Vísir - 24.12.1938, Síða 25

vi'ð svar hennar. „Eg gerði það
þín vegna, Armand. Hann óvirti
þig, og eg gat ekki þolað það.
— Misli stjórn á mér og vissi
ekki livað eg gerði. Hann sagði
að við værum svikarar. Það
hefði eg getað þolað, en þegar
hann dirfðist að segja, að þú
værir njósnari fyrir de Crosne,
þá var mér nóg hoðið . .. . “
Hann tók liana i faðm sér, en
hjarta hans var ekki með i
leiknum. Ilún hafði ráðið Cagli-
ostro af dögum vegna þess að
hún trúði á hann, Bazancourt.
Ilann skammaðist sín fyrir
traustið, senr hún har til lians.
Lögreglumaðurinn varð nú að
draga sig í hlé —- ekki vegna
ástvinar síns, heldur vegna þess,
að hann skammaðist sín.
Hann hafði kveikt ást í brjósti
liennar, til þess að liún skyldi
njósna um mann sinn. Og ást
liennar hafði stofnað henni í
lífshættu.
„Hvað á eg að gera?“ stundi
hann og greip um enni sér. —
„Guð minn góður — hvað á eg
að gera?“
„Þú verður að hjálpa mér,
Armand. Þú verður að gera
það.“
„Auðvilað. En hvernig?
Hvernig? Er Iiægt að lialda því
fram, að það sé sjálfsmorð?“
Hann ætlaði að skoða líkið aft-
ur. „Nei, nei“, hún stöðvaði
hann. „Eg kem strax upp um
okkur ef eg verð yfirheyrð. Eg
er ekki nógu sterk, Armand.
Við verðuin að segja að liann
hafi verið kallaður á hrott í
langa ferð. Á þeirri ferð hverf-
ur hann á leyndardómsfullan
hátt. Það er ekkert nýlt fyrir-
brigði.“
„Já, en hvernig eigum við að
láta hann fara að þvi, að
hverfa?“
„Þú verður að koma líkinu
undan.“
„Eg? Hvert á eg að fara með
það?“ ' W^m
„Hlustaðu á mig! Vertu ró-
legur, Armand! Þú verður að
nota vagninn þinn. Farðu með
líkið upp i sveit —- eða eitthvað.
Enginn veit neitt um þetta,
nema Pasquale og hann hjálpar
þér. Okkur er óliætt að treysta
honum. Eg gerði þetta fyrir þig,
þú verður að hjálpa mér ....
Þegar alt er komið i kring mun
eg uppfylla óskir þínar. Ekkert
afl i heimi skal aftra mér frá
því.“
En Bazancourt nægði ekki
þetta loforð. Ástin hvarf fyrir
hrolli andstygðarinnar. Hvernig
álti hann að gcla flutt líkið út
úr París i vaguiuum sínum? Og
fda það svo á eftir? Og livað
yrði um hunn ef hann yrði te’v
GLEÐILEGRA JÓLA OG NÝÁRS
óskar öllum viðskiftavinum sínum NÝJA EFNALAUGIN. i

Öskum öllum okkar viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA OG NÝÁRS
GLEÐILEGRA JÓLA
óska eg öllum minum viðskiftavinum,
nær og fjær, og góðs og farsæls nýárs,
með þökk fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50.
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Einars Þorgilssonar.
inn fastur með þenna farm í
vagni sínum?
Hún henti honum á liaglega
gerða ítalska kistu, er stóð í
herberginu. Þarna væri hægt að
geyma likið og svo gæti hann
fleygt öllu úthvrðis, einhvers-
staðar uppi i sveit!
Að lokum gafst Bazancourt
upp fyrir kveinstöfum hennar
og skipaði henni að opna kist-
una, svo að hann gæti lagt lílcið
í liana.
„Nei, það getum við Pasquale
gert“, sagði hún. „Við getum
gert það meðan þú sækir vagn-
inn. Það sparar tíma. Guð blessi
þig, Armand .... Vertu fljótur.
Hver mínúta sem liður, eykur
hina geigvænlegu hættu“.
Hann var alveg örvílnaður, er
hann lagði af stað frá henni.
Þetta væri dáindis falleg enda-
lok á rannsókn, sem átti að
fletta ofan af samsæri til þess
að kollvarpa þjóðskipulaginu!
Iiann var orðinn meðsekur i
morði. Og af þvi að lcona, með
barnslega saldaust andlit, sagð-
ist hafa orðið manns hani hans
vegna! Hann myndi ekki blanda
saman ástamálum og lögreglu-
störfum framvegis — ef liann
slyppi vel út úr þessu.
Klukkustund eftir að hann fór
frá Rue St. Claude, kom hann
þangað með „líkvagninn“.
Alt var reiðubúið, er liann
kom þangað.Þeir Pasquale settu
kistuna upp í vagninn, en Baz-
ancourt kom hvergi auga á
greifafrúna og var þvi feginn.
Hann srnelti með keyrinu og
ók af stað, eftir Rue St. Denis,
síðan eftir Rue St. Honoré og
nam ekki staðar við liið lokaða
Roule-lilið. Hann kallaði hátt og
skipandi á hliðsvörðinn.
Liðþjálfi kom út úr varðhús-
inu. Hann lýsti á vagninn og
spurði ýmislegra spurninga.
Hvert var ferðinni heitið á þess-
um tima sólarhringsins ?
Bazancourtvarð móðgaður og
reiður. „ITvað kemur það yður
við, karl minn? Hvaða forvitni
er þetta? Ljúkið þegar upp lilið-
inu, eða þér skuluð verða að
gjalda dónaskapar yðar.“
Liðþjálfinn var liinn örugg-
asti. „Eg geri ekki annað en
skyldu mína. Eg hefi í kveld
fengið þá skipun, að enginn
megi fara út fyrir borgina,
nema hann segi til sín og erind-
is síns.“
„Hver hefir gefið þær skip-
anir?“
„Yfirlögreglustjórinn sjálfur,
ef eg veit rétt.“
Bazancourt gnísti tönnum, og
þó fremur af reiði en ótta.
Þarna var de Grosne rétt lýst:
Áð þessu gat hanp yerið að leika