l
á. Hœgra og vinstra megin við veginn voru grassvarSar-
s randir, prýöilega hirtar, en í grasflötum þeim voru öðru-
j hvoru til tilbreytingar skógartoppar, ýmist eikr eöa fíkjutré,
j meS svo eSa svo löngum millibilum; þá voru þar og sum-
; arskálar, þaktir vínviSi, til þæginda þreyttum mönnum, en
:i næsta margir voru ávallt svo komnir í hópi þeirra á aftr-
leiSinni úr Lundinum. Brautirnar fyrir fótgöngumenn ;
í voru lagöar rauSum steini; á brautirnar fyrir reiðmenn var
stráö hvítum sandi, sem vel var þjappaS niSr, og var þó
sandlagiS ekki svo samfast, aS neitt tœki undir, er hófar
: hesta og hjól vagna fóru þar um. Fjöldi mesti var þar af
margbreytilegum gosbrunnum, sem allir voru á iSi, og var
I þaS furSuleg sjón; allt voru þaS gjafir konunga, sem heim-
sótt höfSu Lundinn, enda hétu gosbrunnarnir í höfuSin á
þeim. Rúmlega fjórar mílur útúr borginni suSaustr frá
hliSum Lundarins lá hin mikilfenglega þjóSbraut.
Ben Iiúr var í svo ömurlegu skapi, aS hann veitti því
naumast neina eftirtekt, hve mikiS fé hafSi fyrir hiS kon-
unglega örlæti veriS lagt í vegargjörS þessa. Og ekki tók
hann í fyrstu meir eftir fólksfjöldanum, sem honum var
samferSa. ViShöfnina, sem einkenndi prósessíu þessa, lét
hann sig jafn-litlu skifta. Auk þess, hve niSrsokkinn hann
var í hugsanina um persónulegar ástœSur sínar, hafSi hann,
ef satt skal segja, talsvert af sjálfsánœgju-tilfinning þeirri,
sem jafnaSarlega átti heima hjá rómverskum mönnum, er
gestir voru í skattlöndunum, nýkomnir frá skrauti því öllu
hinu frábæra, sem snerist einsog í hringiSu umhverfis gull-
súlu þá, er Ágústus lét reisa upp og gjörSi aS nokkurs-
konar miSdepli heims. Enginn var þess kostr, aS skatt-
löndin leiddi neinar nýjar eSa meiri sýningar fram. Ben
Húr notaSi heldr hvert tœkifœri, sem honum veittist, til aS
ýta sér áfram gegnum fólksþyrpingarnar, sem fyrir honum
urSu á veginum, því aS allt þaS fólk fór svo hœgt áfram,
aS í óþolinmœSi sinni gat hann ekki lagaS sig eftir því.
En er hann var kominn aS Herakleia, þorpi nokkru utan-
borgar, mitt á milli borgarinnar og Lundarins, fór hann
aS finna til lúa af göngunni og gat þá aS nokkru notiS
þess, er á leiS hans var til ununar. Eitt sinn tók hann þá
eftir því, aS kona nokkur fögr teymdi geitr tvær, og var
konan einsog geitrnar mikillega skreytt silkiböndum og
blómum. í annaS skifti nam hann staSar til aS virSa fyrir
sér tarf, feikna-mikinn vexti, snjóhvitan á lit, meS ábreiSu
úr vínviSar-greinum ný-afskornum, en á hinu breiSa baki
* bolans sat barn allsnakiS í körfu, ímynd Bakkusar í œsku,