Tónlistin - 01.06.1946, Síða 34

32
TÓNLISTIN
SJDTUGUR:
Cjíóll CjlA^miAYldóóOn
Margir munu kannast viÖ söngrödd
Gísla GuÖmundssonar, þessa hreim-
miklu og djúpu rödd, sem ómaÖ hefir
innan borgarmúra Reykjavíkur óslitið í
sex tugi ára. Fyrir nokkru átti Gísli
sjötugsafmæli, og í tilefni af því birti
Valtýr Stefánsson viðtal við söngmann-
inn í Lesbók Morgunblaðsins. Fer hér á
eftir útdráttur úr þeirri grein. Gísla seg-
ist svo frá:
„Séra Sæmundur í Hraungerði sagði,
að það væri synd að hún Sigríður
mamma mín væri ekki kostuð til náms.
Hún söng svo vel. — Og aldrei hefi ég
heyrt aðra cins kvenmannsrödd og henn-
ar Sigríðar systur minnar. — Sjö ára
man ég eftir mér vestur á Geirstúni, sem
nú er allt byggt. í>ar söng ég „Fríð er
himins festing blá“, svo að undir tók i
öllum Vesturbænum. — Síðasta sumar-
ið sen'i varðskipið „Heimdallur" var
hérna, var þar „næstkommanderandi“
Abrahamsen. Þá hafði Helgi Helgason
lúðrasveit, sem var jafngömul mér, stofn-
uð 1874. Abrahamsen stjórnaði lúðra-
sveit „Heimdalls". Helgi gekkst fyrir
því, að lúðrasveit Abrahamsens og lúðra-
sveit bæjarins héldu „konsert“ saman.
Þetta gekk vel. Var feikna aðsókn.
Skipsmaður einn átti að spila „sóló“ i
Prestakórnum úr „Töfraflautunni" eft-
ir Mozart. Ég kom alltaf á undan öllum
á æfingarnar. Abrahamsen varð var við
það, að ég spilaði einu sinni „sólóna“ að
gamni mínu. Hann skipti þá um og lét
mig spila hana á „konsertinum“. Þá fékk
ég hrós hjá Einari Benediktssyni í Dag-
skrá. Svo var haldin veizla fyrir „Heim-
dallar“-menn í landi og okkur síðan
boðið um borð. Þá spyr Abrahamsen
mig, hvort ég vilji ekki sigla með þeim
á „Heimdalli". Hann skuli sjá um mig
til náms. En ég gat ekki farið. Ég var
svo fatalaus þá, að ég átti ekki óbætta
flik. Ég kunni ekki við að sigla í bættu
görmunum mínum. Magnús landshöfð-
ingjasonur talaði síðan við Abraham-
sen og sagði mér. að Abrahamsen hefði
sagt að hann hefði aldrei fyrir hitt mann
með eins mikla músíkhæfileika og Gud-
mundsson. En seinna meir fór ég að
hugsa um það, að einkennilegt var að
nokkrir reykvískir mektarmenn og mús-
íkalskir góðkunningjar mínir, sem hlust-
uðu á tilboðið um borð i „Heimdalli“,
sögðu bara við mig: „Ætlarðu ekki að
þiggja þetta? Ætlarðu ekki að fara?“
En þeim datt ekki svo mikið sem i hug
að hjálpa mér um flík. Þá var ég átján
ára. Ég veit ekki, hvernig ég komst út
úr því.
í lúðrasveit Helga Helgasonar voru
Wickström klæðskeri með trommuna,
Gillemann sjálfur, Eiríkur Bjarnason
járnsmiður (bassa-bariton), Gísli Finns-
son (tenór), Þorsteinn Jónsson járn-
smiður (kornet), Hannes Halldórsson
(r. tenór, hann var bróðir Gunnþórunn-
ar leikkonu), Davíð Heilman prentari
(millirödd), Ólafur Hjaltested kaupmað-
ur (i.kornet) og Helgi Helgason stjórn-
andinn. — Svo var það seinna, að er-
lendur eigandi flóabátsins, er þá var hér,
bauð mér að fara með sér um haustið til
náms. Þá bað pabbi mig með tárin í aug-
unum, ef ég væri sonur sinn, að vera
kyrr. Kunningi rninn fór en ekki ég. Og
glaður er ég og kátur að vera alþýðu-
söngvari hér heima í staðinn fyrir að
vera kannske galandi framan í heiminum,
kunningi fínna stelpna og eiga nokkrar
þúsundir. Ég á nóg. Þetta gerir ekkert
til. Guð á allar eigur. Það einasta sem
ég hefi siglt er til Vestmannaeyja. Var
ég þar i einn mánuð og kenndi að spila
á lúðra.