Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Side 48

28
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
sem „Bréf til Guðrúnar J. Erlings“,
og þá eigi síður „Steig ég á klæði“,
um flugferð, en í því kvæði eru þessi
hreimmiklu erindi:
Sólgullna hökla
sá of reginjökla
heiðhjart hvelfast lín.
— Það var heilög sýn.
Hrukkur, innföll, ör,
árþúsunda för
sorfin í svipmót lands
skinu sjónum manns.
----0-----
Hátt ofar öllum
öræfa reginfjöllum,
vafinn vafurloga
und víðum hvolfboga,
gnœfir salur sá,
sem ei líta á.
— Vatnafrerans feikn.
Frosta sigurteikn.
En í slíkum kvæðum hans, auðug-
um að fögrum málmyndum, renna
átthagaástin og ættjarðarástin í víð-
tækari merkingu ósjaldan 1 einn far-
veg, samhliða djúpstæðri ást hans á
íslenzkum menningararfi, sögu og
bókmenntum þjóðar sinnar.
Og eigi er það að kynja, þó að
manni, er stóð svo föstum fótum í
íslenzkum þjóðernis- og menningar-
jarðvegi, rynni blóðið til skyldunn-
ar, er hann hugsaði til frændanna
vestan hafsins og hugleiddi þjóð-
ræknisbaráttu þeirra. Þess ber þá
einnig að minnast með þakklæti, að
Sigurður frá Arnarvatni orti mjög
hlý kvæði til Islendinga vestur hér,
og má þar sérstaklega nefna „Til
Vestur-íslendinga“ (Á fullveldisdegi
íslands 1939), er lýsir vel ræktarhug
skáldsins í vorn garð, Vestmanna.
Svipmest þeirra kvæða hans er samt
„Kveðja til Guttorms J. Guttorms-
sonar skálds“, er á sínum tíma var
birt í Almanaki Ólafs S. Thorgeirs-
sonar, og er þetta upphafserindið:
Vestur fór um ver
einn vaskur her
í gulls- og gæfuleit
— Það var garpasveit.
Lagði á lagarslóð
með léttan sjóð,
en gildan œttararf
eftir aldastarf.
Sigurði urðu einnig, eins og öðrum
alþýðuskáldum, nærtæk yrkisefni úr
daglega lífinu, en af þess konar
kvæðum hans er „Húsmóðirin“ sér-
staklega aðlaðandi; þar er lýst, af
miklum trúleik og með innilegri til-
finningahlýju, daglegum störfum og
jafnframt hinu æðra hlutverki fórn-
fúsrar konu og móður. Kvæði þetta
er efnismikið og samfellt að sama
skapi, án efa eitt af allra beztu kvæð-
um skáldsins; þessi eru tvö fyrstu
erindin:
Við daglega umhyggju alls,
fyrir óskir og löngun og þörf
að beita sér eins og bezt er unnt
og búa undir framtíðarstörf,
breiða ástúðar yl og Ijós
yfir allt sitt starfaskeið, —
slík er húsmóður önn. Hún er allra
þjónn
og alvöld drottning um leið.
Þegar mey gefur manni hönd
og máttur og ást eru tengd,
þegar elskandi hjörtu binda sín bönd
í bráð og um ævilengd,
þá er heimilisríkið reist.
Hún er rós, hún er Ijósgjafinn hans