Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 13

Það var ekki nema sanngjarnt að vinna
eitthvað fyrir mat sínum, ekki sízt ef
það var satt, sem fólkið sagði, að þau
væru mjög nákvæm í útlátum á honum.
Hún fór að tala og kærði sig ekkert
um furðu og gremjusvipinn á áheyrend-
um sínum.
— Þið hafið nóg af flugum hérna,
sagði hún ánægjulega, eins og þetta
væri mesta hrós. — En það er ágætt.
Þær vöktu mig, svo að ég komst út í
góða veðrið. Eg er búin að fara um
allan garðinn. Hann er reglulega falleg-
ur, og — og ég hitti Lenu.
Inga þagnaði, því að augnaráð Rikku,'
frænku hennar, var orðið svo strang-
legt, að henni varð ekki um sel.
— Börn eiga ekki að masa svona mik-
ið við borðið, sagði hún. — Mamma
þín hlýtur að hafa kennt þér jafn sjálf-
sagða kurteisi. Það lagði af henni ís-
kulda.
Inga varð niðurlút og þagnaði. Það var
líklega alls ekki hægt að gera Rikku
frænku til geðs.
— En hvernig þekkir þú annars
Lenu? spurði Rikka og sópaði brauðmol-
unum vandlega af borðinu í lófa sinn.
— Eg kom við hjá ökumanninum í
gær, sagði Inga lágt og varlega. — Eg
sá öll börnin hans, en Lena er nú reynd-
ar vfst ekki eitt þeirra — — og ég kenni
svo mikið í brjósti um hana.
Rikka frænka ræksti sig, reis á fætur
og ýtti stólnum sínum inn undir borðið.
— Tefðu ekki fyrir henni. Hún verður
að læra að gera gagn eins fljótt og hægt
er. Það er líka hollast fyrir hana.
— Hún sagðist ætla að tína ber í dag.
Eg get líka tínt ber, frænka, sagði Inga
biðjandi. — Ég hjálpa oft til með ýmis-
legt, þegar ég er heima, og mamma
sagði, að ég ætti að gera eitthvert gagn
hérna, ef þú vildir lofa mér það.
— Þú verður nú víst fljótlega þreytt
á því, sagði Rikka frænka þurrlega. —
En fáðu þér bara körfu hjá jómfrúnni.
Núna, þegar ávextirnir eru að verða
fullþroskaðir, verðum við að nota allan
þann vinnukraft, sem við getum fengið,
bæði góðan og lélegan. En óhreinkaðu
ekki fötin þín og láttu Lenu vera í friði.
Hún lét á sig barðamikinn hatt, sem
lá tilbúinn á stól við hlið hennar og
fór út með kaffikönnuna. — Þú ert
vís til að standast ekki freistinguna, ef
þú sérð kaffið, Sófus, sagði hún, og það
var víst alveg rétt, því að bróðir hennar
horfði löngunaraugum á eftir könnunni.
— Teið er hollara fyrir þig. Og svo
hefðir þú átt að herða þig upp og koma
með mér út á akur. Jesper segir, að
hafrarnir séu sprottnir, en það verð
ég nú að sjá áður en ég trúi því.
— Ég er lasinn, andvarpaði Sófus,
bragðaði á teinu og gretti sig, en Rikka
var komin út úr dyrunum og heyrði
alls ekki, hvað hann sagði.
Inga sá, að frænda hennar leið bet-
ur, þegar systir hans var farin. Hann
sat stundarkorn og horfði út í garðinn,
og þegar hann sá ljósa sumarkjólinn
hennar hverfa út á milli trjánna, þá
kviknaði nýtt líf í augum hans.
— Ætlar þú ekki að fá þér kaffi,
Inga? spurði hann.
— Eg fæ alltaf dálítinn dropa á eftir
grautnum mínum, þegar ég er heima,
svaraði Inga, þakklát fyrir hugulsem-
ina, sem var enn þá þakklætisverðari
fyrir það, að hahn mátti ekkert fá sjálf-
ur.
— Farðu bara og sæktu könnuna,
sagði hann umhyggjusamlega. — Það
UNGA ÍSLAND
99