Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 33

hem. Hann mun ekki liafa annað en hey ti'l
að liggja á, og uxi og asni mun verma
hann með andardrætti sínum. Kúlik hlust-
aði með athygli, er hann heyrði þetta, og
sperrti upp eyrun, en hann tók ekkert eft-
ir því, sem á eftir fór í lestrinum. Hann
hafði ekki frið fyrir umhugsun um það,
hvers vegna það voru aðeins uxi og asni,
sem fengu þann heiður að gera Jesú gott.
Gátu ekki einnig önnur dýr unnið að því
með góðum verkum? En þannig hljóðaði
nú spádómurinn, og honum var ekki hægt
að breyta.
Kúlik ákvað nú að segja hinum dýrun-
um frá spádómnum, svo að hvert þeirra
um sig gæti útbúið einhverja gjöf handa
Jesú. Síðan hljóp hann út í skóg. Þar hitti
hann kráku nokkra og sagði henni það, sem
hann hafði heyrt einsetumanninn segja.
Það lá við, að krákan opnaði nefið af undr-
un, en hún stillti sig þó og flaug burt til að
kalla fréttirnar út yfir skóginn.
Dýrin héldu nú fund til að ákveða sam-
eiginlega, hvaða gjafir þau ættu að gefa
Jesúbarninu litla. Sumir höfðu gjafir sínar
þegar tilbúnar, en aðrir hugsuðu mikið og
brutu heilann um hvaða gjöf væri bezt.
Gæsin reitti af sér eina eða tvær fjaðrir á
dag og lét þær í lítinn poka, og þannig safn-
aði hún fiðri í svæfil handa litla barninu.
Geitin spurði gæsina ráða. Hún hafði
ekkert til að gefa. Hvað gæti hún hugsað
sér? Þær leituðu nú báðar með mikilli elju,
að ráði og fundu loks það ráð, að geitin
gæfi úr sér mjólkina. Gamla konan, sem
átti geitina, varð mjög óánægð, þegar hún
kom til að mjólka hana og fékk næstum því
enga mjólk. Sannleikurinn var sá, að þessi
góða geit seldi ekki konunni mjólkina, því
hún ætlaði að gevma hana handa Jesú.
Mörðurinn vissi undir eins hvað hann
átti að gefa, en af því, að hann vildi sjálf-
ur afhenda gjöf sína og óttaðist að hin dýr-
in mundu banna sér að koma nálægt barn-
Gamla konan varð mjög óánœgð.
inu, vegna óþefsins af honum, þá tók hann
sig til og baðaði sig daglega í ánni og nudd-
aði ilmsætum plöntusaf-a inn í húðina á
sér, svo að hinn þægilegi ilmur af honum
fannst langar leiðir.
Oturinn barmaði sér sífellt yfir því, að
Jesús ætti að fæðast um miðjan vetur, ein-
mitt þegar oturinn lá í vetrardvalanum.
Hann kvartaði yfir því við refinn, að hann
færi á mis við þessa dýrðlegu hátíð hjá
Jesú. En refurinn kunni ráð. Hann læddist
inn í kofa skógarvarðarins og stal vekjara-
klukkunni hans. Síðan kenndi hann otrin-
um að draga hana upp og láta hana hringja
þegar hann vildi. Þannig stóð á því, að
hinn gamli nöldrunarseggur vaknaði af
vetrardvalanum á hverjum degi, og hann
gleymdi þá aldrei að la-bba og athuga hvort
litli, ilmandi, trjágreinavöndullinn, sem
hann hafði búið til handa barninu, væri
á sínum stað.
Einu sinni, þegar oturinn vaknaði, laust
yfir hann skæru Jjósi, sem laugaði allt bæl-
ið hans, þótt það væri venjulega dimmt.
Hann gægðist út um giuggann og það lá
við, að hjarta hans stöðvaðist af undrun
og ótta. Stór-stjarna ljómaði á himnum.
Hún gaf öllum dýrum til kynna, að nú væri
tíminn kominn til hinnar miklu ferðar.
UNGA ÍSLAND
119