Sameiningin - 01.02.1911, Side 28

380
* og kreisti sveinninn löginn úr hinum fullþroskuSu vínberj-
um í bikar og drakk af bikarnum samfara ummælum þeim,
er tíSkuSust viS dreypifórnir. Þá er hann hóf göngpi sína
aS nýju, reis sú spurning upp í huga hans, hverjum guSum
myndi helguS ölturu þau, sem menn væri hér aS auSga
meS fórnargáfum sínum. Hestr einn fór framhjá meS
rökuSu faxi einsog þá var venja, og var maSrinn, sem á
honum sat, einkar vel klæddr. Ben Húr brosti, er hann
tók eftir því, hve prýSilega samsvaraSi sér yfirlætisbragr-
inn á manninum og reiSskjóta hans. Oft eftir þaS sneri
hann viS höfSinu, er hann heyrSi vagnaskrölt og daufan
hófadyn; án þess hann vissi af, var hjá honum vaknaSr á-
hugi á skrautvögnunum og ökumönnunum breytilegu, sem
fleygSust framhjá honum, ýmist farandi eSa komandi. Og
ekki leiS heldr á löngu þar til hann tók vandlega aS virSa
fyrir sér fólkiS allt í kringum hann. Hann sá, aS þar voru
menn á öllum aldri, karlar og konur, sem allavega stóS á
fyrir; en allt var fólkiS spari-búiS. Einn hópr manna var
í hvítum einkennis-búningi, annar í svörtum; sumir héldu
á flöggum, aSrir á rjúkandi reykelsiskerum; sumir fóru í
hœgSum sínum og sungu sálma; aSrir löguSu fótatak sitt
eftir hljóSpípu-blæstri og bumbu-slætti. Ef þessu og því-
líku fœri fram daglega allt áriS á leiSinni útí Dafne-lund,
þá mætti nærri geta, hvílík býsn yrSi aS sjá í Lundinum
sjálfum. Loks kvaS viS lófaklapp og dynjanda fagnaSar-
óp. Ben Húr fylgdi meS þangaS er margir fingr bentu,
og er hann horfSi í sömu átt, sá hann uppá hæS einni þaS,
er líktist musteris-hliSi; þaS var inngangrinn til hins
vígSa Lundar. Lofsöngarnir urSu fyllri og háværari;
hljóSfœrasláttrinn gjörSi sporin greiSari. Fullr sömu á-
kefSar sem allir aSrir lét hann berast áfram meS hinum
ólganda straumi; komst hann svo innúr hliSinu, og aS róm-
verskum hætti, sem orSinn var honum eSlilegr, varS hann
meS í því aS veita staS þessum nokkurskonar tilbeiSslu.
Stórhýsi eitt, algrískt aS gjörS, prýddi innganginn í
Lundinn, og er Ben Húr var kominn aftr fyrir þaS, var
hann staddr á flöt nokkurri víSri, sem lögS var fægSum
steini. Umhverfis hann var grúi fólks, sem allt iSaSi og
œpti; þaS var í mjög Ijósleitum búningi; bar einkennilega
mikiS á fólksþyrpingunni fyrir þá sök, aS aftrundan var
loftiS þrungiS úSa tárhreins vatns úr gosbrunnunum, sem
glóSi í öllum litum regnbogans; en framundan honum til
suSvestrs kvísluSust út ryklausir stígir, sem lágu inní garS
einn og þaSan aftr lengra burt inní skóg, er ljósblá móSa
^ hvíldi yfir. Ben Húr starSi hugsandi, og vissi ekki, hvert ^