Litli Bergþór - 01.03.2003, Síða 20

vinur Gulla dregið hann
með sér. Við höfðum
sést í mötuneytinu áður,
en ekkert talað saman.
En þarna sá ég hann í
hópi 5-6 stelpna og var
að virða hann fyrir mér,
þegar hann lítur á mig,
gengur svo til mín og
býður mér upp í dans.
„Þekkjumst við?” spurði
hann og ég svara: “Nei,
en það gæti komið að
því”! Og það gekk eftir!
Nú, svo stunduðum
við bæði okkar nám og
höfðum lítinn tíma fyrir
hvort annað. Við trúlof-
uðum okkur samt 1960
og ég hafði það val að
koma með Gunnlaugi til
Islands.
Ég ákvað að líta á það
og fór með Gulla þegar hann fór heim til íslands í
praktikum (verknám) hjá móðurbróður sínum, Jóni
Pálssyni á Selfossi, 1961. Valdi ég af ásettu ráði
versta tíma ársins til að kynnast íslandi!
Við komum til íslands 13. febrúar 1961, man ég,
og við vorum hér í 2 mánuði. Fyrsta daginn í
Reykjavík dvöldum við hjá föðursystur Gunnlaugs,
Guðrúnu Briem og þar var ég strax klædd í ís-
lenskan skautbúning. - Getur nokkur fengið hlýlegri
móttökur?!
1 skautbúningnum.
Og þessa fyrstu daga á íslandi kynntist ég flest-
um úr föður- og móðurætt Gunnlaugs, t.d. bræðrum
Skúla, þeim Inga og Steindóri og einnig systrum
Valgerðar, þeim Láru, Ingibjörgu, Sigurbjörgu,
Kristínu og bræðrunum Stefáni og Sigsteini og
þeirra fjölskyldum. Síðan bjuggum við hjá Jóni
bróður hennar á Selfossi, og þar kynntist ég sonum
Jóns, sérstaklega Óla og konu hans Hugborgu og
þeirra strákum. Voru
þessi fyrstu kynni upphaf
vináttu, sem hefur haldist
síðan.
Selfoss var þá lítill
bær, bara kaupfélagið,
bíó og búið liggur við.
Reyndar voru tvær aðrar
búðir þarna, símstöð,
Tryggvaskálinn, og svo
skóli og sundlaug. Jón
tók mig í smá útsýnisferð
um Selfoss og nágrenni
en annars var lítið við að
vera. Gunnlaugur alltaf í
burtu í vitjunum. Þarna
lærði ég samt strax að
búa til lystar- og
súrdoðaskammta og
skrifa á hvern pakka með
5 skömmtum í: „1
skammtur á dag, leyst
upp í mjólk eða vatni“.
Það kom sér vel síðar að kunna það! Einnig fór ég
stundum með Gulla í vitjun, en hann var ekki
sérstaklega hrifinn af því. Þá var okkur nefnilega
ávallt boðið inn í kaffi, - inn í stofu með fínasta
stellinu,- Og þetta tók allt of langan tíma fannst
Gunnlaugi!
Ég dáðist mikið að „Hnallþórunum“, sem ís-
lenskar húsfreyjur báru á borð. Þó að ég væri
háskólagengin í heimilisfræði, hafði ég aldrei kynnst
slíku í Þýskalandi.
Aslaug Stephensen, kona Jóns var mikil búkona
og kenndi mér íslenska matargerð. Reyndar fékk ég
engar praktiska reynslu, heldur bara frásögn um slát-
ur-, kæfu- og sviðasultugerð.
Ég talaði náttúrlega enga íslensku, í Þýskalandi
töluðum við alltaf þýsku saman við Gunnlaugur.
Það eina sem ég kunni í íslensku var vísan sem
byrjar svona: „Löngum var ég læknir minn,
lögfræðingur prestur,“ og svo nokkur smáorð eins
og já, nei, sæll og bless.
Og svo fórum við saman í Bræðratungu. Ef ég
hefði verið hjátrúarfull, hefði ég aldrei settst að í
þessu landi. Hjá Áshildarmýri á Skeiðum var ég að
dásama sólarroðann og rétt á eftir skall á þreifandi
blind-bylur. Sáum ekki vegkanntinn eða neitt. Svo
villtist Gulli og ég gerði auðvitað grín að honum
fyrir að rata ekki heim til sín. En þá hafði Iðubrúin
komið meðan hann var úti í námi og hann þekkti
ekki nýja veginn. Hjá Galtalæk vorum við alveg
stopp og þurftum að klofa snjóinn í læri heim í
Tungu.
Og þar var ég skilin eftir, meðan Gulli fór aftur í
sitt praktikum á Selfossi! Eina hjálpin var þýsk-
íslensk orðabók, sem Páll, bróðir Gulla, tróð undir
arminn á mér og sagði að gæti komið sér vel.
Valgerður talaði bara íslensku og með hjálp
Renata og Gunnlaugur á trúlofunardaginn.
Litli Bergþór 20