Tónlistin - 01.06.1946, Síða 43

TÓNLISTIN
41
Thoroddsen). Mikla athygli vöktu einnig
sænsku þjóÖlögin Hæ, tröllum og Á jánta,
á ja í ágætum búningi eftir Svedblom
og Hádell. Kórinn var undirbúinn svo
sem föng voru á, en dálitið gætti þving-
aðrar hálegu yfirtenóra og of hlédrægr-
ar innsetningar yfirbassa, og gjarna hefði
grunnbassinn mátt vera þyngri á bár-
unni, svolítið minna „akademískur". En
þrátt fyrir þessa annmarka, sem hljóta að
koma í ljós hjá söngflokki með takmark-
aðan æfingatíma, var söngur kórsins í
heild með sléttum og samfelldum blæ
lýtalausrar samsvörunar. Að vísu gátu
Danir þess í gagnrýni sinni, að þjóðlög-
in hefðu verið leiðinleg og bassarnir
hefðu „rembzt", en slík hótfyndni fær
tæplega staðizt miðað við frammistöðu
flokksins hér. Ummæli Dana um tónlist
okkar sýna ljóslega skort þeirra á vilja
til að skilja okkur gegnum lög þjóðar-
innar. Á sarna hátt gætum við sagt, að
dönsk lög einsog Kornmodsglansen og
"Ridder Ole og hans Datter væru ekki
sérlega skemmtileg fyrirtæki fyrir eyra
nútimans. — Hinsvegar má til sanns færa,
að söngbræðraform á hljómleikum sé far-
ið að skorta þær líftaugar, sem áður fyrr
ullu vinsældum þess. Samt sem áður mun
karlakórsöngur enn eiga framtið fyrir
sér. ekki sízt í tengslum við hljóðfæri,
strok- og blásturshljóðfæri. Hvenær fá
íslenzkir konsertgestir að heyra karla-
kórsverk fyrir hljómsveit og karlakór,
svo sent Rinaldo eftir Brahrns, Uopruna
eldsins eftir Sibelius eða Kyndilberann
eftir Hermann Grabner? — Mörgum
hefði fundizt fróðlegt að fá að siá á
prenti utanfararsögu kórsins með öllum
ummælum þeirra norrænria blaða og
tímarita, sem létu söngsins getið. Slik
skoðanakönnun mundi ékki verða ófróð-
legri en sú sem Gallup-stofnunin efnir
til út af skeggi páfans og öðrum álika
hversdagslegum hlutum.
Else Brems og Stefán Guðmundsson
stóðu saman að ágætri skemmtun með
tilbreytingaríku efnisvali. Hún kvað
frönsk þjóðíög með gallískri glettni og
svifléttri framsögn, norræn Ijóðlög eftir
Grieg, Nielsen og Merikanto með fyrir-
myndarframsetningu án óréttmætrar á-
stríðu, allt varð skært og tært, laust
við sveiflumun í tónmyndun, sem oft
óprýðir margar söngkonur. Stefán bauð
breiðan og hreinan söngtón hins silki-
mjúka bel-canto-skóla i óperuaríum og
ágætlega afmarkaðar áherzlur og þýða
syngjandi í lögum eftir Björgvin Guð-
mundsson og Sveinbjörn Sveinbjörnsson.
Að lokum tók listaparið höndum saman
í itölskum dúett og sýndi þar með klingj-
andi velhljóman hinnar ákjósanlegustu
skólunar. Fritz Weisshappel var hinn veg-
visi leiðsagnari við hljóðfærið.
Einar Sturluson lét til sín hevra í sum-
arleyfi sínu frá Svíþjóðarnámsdvöl; hann
hefir mjög geðfellda tenórrödd en skort-
ir enn innsýn í hið tónræna verkefni, og
öndunartækni sina á hann eftir að þjálfa
mun betur. Páll Pálsson var söngvaran-
um trvggur leiðsögumaður við slaghörp-
una.
Einar Kristjánsson hefir bætzt í hóp
hinna mörgu söngvara, sem boðið hafa
list sína, svo að Island virðist vera á
góðum vegi með að verða söngvaraland.
Einar hefir lagt geysimikla rækt við
sönggáfu sina um fimmtán ára skeið,
enda hefir hann náð óvenjulega miklum
þroska. Hann hefir ekki einblint um of
aðeins á skólun raddarinnar, heldur hef-
ir hann einnig lagt sig fram um að skilja
hið listræna gildi tónsmiðarinnar, sem
svo mörgum söngvaranum sést hrapal-
lega yfir. Einar fer engar slóðir þær
sem troðnar eru; hann gerir sér far um
að herða krafta sína á nýjum viðfangs-
efnum, sem legið hafa í þagnargildi.
Þannig hefir hann flutt Wienarbúum,
eftir samborgara þeirra Schubert, lög, sem
þeir alls ekki þekktu. Rödd Einars er
lýriskur tenór, sem hann beitir af slíp-
aðri kunnáttu og með framburði, er læt-
ur hvert orð á fimm tungumálum falla
sem skæra perlu af vörum hans. Ljóð-
lagið er eftirlætisgrein þeirra, sem fyrst