Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 25

túnið og hlíðina fyrir ofan bæinn. Þá lærði
hann að þekkja fögur blóm og tré og hlusta
á sögu þeirra. Enn þá geymdi hann minn-
ingar frá hljóðum rökkurstundum, þegar
hann hjalaði í trúnaði við brjóst móður
sinnar og hlustaði á ævintýri og þulur, unz
hún söng hann í svefn. Hann mundi litlu
lömbin, sem hann hoppaði með yfir þúf-
ur og steina, holt og hæðir. Á bæjarveggn-
um að húsabaki átti hann kæra vini, það
voru örsmáir ófleygir ungar, sem göptu
fálmandi út í loftið. Hann verndaði þá
eftir beztu getu og var þeim trúr og hollur.
Það leið bros um varir öldungsins, en
aðeins litla stund. Endurminningarnar
komu hver eftir aðra.--------
Lítill drengur, 11 ára, sat við gluggann.
Það var jólanótt. Hann ritaði köldum
fingrum í frostrósirnar, vonsvikinn og ráð-
þrota. Mamma var döpur og hljóð. Syst-
kinin ungu svifu um lönd draumanna. Þar
undu þau í heimum óska sinna og vona.
Lítil fátæk börn, en frjáls í sakleysi sínu
og trú. Pabbi var ekki heima. Hann var
einn úti í kaldri skammdegisnóttinni.---
Leiðin var löng og villugjörn heim frá
beitarhúsunum. Seinni hluta dags kingdi
niður smáum hvítum flygsum. Þær svifu
í loftinu eins og vængjaðar verur í ótal
krókum og hlykkjum, unz þær loks lögð-
ust mjúklega á freðna jörðina.
Kvöldið kom, aðfangadagskvöld.
Stormurinn ískraði og gelti við burstir
baðstofunnar. Niðamyrkur — hörku frost.
Það var komin glórulaus iðandi stórhríð.
Drengurinn situr við gluggann, bíður og
starir, biður og vonar, biður..
Nóttin leið. Enginn veit sinn næturstað.
Örlaganornin skilaði ekki aftur herfangi
sínu.
Lítill drengur 11 ára féll í fang móður
sinnar og sór henni ævilanga tryggð. Það
var jólagjöf hans til tregandi móður, arfur
föðurins til lífsins. Tár móðurinnar hrundu
UNGA fSLAND
niður vanga drengsins. Hann sjálfur háði
innri baráttu. Hann strengdi fögur heit.
Frækorn, sem nú festu rætur í sál barnsins,
áttu eftir að marka lífsbraut hans og lífs-
viðhorf.
í skjóli fallinna stofna vaxa stundum
fögur blóm.
Og árin liðu. Björn varð fullvaxta mað-
ur.....
Það var seint á útmánuðum. Ungi bónd-
inn á Fjalli var snemma á fótum. Hann
átti erfitt með svefn upp á síðkastið.
Veturinn hafði vcrið óvenju harður og
heyfrekur. Menn biðu óþreyjufullir eftir
hlýindum vorsins og grænum grösum.
Margur fjáreigandinn átti nú þung spor
með hjörð pnni. Það var sárt að hlusta á
hungurjarm skepnanna, en geta litla björg
veitt.
Bóndinn á Fjalli var raunar ekki sem
verst stæður sjálfur, en liann fann til með
sveitungum sínum og samferðamönnum.
Ivvöl skepnunnar var líka söm, hver sem
eigandinn var.
Nokkrir fleiri bændur voru aflögu færir.
Bóndi gekk til fjárhúsa sinna úti á túninu.
Ærnar lágu makindalegar og jörmuðu. Þær
litu vinalega til húsbónda síns. Sæld og
áhyggjuleysi skein úr augum þeirra.
Bóndi dokaði við. Síðan leit hann á
heybirgðirnar.
Jú, hann hlaut að vera tryggur á hverju
sem gengi, en ekkert meir.
Nú var kannske ástæðulaust að gera ráð
fyrir hinu versta. Batinn gat komið þá og
þegar.
Bóndinn á Fjalli mældi heystabbann
með augunum. Hann var nú fastur stabba-
skömmin og drjúgur í meðferð. Ekki mundi
nú ánægjan mikil, ef á næstunni brygði til
betra, að eiga hey í hlöðu, þegar nágrann-
arnir höfðu fargað bústofninum eða kvalið
hann fram til lítils gagns. Nei, vissulega
ekki. Ef hann hjálpaði- nú, þá myndu
111