Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Blaðsíða 86

66
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ritar séra Friðrik. „Skógurinn lá þar
í beltum fram og aftur, en grasi
vafðar sléttur á milli. Vestast báru
„fjöllin“ skógi vaxin við himin.
Þótt þau hefðu lítið annað sam-
eiginlegt við íslenzku fjöllin en
nafnið, gerðu þessar hæðir sjóndeild-
arhringinn svipmeiri og voru þarna
til trausts og verndar fyrir væntan-
lega mannabygð, er myndast kynni
fyrir neðan þau, hve nær sem menn-
irnir gerðust svo hugaðir, að leita
þangað skjóls og athvarfs. Er óhætt
að fullyrða, að hæðir þessar áttu
sinn mikla og góða þátt í, að draga
huga þessara íslenzku landleitenda
að þessu svæði.“
„Hér námu þeir staðar,“ ritar séra
Friðrik enn fremur. „Mælti séra Páll
svo fyrir, að þeir félagar hans skyldu
verða hér eftir til að skoða landið
betur. En sjálfur skyldi hann halda
suður til Minnesota og skoða sig þar
um, og jafnframt sunnar í Dakota.
En svo mun honum samt þegar hafa
sagt hugur um, að austan undir
þessum Pembina-hæðum mundi
verða líklegasti nýlendustaðurinn.
Hélt Magnús Stefánsson og ein-
hverjir með honum í suðurátt til að
kanna landið. Komu þeir þar, sem
seinna var Vík kallað. Flaut þá vatn
yfir alla Víkina og slétturnar þar
austur af. Lengst héldu þeir að læk
þeim, er Kristinn Ólafsson frá
Stokkahlöðum í Eyjafirði síðar nam
land við. Voru stórar tjarnir og mik-
ill vatnselgur þar, sem nú er skrauf-
þurt land. Þóttust þeir nú ærið Iangt
hafa ha'ldið, og örvæntu, að sér
mundi afturkvæmt til félaga sinna,
svo framarlega að lengra væri farið.
Sneru þeir þá aftur og þóttust mikið
og frítt land séð hafa, en kváðu vot-
lendið helzt til ókosta. Var mönnum
næsta illa við það eftir veruna í
Nýja-fslandi. En þeir séra Páll hurfu
aftur austur til mannabygða og gistu
um nóttina hjá . . . Bótólfi Olsen."*
í hugum þessara manna var það
einróma álit, að ákjósanleg nýlenda
væri fundin handa íslendingum.
Skiftu þeir hér fámennu liði. Urðu
sumir eftir á þessum nýju slóðum,
en hinir lögðu af stað norður og
hugðu að flytja sig eins fljótt suður
og auðið yrði.
III.
Sunnudaginn 19. maí, hálfri
stundu eftir dagmál (kl. 9V2 f. h.),
kom Jóhann P. Hallsson heim til
sín úr Dakota-förinni, ásamt Sigurði
Jósúa Björnssyni, til að búa allt
undir burtflutninginn suður. Ekki
géta samtíðis heimildir um fleiri, er
komu til Gimli úr þessari för að
sunnan. Getur Framfari (I., 26)
þeirra í hinum þunnskipuðu ný-
lendu-fréttum, 6. júní 1878, en ekki
hvenær þeir komu heim, en bætir
við: „Frétzt hefir að hinir (Magnús,
Gunnar og Árni?) hafi sezt að á
sléttunni rétt fyrir sunnan landa-
mæri Manitoba um 60—80 mílur frá
Winnipeg með þeim tilgangi að taka
þar land.“
Að fimm dögum liðnum eru þeir
Jóhann og Sigurður Jósúa búnir í
kyrrþey að ráðstafa öllu því, sem
þeim þurfa þó’tti, og flytja farangur
sinn til Gimli, ásamt Benedikt Jóns-
syni Bárðdal (Bardal) frá Mjóadal,
er fór ti'l Vesturheims 1873. Slóst
‘Trúleg'ast er, a‘Ö fyrri nýlendu-leitiú
hafi staðiÖ yfir frá. 3. til 10. maí, en s
seinni frá 11. til 15. maí, þótt útreikning
þessum geti skeikaÖ um einn et5a tvo dagn.