Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Síða 99

79
I þorpinu
sem Pétur slétti yfir og jafnaði, það
ýfði Eiríkur upp aftur, sem hleypti
hatri og æsingu í mótstöðumenn
þeirra.
Járnbrautin var nú komin inn í
þorpið, með henni vínsöluhús. Tvær
þarfar stofnanir, sögðu íbúar þorps-
ins, þegar þeir voru að skeggræða
um þessar miklu framfarir, sem þar
höfðu orðið á svo skömmum tíma.
Nú þurfti sem sé ekki að fara lang-
ar leiðir til þess að fá sér hressingu.
Einu sinni sátu þeir Eiríkur og
Pétur inni í afskektu herbergi í vín-
söluhúsinu og ræddu mál sín.
Það verður að fara að þeim með
iempni, sagði Pétur, ég er hræddur
Urn að hitt ætli ekki að duga.
Það þýðir ekkert. Það er búið að
gaufa við það nógu lengi, að fá þá
hi að fallast á eitthvað af því, sem
við höfum verið að benda þeim á.
Það er ekki til neins að strjúka þeim
oins og ketti eða hampa þeim á lóf-
Unum eins og ungbarni. Það verður
að koma beint framan að þeim og
SeSja þeim til syndanna og það af-
úráttarlaust. Það verður að löðr-
Unga þá, sagði Eiríkur og sló hnef-
ai*um í borðið, sem þeir sátu við,
svo glösin skoppuðu til.
Pétur þurkaði sér um augun, lagði
undir flatt og horfði ofur góðmann-
|ega á vin sinn, eins og með virð-
|ngu og aðdáun, og sagði með mik-
^h hægð og spekingslegri alvöru:
að vildi ég að ég hefði kjarkinn
þinn, Eiríkur! Það kemur þér nú
^ka betur, að láta ekki undan síga,
Ur því þú hefir lagt út í þett-a.
Hér verður að stinga inn í milli
peirri skýringu, að Eiríkur var um
,essar mundir nýlega búinn að gefa
S1§ fram sem sækjanda um þing-
mannsstöðu, og var á honum að
heyra, að yrði hann kosinn, sem
hann taldi líklegt, þá mundi verða
stórbreyting á ýmsu þar í kjördæm-
inu.
Eiríkur var nú risinn úr sæti og
gekk um gólf í ákafa.
Þú ert einmitt maðurinn sem
ætti að sigra, og þú ert maðurinn
sem við þurftum að fá í félagsskap-
inn, sagði Pétur með mikilli áherzlu,
og tók nú eftir hver áhrif þetta hafði
á vin sinn.
Eiríkur gekk um gólf eins og áður,
en nú var hann brosandi. Það leyndi
sér samt ekki, að hann var dálítið
efandi um sannleiksgildi þessara
síðustu orða Péturs, og það var eins
og hann væri hálf-efandi og hálf-
vonandi, er hann sagði:
Svona viðurkenning er meira
virði, en margur heldur, fyrir þá
sem eru að brjótast áfram í ein-
hverju til almennings þarfa. Að vita
að viðleitni manns sé skilin rétt og
virt að einhverju. Það er ekki þýð-
ingarlaust. Það er meira að segja
hreint og beint það sem heldur líf-
inu í manni að fá almenningsálitið
til þess að vera með sér, en ekki
móti. En það er nú hörmungin hérna,
hvað það gengur erfitt. Það er eins
og það hafi verið gjörð samtök um
það, að vilja ekkert, sjá ekkert,
skilja ekkert. Það er ómögulegt að
koma neinu inn í höfuðið á þessu
fólki. En að skríða í duftinu frammi
fyrir því, það skal ég aldrei gera.
Vilji það ekki hjálpa mér til að ná
kosningu á ærlegan hátt, þá má það
allt fara til helvítis fyrir mér.
Og nú var Eiríkur aftur kominn í
skaphita. En Pétur blíðkaði hann
enn með því að telja það sjálfsagt,