Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 41

Hann vissi hvernig það var
Þrír menn stigu inn í lestina á járnbraut-
arstöð í Lundúnum. Þeir ætluðu allir til
Norður-Englands og mátti búast við, að
ferðin tæki fjórar til fimm klukkustundir,
eða þar um bil. Þeir voru einu farþegarnir
í vagninum, allir Englendingar, hver öðr-
um ókunnugir og töluðust því ekkert við.
Ekkert orð heyrðist talað í vagninum
meira en þrjár klukkustundir, en þá fór
einn þeirra félaga, lítill og vandræðalegur
og réðist á járnstengurnar, og áhorfendurn-
ir æptu af hræðslu.
Þá opnaði forstjórinn dyr á bakhlið búrs-
ins og hrakti mig inn með langri stöng.
Ég urraði og hvæsti hræðilega og áhorf-
endur bjuggust við að sjá þessi tvö stóru
rándýr fara í hár saman þá og þegar.
En þegar iðnsveinninn sá mig koma
stökkvandi inn í búrið, öskraði hann af öll-
um kröftum:
— Hjálp! hjálp!
— Haltu þér saman, asninn þinn, hvísl-
aði tígrisdýrið.
Hann heyrði það ekki. Hann var viti
sínu fjær af hræðslu og æpti:
— Hjálp, hjálp! Týgrisdýrið ræðst á mig.
Ótti áhorfendanna varð að hlátri, en ég
sló ljónið til jarðar með vel útilátnum löðr-
ungi á trýnið.
Áhorfendur heimtuðu auðvitað peninga
sína aftur. Daginn eftir fórum við í skyndi
burtu úr bænum, og ljónið var rekið úr
vistinni.
S. H. þýddi.
maður að ókyrrast. Hvað eftir annað tók
hann úr sitt upp úr vasanum og gætti á
það, að síðustu á fárra mínútna fresti.
Allt í einu sneri liann sér að manninum,
sem sat gegnt honum, og rauf hina löngu
þögn:
— Af-af-af-sa-sa-sakið, ge-getið þé-þér
sa-sa-sagt mé-mér, hve-hvenær vi-vi-við
ko-komum til Wei-vei-vei-Weikfield?
Maðurinn, sem hann ávarpaði, svaraði
engu, en litli maðurinn reyndi aftur eftir
stundarkorn:
— Af-af-af-afsakið, hve-hvenær ko-kom-
urn vi-vi-við ti-til Wei-vei-vei-Weikfield.
Maðurinn anzaði honum ekki enn.
Þriðji farþeginn brosti að stamaranum,
en svaraði honum úr hinum enda vagnsins:
— Við ættum að verða komnir til Weik-
field eftir hér um bil einn stundarfjórðung,
ef lestin heldur áætlun.
— Þa-þa-þakka yð-yður fy-fyrir.
Aftur ríkti alger þögn. Lestin kom til
Weikfield og litli maðurinn fór út. Þegar
hann var farinn, vék sá þeirra, sem hafði
svarað spurningum hans, sér að hinum,
sem ekki hafði talað enn þá, og sagði við
hann:
— Haldið þér ekki, að þér hefðuð átt
að svara veslings manninum? Það getur
ekki verið sérlega skemmtilegt fyrir hann
að ávarpa ókunnuga, allra sízt, ef hann
neyðist til að segja það sama tvisvar.
Þá talaði hinn í fyrsta sinn og sagði:
— Ha-ha-ha-haldið þé-þér, a-að é-é-ég
vi-vi-viti e-ekki, hve-hve-hvernig þa-það
e-er?
S. II. þýddi.
UNGA ÍSLAND
127